Τα Φρούτα του Δάσους: Ένα πικρό αντίο

Με μια μικρή, παράξενη και με αρκετή δόση πίκρας ανακοίνωση, το συγκρότημα από την Θεσσαλονίκη γνωστοποίησε στους φίλους του (και όχι μόνο), την διάλυση του, ρίχνοντας τους τίτλους τέλους στην εφτάχρονη μουσική του πορεία…

-Σας ανακοινώνουμε πως το συγκρότημα διαλύεται.

Δυστυχώς οι εποχές που ζούμε δηλητηρίασαν το γκρουπ, με αποτέλεσμα ότι αφήνεις να σε αφήνει και αυτό κάποια στιγμή.

Η επιμονή ,η πίστη , και η αντοχή μας ,ήταν αρκετή στο να συνειδητοποιήσουμε ,πως δεν φτάνουν μόνο αυτά για το όνειρο που επιλέξαμε. Αποχωρούμε με μια μικρή απογοήτευση άλλα παράλληλα και με μια παράξενη ανακούφιση ,γιατί αυτό που μένει στη τελική είναι τα τραγούδια που γράψαμε, αυτά θα είναι πάντα ζωντανά και θα ταξιδεύουν.

Σε αυτά τα εφτά χρόνια κρατάμε μόνο τις όμορφες στιγμές.

Ευχαριστούμε όλους όσους στήριξαν και αγάπησαν πραγματικά την μουσική μας.

*Ίσως κάποτε βγει και ένας τρίτος δίσκος...ίσως...το που ,πότε , και με ποιους ...δεν έχουμε ιδέα.

Αντιος αμιγκος ...

Με αφορμή το τέλος (;) της μπάντας που πραγματικά εκτιμώ πολύ, διάφορες σκέψεις εισέβαλλαν ορμητικά στο κεφάλι μου και θέλω να τις εκφράσω. Χωρίς να θέλω να προσβάλλω τίποτα και κανέναν, έχοντας ειλικρινά τις καλύτερες προθέσεις, θέλω να μιλήσω για πολλά πράγματα. Και έμμεσα να απευθυνθώ και στο συγκρότημα...

Η πορεία που είχαν «Τα Φρούτα Του Δάσους», για κάποιους γνωστή για κάποιους άλλους άγνωστη, μπορεί να μην στιγμάτισε την ελληνική μουσική σκηνή με τον τρόπο που την στιγμάτισαν γνωστές μπάντες του χώρου, σίγουρα όμως άφησε τα δικά της ίχνη στην άμμο του χρόνου, ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλα αποτυπώματα μιας μουσικής πραγματικότητας που ορίζεται από το νούμερο των likes στα social media και του χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα, αριθμού των «δήθεν» οπαδών, που πάτησαν το πολυπόθητο «Μου Αρέσει» στην επίσημη σελίδα ή ομάδα του εκάστοτε συγκροτήματος. Μια πορεία που ξεκίνησε με πάθος και ενθουσιασμό, μια πορεία πολλά υποσχόμενη, μια πορεία δημιουργική και μια πορεία που διακόπηκε ξαφνικά, άδικα και ίσως άδοξα.

Σκέψου όμως και μια άλλη πραγματικότητα που υπήρξε πριν μερικά χρόνια…

Συγκροτήματα που διαλύθηκαν χωρίς να το μάθουμε ποτέ, συναυλίες που γίνονταν χωρίς να έχουμε την δυνατότητα της ενημέρωσης, δισκογραφικές απόπειρες για τις οποίες δεν μας πληροφορούσε κανείς, ένας ολόκληρος μουσικός κόσμος τον οποίο ελάχιστοι γνώριζαν και ακόμα λιγότεροι μπορούσαν να τον κατοικήσουν. Μπορείς να φανταστείς ένα συγκρότημα που πολεμά καθημερινά να γνωστοποιήσει την ύπαρξη του, χωρίς το facebook, χωρίς το YouTube, χωρίς τα χιλιάδες (αναμφίβολης ποιότητας) μουσικά blogs, χωρίς το internet; Μπορείς να το φανταστείς; Κάποια από αυτά τα συγκροτήματα διαλύθηκαν σχεδόν αμέσως. Κάποια άλλα όμως επιβίωσαν! Πως τα κατάφεραν άραγε;

Μέσα από την ανακοίνωση που δημοσίευσαν «Τα φρούτα του δάσους» και από τις πρόσφατες συνεντεύξεις τους, αυτό που διακρίνεται ως έντονο παράπονο, ως η αιτία που επέφερε τελικά αυτή την «διάλυση» (τι άσχημη λέξη…), είναι η απογοήτευση. Μια έντονη, ειλικρινής και σαφέστατα αληθινή απογοήτευση, που για εμένα τουλάχιστον, αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα που επικρατεί σε αυτή την χώρα, τα τελευταία είκοσι περίπου χρόνια. Απογοήτευση για την ουσιαστική στήριξη της μπάντας, απογοήτευση για την ανύπαρκτη υποστήριξη, για την ελάχιστη ως καθόλου προβολή, για τον τρόπο που ακούει (αν ακούει) σήμερα ο κόσμος μουσική, για την αδιαφορία κοινού και ραδιόφωνων, και φυσικά για τα πολλά οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλα αυτά τα συγκροτήματα που παλεύουν μόνα τους να υπάρξουν στον χώρο. Απογοήτευση όμως που δεν την βιώνει μονάχα ένα μουσικό συγκρότημα. Την βιώνουν δεκάδες αξιόλογα περιοδικά, συγγραφείς, αρθρογράφοι, μουσικοί και… web radios! Αυτή η πουτάνα η απογοήτευση, μπορεί να καταστρέψει κόπους ολόκληρων ετών, μέσα σε μια στιγμή!

Είμαστε τόσο εξαρτημένοι από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, που πραγματικά έχουμε χάσει τη μπάλα! Κάτι που φαινομενικά μπορούσε να μας λύσει τα χέρια, έγινε σταδιακά η φυλακή μας. Εγκλωβιστήκαμε στην παγίδα τους και ξαφνικά έγινε μεγαλύτερη η ανάγκη αποδοχή μας από αυτά τα μέσα, αντί η αποδοχή της ίδιας μας της δουλειάς. Το διαβόητο «Like» εξόρισε το post στην αφάνεια και εγκλώβισε το «άκουσμα» στην πικρή αλήθεια του δήθεν αποδέχομαι κάτι που δεν πρόκειται να ακούσω, κάνοντας ακόμα και την χρήση του YouTube, άχρηστη! Μια διαφήμιση χωρίς αντίκρισμα, ένας πλασματικός αριθμός ακροάσεων, η ανούσια προσπάθεια της ηλεκτρονικής πραγματικότητας της αδιαφορίας και της υποκρισίας. Η κατάντια μιας γενιάς που δεν μπορεί και δεν ξέρει να ακούσει μουσική, να διαβάσει, να παρακολουθήσει, να υποστηρίξει.

Τα Φρούτα Του Δάσους, είναι ένα πολύ καλό συγκρότημα. Έχουν τις ομοιότητες και τις επιρροές τους, δεν υποστήριξαν ποτέ πως αποτελούν την καινοτομία στο ελληνική μουσική σκηνή, αναπτύσσουν σταδιακά την προσωπικότητα τους, έχουν μερικές πραγματικά εξαιρετικές στιγμές και η γνώμη μου είναι ότι βιάστηκαν πολύ να απογοητευτούν. Ταλέντο υπάρχει και μάλιστα αρκετό, αλλά ίσως θα έπρεπε να περιοριστούν κάπως οι ομοιότητες και να αναδειχθεί περισσότερο το προσωπικό ύφος, όχι τόσο στη μουσική όσο στην ερμηνεία, γιατί ζούμε στην Ελλάδα, και στην Ελλάδα όταν μοιάζεις και δεν σου μοιάζουν, θα δεχθείς σκληρή κριτική. Η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά ήταν αρκετά καλή, υπήρξαν ευκαιρίες, είχαν μια σχετική προβολή, τα πράγματα φαίνεται πως άλλαξαν με την κυκλοφορία του 2^ου album τους. Την άποψη μου και για τις δυο τους δουλειές, την έχω καταθέσει, όμως μπορεί αυτή η 2^η να μην άρεσε και τόσο στον κόσμο. Να μην ενθουσίασε. Κάποιοι δεν είμαστε «groupies» να ακολουθούμε παντού την αγαπημένη μας μπάντα, σε ότι κάνει η ότι επιχειρεί, και χρειαζόμαστε κάτι που θα μας κάνει να την ακολουθήσουμε. Ίσως «Τα Φρούτα» αυτή την φορά δεν κατάφεραν να μας πείσουν. Είναι όμως τα πράγματα έτσι;

Ο Πόλυς Ζουκ (τραγουδιστής και συνθέτης-στιχουργός του συγκροτήματος) σε πρόσφατη συνέντευξη του στο rockap.gr δήλωσε πως ο περισσότερος κόσμος δεν γνώριζε καν ότι είχε κυκλοφορήσει η τελευταία τους δισκογραφική δουλειά, και δε μπορώ να διαφωνήσω μαζί του. Εξέφρασε επίσης το παράπονο πως «το μόνο που θέλαμε από τον κόσμο (που μας γούσταρε πραγματικά) ήταν να δώσει το παρόν στα live μας και όχι στα like του facebook…» και σε αυτό, λόγω προσωπικής εμπειρίας, συμφωνώ απόλυτα. Την θέση μου για τα απρόσωπα, ανούσια και υποκριτικά Likes την εξέφρασα παραπάνω, άρα το μόνο που απομένει, είναι αυτό για το οποίο κάποιοι φωνάζουμε χρόνια τώρα, και ονομάζεται Ραδιόφωνο! Την κατάντια του σημερινού ραδιοφώνου. Όμως, να και κάτι που ίσως αποτελεί και επιβεβαίωση των όσων εμείς οι κάποιοι φωνάζουμε χρόνια: Ο πρώτος που θα έπρεπε να υποστηρίξει με πάθος και επιμονή τα καλά ραδιόφωνα και τις ειλικρινείς ραδιοφωνικές απόπειρες, όπως το έκαναν πολύ παλιά, είναι οι ίδιοι οι καλλιτέχνες, τα ίδια τα συγκροτήματα, και μετά ο κόσμος. Η σχέση καλλιτέχνη – ραδιόφωνου είναι αλληλένδετη και η ύπαρξη του ενός εξαρτάται από την ύπαρξη του άλλου, από την στιγμή όμως που επιτράπηκε να σπάσει αυτός ο δεσμός, ήταν απόλυτα βέβαιο πως τα πράγματα θα κατέληγαν εκεί που βρίσκονται τώρα. Και αν κάποιοι καλλιτέχνες, απολύτως δίκαια, αγανακτούν και απογοητεύονται για την στάση που κρατούν απέναντι τους τα ραδιόφωνα, τι να πούμε και εμείς που τόσα χρόνια ματώσαμε την γλώσσα και τα δάχτυλα μας να μιλούμε και να γράφουμε για όλα αυτά και οι πάντες είτε μας αγνοούν είτε αδιαφορούν;

Η αδιαφορία και η απραξία καταστρέφουν τα πάντα και ότι συμβαίνει αυτή την στιγμή στην ίδια την κοινωνία μας, συμβαίνει σαφώς και στη μουσική, και στην λογοτεχνία, και στον κινηματογράφο… συμβαίνει παντού! Τι περιμένεις από μια γενιά που δεν έχει άποψη η αδιαφορεί παντελώς για τα προβλήματα του συνανθρώπου της (βλέπε πάνω από 40% ποσοστό αποχής στις πρόσφατες εκλογές); Από μια χώρα που έβαλε το ποδόσφαιρο στην πολιτική; Πως θα αποτελούσε εξαίρεση η μουσική; Η νέα γενιά που δεν ξέρει η δεν μπορεί να ακούσει μουσική και η παλιότερη που μια ζωή θα επαναπαύεται στις δάφνες του ένδοξου παρελθόντος της. Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα!

Συχνά, το πάθος μας για δημιουργία και ο ενθουσιασμός της αρχής, μας οδηγεί σε μεγαλεπήβολα σχέδια και ανυπόμονα όνειρα. Όταν όμως κάνεις τα πάντα μόνος σου η κούραση είναι τεράστια και «οι τριβές» αναπόφευκτες, πόσο μάλιστα όταν βλέπεις τα σχέδια σου να μην υλοποιούνται. Αν δεν έχεις τον απαιτούμενο χρόνο που προϋποθέτει η ενασχόληση με άλλα πράγματα γύρω από το όνειρο σου, τότε η κατάσταση δυσκολεύει αφόρητα. Μερικές φορές χρειάζονται οι δημόσιες σχέσεις, ο άνθρωπος που θα τρέξει για όλα αυτά που εσύ δεν μπορείς να τρέξεις, εκείνος που καλώς η κακώς, αυτό κάνει για επάγγελμα ή κάποιος που έχει την διάθεση και τον χρόνο να ασχοληθεί με τις «εξωσχολικές» δραστηριότητες. Τα Φρούτα Του Δάσους έπρεπε να τρέξουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα, ενώ θα έπρεπε να ασχολούνται κυρίως με τη μουσική και την προσωπική τους ζωή. Όλοι όσοι ασχολούνται έστω και λίγο με τη μουσική, γνωρίζουν πόσο δύσκολο είναι για παράδειγμα, να βρεις τον σωστό και κατάλληλο χώρο για ένα καλό live, πόσο μάλιστα αν αυτός ο χώρος βρίσκεται πολλά χιλιόμετρα μακριά από την έδρα σου. Ναι, είναι απίστευτα εξοντωτικό να πρέπει να ασχοληθείς με δεκάδες πράγματα ταυτόχρονα. Ότι όμως δεν σε σκοτώνει, πρέπει να σε κάνει πιο δυνατό…

Ο Πόλυς Ζουκ, ανέφερε το παράπονο του, ότι δεν τους έπαιζαν οι μεγάλοι ραδιοφωνικοί σταθμοί και εδώ αρχίζουν τα δικά μου παράπονα. Ποιοι μεγάλοι ραδιοφωνικοί σταθμοί; Αυτοί με τους Dj (και όχι παραγωγούς) που δεν ξέρουν που τους πάνε τα τέσσερα από μουσική; Αυτοί που έχουν παραδοθεί οριστικά στις εκνευριστικές play lists; Αυτοί που προβάλλουν μονάχα αυτά που τους επιβάλλουν να προβάλουν οι δισκογραφικές και τα κανάλια που τους πληρώνουν; Αυτοί που δεν υποστηρίζουν ποτέ συγκροτήματα όπως Τα Φρούτα Του Δάσους; Θα ένιωθες ικανοποίηση να σε συμπεριλάβει στην play list του ένας τέτοιος σταθμός; Να παίζει διαρκώς Τα Φρούτα, αλλά να μην παίζει τίποτε άλλο από τα δεκάδες άλλα πολύ αξιόλογα συγκροτήματα; Και πόσα πραγματικά, είναι όλα αυτά τα πολύ αξιόλογα συγκροτήματα…

Η να γράψουν για Τα Φρούτα Του Δάσους τα μεγάλα ηλεκτρονικά και δήθεν μουσικά, έντυπα, αυτά που τα απαρτίζουν ψωνισμένοι πιτσιρικάδες που δεν έχουν πάει ποτέ στην ζωή τους σε μια συναυλία, που έχουν κάνει τέχνη το copy paste και που γεμίζουν το διαδίκτυο με ανούσια και ανορθόγραφα άρθρα και γελοίες κριτικές; Η ποιότητα απέχει χιλιόμετρα από την ποσότητα και οι παγίδες είναι τεράστιες. Τι κάνει έναν ραδιοφωνικό σταθμό μεγάλο; Τι κάνει ένα ηλεκτρονικό έντυπο μεγάλο; Η ψεύτικη δυναμική τους; Όλοι γνωρίζουν πλέον πως διάφορες εταιρείες πωλούν σε τσουχτερές τιμές ιδιαίτερα «πακέτα»! Πακέτα likes για τις σελίδες στο facebook και τα videos στο YouTube. Πακέτα listeners για τα web radios και πακέτα αναγνωστών για τα μεγάλα ηλεκτρονικά έντυπα. Ζούμε στην εποχή της προπαγάνδας, της παραπλάνησης και της αποπλάνησης. Οι έντιμες και ειλικρινείς προσπάθειες είναι λίγες, είναι όμως εύκολα αναγνωρίσιμες ακριβώς γιατί είναι ειλικρινείς και έντιμες.

Πριν λίγα χρόνια, η παρέα μας στον Ψυχώ Radio αγκάλιασε Τα Φρούτα Του Δάσους. Πολύ πριν τους αγκαλιάσει οποιοσδήποτε άλλος. Ακούσαμε ένα demo και προβάλλαμε όσο και όπως μπορούσαμε το υπέροχο «Αλκυονίδες Μέρες». Από τότε δεν σταματήσαμε ποτέ να παίζουμε τα τραγούδια τους, να μιλάμε για αυτούς, να ενημερώνουμε για lives, για τις δραστηριότητες τους, για όσα μαθαίναμε. Το ίδιο κάναμε και με πολλά ακόμα συγκροτήματα, γιατί μας άρεσαν πραγματικά και γιατί πιστέψαμε στο ταλέντο τους. Στα δικά μας μάτια και μέσα από την όλη μας προσπάθεια, πάντα πιστεύαμε ότι βάλαμε και εμείς ένα λιθαράκι στην όποια επιτυχία τους. 10, 20, 30 άτομα γνώρισαν και μέσα από εμάς Τα Φρούτα Του Δάσους και πολλοί από αυτούς πραγματικά αγάπησαν αυτή τη μπάντα. 10, 20, 30… αυτή ήταν η δυναμική μας και δε ντρεπόμαστε να το λέμε. Αλλά το κάθε συγκρότημα προβλήθηκε ειλικρινά από ανθρώπους που γνώριζαν από μουσική και ραδιόφωνο! 10 άτομα σε ένα πολύ μικρό ιντερνετικό ραδιοφωνικό σταθμό, αντί για τα χιλιάδες των μεγάλων. Τι έχει μεγαλύτερη αξία; Στα 7 χρόνια λειτουργίας του, ο Ψυχώ Radio έπαιξε και υποστήριξε όπως μπορούσε πολλά νέα συγκροτήματα. Η διαφορά μας με κάτι άλλους, είναι ότι δεν σταματήσαμε ποτέ να τα υποστηρίζουμε και να τιμούμε πραγματικά κάθε συνεργασία. Ξέρεις ποια ήταν η μεγάλη μας απογοήτευση; Όσο εμείς υποστηρίζαμε κάποιον, τόσο αυτός μας αγνοούσε. Αν υπήρχε έστω και η στοιχειώδης αμοιβαιότητα, γενικά και όχι μόνο με εμάς, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα.

Είναι εύκολο στην τελική να απογοητευόμαστε, να αγανακτούμε και να εκφράζουμε παράπονα. Το δύσκολο είναι να σκεφτούμε μήπως και εμείς προκαλέσαμε απογοητεύσεις η παράπονα. Εκεί έξω υπάρχει η πιο άγρια και αφιλόξενη ζούγκλα και αν δεν ενώσουμε τις δυνάμεις μας, οι ελάχιστοι εναπομείναντες «ρομαντικοί», δεν θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε…

Όσο για Τα Φρούτα Του Δάσους, εκτίμηση μου είναι πως ίσως δεν μας αποχαιρέτησαν οριστικά. Δεν το αξίζουν αυτό το τέλος. Πολύ καλό συγκρότημα, που όμως έχω την εντύπωση πως ακόμα ψάχνει να βρει τον αληθινό εαυτό του, αυτόν που θα του επιτρέψει να κάνει αυτό που γουστάρει, όπως το γουστάρει, χωρίς να νιώθουν εγκλωβισμένοι ή παραγκωνισμένοι. Είναι κρίμα όλο αυτό το ταλέντο, να περιοριστεί με τέτοιο τρόπο. Επιβάλλεται να βρείτε ξανά τον δρόμο σας. Βρεθείτε ξανά όταν θα σας καλέσει η ανάγκη για μουσική και δημιουργία, εκφραστείτε ελεύθερα χωρίς την ανάγκη για ανταπόκριση ή επιβεβαίωση, κάντε αυτό που θέλετε απλά γιατί το θέλετε! Πάντα πίστευα πως αν δημιουργείς κάτι και υπάρχει εκεί έξω έστω και ένας που του αρέσει και επικροτεί αυτό που κάνεις, αξίζει να συνεχίσεις.

Δε μπορεί… κάποια στιγμή αυτή η χώρα θα ξυπνήσει!

Φίλε Πόλυ (επέτρεψε μου το «φίλε»), θα κλείσω με κάτι δικό σου. Από την φύση μου δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος άνθρωπος, μου αρέσει όμως να μου μεταφέρουν οι άλλοι που και που, αισιόδοξα μηνύματα. Και εσύ το έκανες αυτό πολλές φορές, μέσα από πολύ όμορφα τραγούδια. Καλή τύχη…

Όσες μπόρες μας συντρίψουν
όσοι και αν έρθουν στεναγμοί
μέσα απ' την κόλαση
θα βγούμε ζωντανοί…

ΤΑ ΦΡΟΥΤΑ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ - Στα Γαλάζια νερά σου