.jpg)
Πώς να «δολοφονήσεις» 125 λεπτά από την ζωή σου…
Στον κινηματογράφο το πιο συνηθισμένο φαινόμενο είναι αυτό του να παίρνουν οι συντελεστές μιας ταινίας ένα βιβλίο και να το καταστρέφουν. Πολλές φορές το βάθος των χαρακτήρων ενός βιβλίου, η ένταση και το συναίσθημα που κοσμούν μια παράγραφο, δε μπορούν να αποτυπωθούν με τίποτα στο φιλμ και το αποτέλεσμα είναι (στην καλύτερη) απογοητευτικό. Τι γίνεται όμως όταν προσπαθείς να μεταφέρεις στη μεγάλη οθόνη ένα πραγματικά αδιάφορο ως πολύ κακό βιβλίο που, ως δια μαγείας, έχει γίνει τεράστια εμπορική επιτυχία; Βασικά, το μεταφέρεις στη μεγάλη οθόνη απλά και μόνο γιατί θέλεις να τα κονομήσεις και όχι γιατί σε μάγεψε το τεράστιο λογοτεχνικό ταλέντο του συγγραφέα. Για να μην γίνει όμως τόσο φανερή η «αρπαχτή», βάζεις 2-3 εντυπωσιακά πλάνα, καλούτσικη μουσική και σχετικά καλή φωτογραφία και προσπαθείς να περισώσεις ότι δεν σώζεται! Οι «Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι» είναι οι εξής δύο: Μαυρίλα!
Το «Fifty Shades of Grey» είναι το «λογοτεχνικό» πόνημα της κυρίας Erika Mitchell, που το έγραψε με το ψευδώνυμο E.L. James και που δεν κατόρθωσα ποτέ να διαβάσω μέχρι το τέλος (σε κουραστικό δείγμα pdf αρχείου), όχι μόνο γιατί ήταν κακογραμμένο αλλά γιατί ήταν παντελώς αδιάφορο. Πρόκειται για αυτό που ονομάζουμε «γυναικεία λογοτεχνία» (αλήθεια, γιατί δεν υπάρχει «αντρική λογοτεχνία»;) Το προϊόν λοιπόν, απευθύνεται κυρίως σε γυναίκες (με εκκωφαντική φυσικά έλλειψη γούστου), γιατί αυτό εξασφαλίζει αμέσως την εμπορική του επιτυχία. Το θέμα όμως δεν είναι τελικά ποιος διαβάζει τα «Άρλεκιν» αλλά ποιος τα γράφει. Η φίλη μας E.L. James, έγραψε τις προσωπικές της φαντασιώσεις και επιθυμίες, προσπαθώντας να βιώσει πολλά από αυτά που προφανώς έχει στερηθεί, φροντίζοντας όμως μέσα από το blog της να προωθήσει αυτές τις στερήσεις (επιτυχημένη δουλειά γενικά στο marketing), για να τα κονομήσει. Οι φαντασιώσεις της δεν είχαν την παραμικρή πιθανότητα να πραγματοποιηθούν, ας έβγαζε τουλάχιστον μερικά φράγκα!
Η υπόθεση του έργου κυριολεκτικά «δεν υπάρχει» και η ιστορία του εξελίσσεται ως ένα γνήσιο Άρλεκιν γεμάτο κουραστικά κλισέ και εξωφρενικές καταστάσεις. Το μικρό αθώο και αφελές κοριτσάκι, που είναι και παρθένα (περίμενε τον κατάλληλο!), γνωρίζει τον όμορφο πρίγκιπα που τυγχάνει να είναι και δισεκατομμυριούχος! Όλες οι επιθυμίες φανατικών αναγνωστριών του Cosmopolitan και της Super Κατερίνας, όλα τα καταπιεσμένα συναισθήματα της νοικοκυράς που φαντασιώνεται, συγκεντρωμένα στο απόλυτο τίποτα. Ο Mr Grey είναι διάσημος και αυτοδημιούργητος δισεκατομμυριούχος (όχι απλά εκατομμυριούχος), έχει ένα πάρκινγ γεμάτο αυτοκίνητα, έχει ελικόπτερο, τεράστια ρετιρέ, δείχνει διαρκώς τους κοιλιακούς του, είναι και βιρτουόζος στο πιάνο, είναι και φιλάνθρωπος (παλεύει να καταργήσει την παγκόσμια πείνα!) και το καλύτερο… είναι μόλις 27 ετών! Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Ο Mr Grey όμως δεν είναι μόνο τα παραπάνω. Όχι βέβαια. Είναι πολλά περισσότερα. Είναι «Κυρίαρχος»! Είναι ένας σαδιστής που έχει στο ρετιρέ του ένα δωμάτιο γεμάτο BDSM μαραφέτια (από το οποίο έχουν περάσει 15 γυναίκες!) που τα χρησιμοποιεί κυρίως για να ικανοποιείται ο ίδιος. Είναι δηλαδή τελείως μαλάκας! Ο ίδιος φροντίζει φυσικά (όπως πρέπει να κάνει κάθε παρόμοια ταινία που δεν σέβεται τους θεατές της) να πληροφορήσει την μικρή αθώα Anastasia πως δεν κάνει για αυτήν, αλλά εκείνη φυσικά (όπως πρέπει να κάνει κάθε παρόμοια ταινία που δεν σέβεται τους θεατές της) δεν ακούει τίποτα! Η μικρή αθώα και τελικά τελείως βλαμμένη Anastasia, δεν ιδρώνει το αυτί της ακόμα και όταν ο «μαμίκουλας» Mr Grey δηλώνει με ισχυρό καπιταλιστικό στόμφο: «Εγώ δεν κάνω έρωτα. Γαμάω… άγρια!». Όχι βέβαια. Είναι ποτέ δυνατόν μια αθώα και παρθένα φοιτήτρια να σοκαριστεί με αυτά τα λόγια;
Οι ερωτικές σκηνές του «Fifty Shades of Grey» δεν είναι σοκαριστικές και προσπαθούν ενοχλητικά να φανούν τολμηρές. Το φτωχό και κοινότοπο λεξιλόγιο της E.L. James πέρασε και στο σενάριο της Kelly Marcel (πάλι γυναίκα;), με αποτέλεσμα αυτές οι σκηνές να διαθέτουν μια πουριτανική ντροπαλότητα που καταλήγει να ενοχλεί. Μου θύμισαν τις παλιές καλές νύχτες στο Alter, όταν το κανάλι πρόβαλε εκείνα τα soft porno φιλμάκια που ήταν βασισμένα στο έργο του μεγάλου Milo Manara και υπήρξαν μάλιστα στιγμές στην ταινία που περίμενα να εμφανιστεί στο κάτω μέρος της οθόνης το σήμα με τα 3D γυαλιά! Η σκηνοθεσία της Sam Taylor-Johnson (ναι… πάλι γυναίκα!) συμβάλλει στο να φανεί η όλη εμπειρία παρόμοια με αυτή του Alter, με κάμερες που στριφογυρίζουν και κεριά που φτιάχνουν ατμόσφαιρα ανάμεσα στα μαστίγια, τις κορδέλες και τα καλώδια. Ερωτική χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών δεν υπάρχει ούτε για αστείο και οι δήθεν σαδομαζοχιστικές σκηνές είναι το δυσάρεστο διάλειμμα ανάμεσα σε μια απίστευτα βαρετή ρομαντική και καλά, ιστορία, όπου οι άντρες θαυμάζουν το γυμνό κορμί της Dakota Johnson και οι γυναίκες τους κοιλιακούς του Jamie Dornan. Όλα τα άλλα απλώς υπονοούνται, ενώ τα μαστιγώματα και οι ξυλιές είναι η προσπάθεια να μας πείσουν οι συντελεστές της ταινίας πως υπάρχει ένα ψυχολογικό υπόβαθρο στις πράξεις, που βασίζεται στον σκοτεινό ψυχισμό του κύριου Γκρι. Τρέχα γύρευε δηλαδή.
Ο σαδιστής 27χρονος δισεκατομμυριούχος που το μόνο που τον φτιάχνει είναι να δέρνει και να ταπεινώνει τις ερωμένες του, ξαφνικά την πατάει με την αθώα και άβγαλτη «βλαχοπούλα», αλλά προσπαθεί παράλληλα να την βιάσει (γιατί περί αυτού πρόκειται) εκμεταλλευόμενος την αγάπη της. Το βιβλίο και σαν φυσική συνέπεια η ταινία, διαφημίζουν την ιστορία μιας παιδούλας που γίνεται δούλα, αλλά αυτό ποτέ δεν συμβαίνει. Ο Mr. Grey παρά τις ορμές του, μέσα σε μια σχέση 2 εβδομάδων, την πατάει τόσο άσχημα με την παιδούλα, που της αγοράζει ρούχα, lap top, σπάνια βιβλία αυτοκίνητο (Pretty Woman από την ανάποδη), αλλά παράλληλα παλεύει να μας πείσει πόσο «κυρίαρχος» είναι. Και τι κάνει ο «κυρίαρχος» αυτές τις δυο εβδομάδες; Την πρώτη εβδομάδα της γνωρίζει τη μητέρα του και την δεύτερη γνωρίζει τη μητέρα της! Της δίνει ένα φοβερό συμβόλαιο γεμάτο με κανόνες που πρέπει να υπακούει (μισό κεφάλαιο πιάνει στο βιβλίο αυτό το συμβόλαιο – αριστούργημα!!!) και, καθώς περιμένει να το σκεφτεί εκείνη, εκείνος καταπατά με χαρά αυτούς τους κανόνες. Τρέχει διαρκώς πίσω της σαν εκπαιδευμένο σκυλάκι, την αναζητά σε bars και (τι πρωτότυπο) την σώζει από τα χέρια πονηρού που θέλει να εκμεταλλευτεί τη μέθη της, πετάει με αεροπλάνο να την βρει όταν δεν του απαντά στα sms, κοιμάται μαζί της έστω κι αν οι κυριαρχικές του προτιμήσεις το απαγορεύουν και στο τέλος της δίνει μερικές γερές ξυλιές για να της δείξει την γλύκα. Αυτό δεν είναι βιβλίο, δεν είναι ταινία, δεν είναι τίποτα. Είναι απλά η καταγραφή της «ονείρωξης» μιας πιτσιρίκας. Μόνο που δεν πρόκειται για πιτσιρίκα, αλλά για την 51χρονη E.L. James. Έλεος!
Οι «Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι» είναι ένα ηλίθιο βιβλίο και μια πολύ κακή ταινία που προσβάλει καθαρά τη νοημοσύνη μας. Έχασα 2 ώρες από την ζωή μου προσπαθώντας να καταλάβω που το πάει και τελικά δεν το πήγε πουθενά. Δεν τελείωσε! Γιατί πρόκειται για τριλογία! Η αρπαχτή σε όλη της το μεγαλείο. Μπόρεσα, ως ένα βαθμό, να δεχθώ την ηλιθιότητα του Twilight (κυρίως για την Kristen Stewart και την εξαιρετική φωτογραφία), αλλά αυτό εδώ δεν αντέχεται. Αυτό που με προβληματίζει είναι το γιατί τέτοιες δουλειές γίνονται απίστευτα εμπορικές; Πόση μετριότητα και πόση καταπίεση υπάρχει τελικά σε αυτόν τον κόσμο;
Για τολμηρότητα η δήθεν προσβολή, υπάρχουν το μέτριο «Diary of a Nymphomaniac» (2008) και το πανέξυπνο «Secretary» (2002), δυο ταινίες που έχουν κάτι να πουν. Το «Fifty Shades of Grey» είναι επιεικώς απαράδεχτο. Βέβαια παρά τις άπειρες αρνητικές κριτικές, η εμπορικότητα του παραμένει τεράστια και πρωτοφανής. Το ίδιο δυστυχώς θα γίνει και με το 2ο μέρος. Γιατί όπως πολύ σοφά λέει ο λαός: «Δώσε θάρρος στον χωριάτη να σ' ανέβει στο κρεβάτι…»
1/10
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πες την γνώμη σου....