Κάθε νύχτα όταν συνομιλώ με την σιωπή, την κουβέντα μας στοιχειώνουν ενοχές που παραφυλούν υπομονετικά έξω από το ανοιχτό παράθυρο προσμένοντας την πνοή του ανέμου για να εισχωρήσουν στο δωμάτιο. Έρπουν σαν σκιές που πάγωσε ο χρόνος και αποπνέουν μεθυστικά αρώματα που σε ζαλίζουν σαν τις γλυκές αναθυμιάσεις του πιο δυνατού ποτού. Στιγμές, που φορούν το βαθύ μαύρο του παραπόνου…
