Κάθε νύχτα όταν συνομιλώ με την σιωπή, την κουβέντα μας στοιχειώνουν ενοχές που παραφυλούν υπομονετικά έξω από το ανοιχτό παράθυρο προσμένοντας την πνοή του ανέμου για να εισχωρήσουν στο δωμάτιο. Έρπουν σαν σκιές που πάγωσε ο χρόνος και αποπνέουν μεθυστικά αρώματα που σε ζαλίζουν σαν τις γλυκές αναθυμιάσεις του πιο δυνατού ποτού. Στιγμές, που φορούν το βαθύ μαύρο του παραπόνου…
Δεν έχει πολλά να πει η σιωπή και τις περισσότερες φορές τα λόγια της οδηγούν τις σκέψεις σε επιθυμίες, όμως αυτοί οι ελάχιστοι ψίθυροι γίνονται ένα με τις σκιές που συγκεντρώνονται αθόρυβα σε εκείνη την πλευρά του δωματίου που χρόνια τώρα παραμένει πιο σκοτεινή από το σκοτάδι, και ηχούν τόσο μεγαλόπρεποι που σε αναγκάζουν να τους ακούσεις. Το νόημα αυτών των ψιθύρων δεν έχει τόσο σημασία όσο ο ήχος τους που δημιουργεί όλες αυτές τις προκλητικές εικόνες στον τοίχο, και το ανέλπιδο ταξίδι των σκέψεων βυθίζεται στην απόκοσμη μελωδία της καταστροφής. Σε εκείνη εκεί την σκοτεινή πλευρά του δωματίου συμβαίνουν όσα ήταν, όσα είναι και όσα θα μπορούσαν να είναι.
Ο ανυπόφορος χορός των σκιών παραλύει τις αισθήσεις, όμως ακούω χωρίς ακοή, μυρίζω χωρίς όσφρηση, γεύομαι χωρίς γεύση, το ανείπωτο δίλημμα που σκορπά η μέθη της μη πραγματικότητας και η αέναη προσφορά της αβεβαιότητας. Ο τρόμος παραμονεύει σαν το λιοντάρι που περιμένει την στιγμή που ο φύλακας θα ξεχάσει την πόρτα του κλουβιού ανοιχτή, σε ένα πέλαγος εμμονών και μαρτυρίου, θέλοντας να κλείσει στην αγκαλιά του ψυχές καταραμένες, ανεκπλήρωτα όνειρα, πάθη και στοχασμούς. Ο τρόμος που δρα σαν την απώλεια, με ένα δυνατό χτύπημα στην αρχή και μια πληγή που νομίζεις πως επουλώνεται μα παραμένει αιώνια ανοιχτή. Ο τρόμος που σε εκείνη την σκοτεινή πλευρά του δωματίου έχει χρόνια τώρα, στήσει το οχυρό του.
Λάθη επί λαθών σε μια ζωή που χαμογελά όταν δεν το γνωρίζεις, σε ένα χαιρέκακο χαμόγελο που σβήνει καθώς ανάβουν τα φώτα. Πίσω από κάθε στιγμή βασιλεύει περήφανη σαν την σελήνη, η πρόκληση, σε ένα απέραντο λυκόφως που βασανίζει αδιάκοπα τις αισθήσεις και σιγοκαίει την καρδιά όπως η καύτρα το τσιγάρο. Μα καθώς οι σκιές πλησιάζουν, πλησιάζει και η παγωνιά, και η ψυχρή της ανάσα ακουμπά στο πρόσωπο μου όλα όσα αδιάκοπα περιγελούν τις προθέσεις μου, αμφισβητούν τα λόγια μου, τρομοκρατούν τις σκέψεις μου. Κοιτάζω ανίκανος να κινηθώ, το σκοτάδι να πλησιάζει και, τι διαστροφή, ελπίζω να με αγκαλιάσει, να με πάρει μαζί του σε μέρη όπου ποτέ δεν θα φαίνομαι παρά μονάχα θα ελπίζω. Εκεί, στην σκοτεινή πλευρά του δωματίου, οι εσωτερικοί μου δαίμονες φανερώνουν τα πρόσωπα τους που είναι πιο όμορφα από την έναστρη νύχτα.
Τελευταίο τσιγάρο και τίποτα δεν συνέβη. Παγωνιά, πειρασμός, θλίψη και υποκρισία. Λογική, φόβος, ενοχές και επιθυμίες. Θα ζήσουμε άραγε όσα δε μπορούμε; Θα ξημερώσει ελπίδα με την επόμενη μέρα; Θα ανοίξουμε επιτέλους τα μάτια; Θα αγκαλιάσουμε ότι μας τρομάζει, θα κλωτσήσουμε ότι μας είναι πιο εύκολο, θα τολμήσουμε να ονειρευτούμε με τα μάτια ανοιχτά; Πέρα από το ανοιχτό μας παράθυρο, η έναστρη νύχτα χαϊδεύει ζεστά τις καρδιές μας, φανερώνοντας την αλήθεια όπως πρέπει να είναι και δείχνει τον δρόμο για εκείνη την πραγματικότητα που υποψιαζόμαστε μα δεν την πιστεύουμε. Θα τον ακολουθήσουμε αυτό τον δρόμο η θα παραμείνει μαύρος ο κόσμος, όπως η σκοτεινή πλευρά του δωματίου μας;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πες την γνώμη σου....