Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία…

«Δεν ειν’ αργά, δεν ειν’ αργά ποτέ, φτάνει να θέλεις, να επιμένεις, να πιστεύεις…Για νέες ήττες, για νέες συντριβές, για όσα ποθείς μονάχα αξίζει να παλεύεις…»

Εκείνες οι υπέροχες, μοναδικές ευκαιρίες που παρουσιάζονται απρόσμενα –όχι όμως χωρίς σχέδιο- περιμένοντας να τις αρπάξεις και να τις αξιοποιήσεις, είναι συχνά το λογικό αποτέλεσμα της επιμονής σου για όσα θέλεις και πιστεύεις. Ευκαιρίες που δεν τις θολώνει ο φόβος της ήττας και δεν τις απομακρύνει η περίπτωση μιας συντριβής, γιατί, όπως μας λέει με τόσο πάθος και ο Γιάννης Αγγελάκας, αξίζει να παλεύεις μονάχα για όσα ποθείς.

Ευκαιρίες, ξαφνικές και βασανιστικές, απρόσμενες και βιαστικές, ο ήχος από το κουδουνάκι του ποδηλάτου που ηχεί ακόμη στα αφτιά σου έστω κι αν το ποδήλατο πέρασε πριν από πολλά χρόνια, να στοιχειώνουν τον χώρο στον οποίο κατοικούν οι αναμνήσεις. Φιλοσοφώντας λέμε πως η ευκαιρία δεν παρουσιάστηκε ίσως γιατί δεν την ποθήσαμε αρκετά, γιατί διστάσαμε. Κι όμως… εμφανίζεται πάντα. Το θέμα είναι: Την βλέπουμε; Θέλουμε να την δούμε; Μπορούμε να την δούμε; Τι ταξιδεύει μαζί με την σκόνη του χρόνου λερώνοντας τις αυλές και τα τζάμια των αυτοκινήτων; Στιγμές. Και τι αναπτύσσεται κρυφά και ύπουλα μέσα σε κάθε στιγμή; Μια υπέροχη ευκαιρία!

Υπάρχουν ευκαιρίες για να δικαιωθείς, να μεγαλουργήσεις, να ερωτευθείς, να παλέψεις, να πηδήξεις (κυριολεκτικά & μεταφορικά), να τολμήσεις, να δικαιωθείς. Ευκαιρίες για να μεγαλουργήσεις, για να τιμήσεις και να σε τιμήσουν, για να αποδείξεις ποιος και τι ακριβώς είσαι, για να ηγηθείς διαφόρων αγώνων. Υπέροχες ευκαιρίες για πραγμάτωση, για μεγαλεία, για όνειρα και για… καταστροφή. Ω, ναι. Ευκαιρίες εμφανίζονται και όταν θέλεις να υποταχθείς, να παραιτηθείς, να θρηνήσεις. Στους δειλούς εμφανίζονται περισσότερες ευκαιρίες απ’ ότι στους τολμηρούς γιατί η δειλία βρίσκει περισσότερο χώρο για να απλωθεί. Είναι ευκολότερο να πέσεις από το να σταθείς στα πόδια σου και πιο ανώδυνο το να κοιμάσαι από το να ξυπνήσεις. Διστάζουμε να επανακτήσουμε όσα μας ανήκουν, γιατί ξεχάσαμε τι μας ανήκει. Η θεραπεία μπορεί να επιφέρει πολλές υποτροπές γι’ αυτό και παραμένει αβέβαιη. Οι αβέβαιες θεραπείες είναι ευθύνη. Μην υπόσχεσαι θεραπεία όταν δεν μπορείς ή δεν τολμάς να αναλάβεις την ευθύνη (ειδικό μήνυμα σε όσους μετατρέπουν την «πρώτη φορά…» σε τελευταία)!

Στα «λημέρια» των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης συγκεντρώνονται γνωστοί που αποδειχθήκαν εντελώς άγνωστοι, «φίλοι» που ποτέ δεν υπήρξαν, επαναστάτες με συγκεκριμένες αιτίες και «ιδεολόγοι» σταθερά προσηλωμένοι σε δανεικές ιδέες, ανίκανοι να σκεφτούν και να αποφασίσουν, τελειωμένοι δειλοί προικοθήρες που ψάχνουν στηρίγματα στον φόβο τους και παραμυθιάζουν τους εαυτούς τους. Τους παρουσιάζονται πολλές ευκαιρίες να αλλάξουν, να προσπαθήσουν για μια φορά στην ξεκούραστη ζωή τους, μα προτιμούν την σιγουριά της πλάνης και του ψέματος. Δεν υπάρχει πιο σιχαμερό πλάσμα από τον καιροσκόπο. Και να που οι ευκαιρίες για καιροσκοπία και υπέρμετρη υποκρισία, είναι περισσότερες. Αυτές τις αρπάζουν από τα μαλλιά!

Τι πιο γελοίο να σου μιλά για «ανθρωπιά», για δικαιώματα και κοινωνική μέριμνα αυτός που η μεγαλύτερη πράξη φιλανθρωπίας που έκανε ποτέ στην ζωή του, ήταν το share της φωτογραφίας του άτυχου Νικόλα, για την οποία το facebook θα προσφέρει (και καλά) χρήματα. Πόση υποκρισία…

Η αυτός που ποστάρει διαρκώς μηνύματα παιδιών που δήθεν χρειάζονται επειγόντως αίμα, αλλά ο ίδιος δεν θα έδινε ποτέ ούτε σταγόνα! Και πόσο άθλιο είναι να σου μιλά για εργασία και φορολογικά μέτρα αυτός που ο σκληρός του δίσκος είναι γεμάτος τραγούδια και ταινίες που κατέβασε παράνομα. Αυτός που ποτέ δεν πλήρωσε να αποκτήσει ένα δίσκο η ένα cd, αυτός που βοηθά στο να κλείσουν οι κινηματογράφοι και τα video clubs γιατί έχει λιώσει στο live streaming!

«Ξύπνησαν πάλι οι άθλιες σκουριασμένες ορδές
λυσσασμένες θρησκείες, πατρίδες, οικογένειες σκούζουν και σφάζονται για ένα καλύτερο χθες,
μα οι σημαίες τους ανεμίζουν βρωμερές και νικημένες…»

Την ζωή μας κυριαρχούν μέτριοι και δήθεν, υποκριτές και καιροσκόποι, δειλοί και βολεμένοι. Ανεχόμαστε (και κάποιοι τιμούμε) τον Ρουβά να ερμηνεύει το «Άξιον Εστί» όχι μόνο γιατί είμαστε θύματα του εργοστασίου υποκουλτούρας που παράγει καλλιτέχνες-τσόντες, αλλά και γιατί ποτέ δεν διαβάσαμε Ελύτη, ποτέ δεν ενδιαφερθήκαμε να καταλάβουμε το έργο του (στην περίπτωση μας το άξιον εστί). Ακόμα και ο ίδιος ο Sakis αν συνειδητοποιούσε τι τραγουδά, θα έπρεπε να είχε φύγει τρέχοντας. Δεν υπάρχει όμως σεβασμός. Μόνο καιροσκοπία. Δεν αναρωτήθηκες ποτέ γιατί αυτή η χώρα σταμάτησε να παράγει «Ελύτες»; Ανησυχία μας θα είναι πάντα το πόσες γκόμενες κουτούπωσε ένας κάποιος Σπαλιάρας. Αυτό μας αρκεί! Θέλουμε να ορίζουν, την τέχνη τουρλωτά κωλαράκια και γυμνασμένοι κοιλιακοί, την αλήθεια η προσωπική και αμετακίνητη πραγματικότητα μας, την πολιτική η προδοσία, το ψέμα και η ατιμωρησία και την ζωή μας, ο φόβος, η δειλία και το βόλεμα. Κάναμε ιδεολογία την διαστροφή και αξία την κτηνωδία. Μια μικρή χώρα ένα τεράστιο ερείπιο. Αδυναμία για θέληση. Αδιαφορία. Έλλειψη παιδείας. Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία.

«Μη λες ποτέ, ποτέ μη λες ποτέ, τ’ αύριο πάντοτε θα’ ναι μια άλλη μέρα.
Καινούριοι θρήνοι και πιο βαθιές πληγές σε περιμένουνε λιγάκι παραπέρα…»

Στιγμές περνάνε και χάνονται, κουβαλάνε υπέροχες ευκαιρίες για υπέροχες αλλαγές αλλά… Αλλά ποιος θέλει πραγματικά να αλλάξει; Ποιος τολμά να αλλάξει; Ο πιο αδίστακτος εχθρός, μέσα μας στέκει…