Δεν συνεχίζεται…

Ξύπνησα τα χαράματα με την εντύπωση πως ήμουν μόνος πάνω στη Γη! Μουσκεμένος από τον ιδρώτα κάποιου ονείρου που είχε ξεθωριάσει, αλλά ακόμη τριγύριζε βασανιστικά κάπου μέσα μου (σαν εκείνες τις απίστευτα εκνευριστικές μύγες που θαρρείς σε περιγελούν), βγήκα στο μπαλκόνι. Κοίταξα από ψηλά τον έρημο δρόμο και δεν υπήρχε τίποτα, ούτε παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ούτε πρωινοί διαβάτες, τίποτα. Ήταν μια βαριά αίσθηση μοναξιάς που την ένιωθα να ξαπλώνει σαν πάχνη πάνω στην πόλη.

Ότι έχεις για πέταμα...

Ξύπνησα από ένα έντονο όνειρο με μια φωνή που ακούστηκε δυνατή και καθαρή από το παράθυρο που πάλι είχα ξεχάσει μισάνοιχτο, μια φωνή κάπου έξω στον δρόμο που ακούω σχεδόν κάθε πρωί αλλά ποτέ δεν είχα παρατηρήσει πόσο ταιριαστά είναι αυτά που φωνάζει από το μεγάφωνο, με την ζωή ή το όνειρο από το οποίο με είχε ξυπνήσει. Ήταν απλά ο παλιατζής και δήλωνε με στόμφο: «Ότι έχετε για πέταμα μαζεύω…».