Ο χρόνος με τυλίγει σαν ένα πυκνό σύννεφο σκόνης που θέλει να θάψει κάτω από κόκκινο χώμα κάθε επική απόπειρα χαρτογράφησης της ύπαρξης μου. Κόκκινο, όπως το χρώμα του πάθους, εκείνο που κατεύθυνε τυφλά τα βήματα μου οδηγώντας με σε μικρές υπέροχες καταστροφές και τώρα σιγοσβήνει σαν φλόγα σε ξεχασμένο καντήλι. Προσποιούμαι πως περιμένω την βροχή να έρθει και να αναλάβει το ξέπλυμα αυτής της ενοχλητικής σκόνης, αλλά, ας μη γελιόμαστε… η σκόνη του χρόνου δυστυχώς δεν ξεπλένεται. Αυτό που απομένει μετά το πέρασμα της βροχής, είναι μονάχα λάσπη…
