Βάλε στο μαγνητόφωνο τραγούδια που γουστάρεις…
Ήταν κάπου κοντά στα τέλη της «θαυματουργής» δεκαετίας του ’80, όταν ο πατέρας μου μας πήγε μαζί με την αδερφή μου σε ένα παράξενο café – bar στην Καλλιθέα όπου ιδιοκτήτης ήταν ένας φίλος του. Ήταν απόγευμα, το μαγαζί δεν είχε κόσμο και θυμάμαι πολύ καλά 2 πράγματα: Την ζεστή σοκολάτα ρόφημα που δοκίμαζα για πρώτη φορά και την μουσική! Εκείνο το τόσο μακρινό απόγευμα συνάντησα για πρώτη φορά το «Africa» των Toto, το «Samurai» του Michael Cretu, το «La Isla Bonita» της Madonna… Πριν φύγουμε από το μαγαζί, ζήτησα από τον φίλο του πατέρα μου να μου γράψει κάποια από αυτά τα τραγούδια.
Μια εβδομάδα αργότερα έλαβα το πολυπόθητο δώρο. Ήταν δυο 90αρες TDK χωρίς κουτί, χωρίς καμία πληροφορία, που ο φίλος του πατέρα μου τις είχε ονομάσει «Επιτυχίες 1» και «Επιτυχίες 2». Η νούμερο 1 τοποθετήθηκε αμέσως στο διπλοκάσετο Crown που μου είχαν αγοράσει τα Χριστούγεννα, και για μιάμιση περίπου ώρα το δωμάτιο μου πλημμύρησε με κάποιες από τις καλύτερες μελωδίες των 80’s. Τίτλους και ερμηνευτές δεν γνώριζα και έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να τους ανακαλύψω, όμως η δύναμη της μουσικής ήταν τόσο μεγάλη που με παρέσυρε σε ένα από τα ομορφότερα ταξίδια της ζωής μου.
Η αποκάλυψη όμως ήρθε με την «Επιτυχίες 2»! Ελληνικά τραγούδια εκείνης της εποχής, τόσο διαφορετικά απ’ όσα γνώριζα μέχρι τότε, που πραγματικά με μάγεψαν. Μουσικές γεμάτες δυναμισμό και μελωδία, στίχοι άλλοτε παράξενοι και άλλοτε αστείοι, παράξενες ερμηνείες και εκπληκτικές φωνάρες. «Τι να σου προσφέρω ν’ αλλάξεις» των 2002 GR, το «Χαμένο νησί» του Ανδρέα Μικρούτσικου, το «Χαδάκι» της Σοφίας Βόσσου, το «Τσικαμπούμ» του Γιάννη Κούτρα, το «Νοσταλγός» του Γιάννη Γιοκαρίνη, το «Νάντια» του Νίκου Καρβέλα, το «Περιμένω Σινιάλο» της Μαργαρίτας Ζορμπαλά, το «Σαν σταρ του σινεμά» του Νίκου Ζιώγαλα, το «Δεν το ξανακάνω σε Autobianchi» του Κώστα Τουρνά, και ένα σωρό άλλα… Ανάμεσα τους τα «Μπριγιόλ» και «Μπανάκι – Μανάκι» του Σάκη Μπουλά που ακόμα και σε εκείνη την μικρή ηλικία, μου προκαλούσαν άφθονα γέλια.
Η Β’ πλευρά της «Επιτυχίες 2» τελείωνε με ένα εξαιρετικό τραγούδι που δεν προλάβαινε να ολοκληρωθεί (το αιώνιο πρόβλημα με τις διάρκειες των τραγουδιών στις κασέτες), που μόλις το άκουσα το λάτρεψα χωρίς να καταλάβω το γιατί. Η μελωδία του ήταν μελαγχολική, η ερμηνεία του μαγική, ο στίχος του πολύ απλός και συνάμα περίπλοκος. Έβγαζε μια «μάγκικη» αισιοδοξία, που ταίριαζε απόλυτα με την γλυκιά μελαγχολία της μουσικής και μου αποκαλύφθηκε ως κάτι που γνώριζε εξ αρχής πως θα παρέμενε μόνιμος σύντροφος στην ζωή μου. Ήταν σα να μου έλεγε: «Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο υπομονετικά περίμενα να με ανακαλύψεις…»! Δεν κατάλαβα τότε ποιος το ερμήνευε και δεν γνώριζα τον τίτλο του. Έτσι, το ονόμασα «Μελαγχόλησες» από τον πρώτο στίχο της πρώτης στροφής.
Αν και ήμουν αρκετά μικρός, ήξερα πως αυτό το τραγούδι μιλούσε για εμένα. Το ρεφραίν του ήταν αυτό:
«Βάλε στο μαγνητόφωνο τραγούδια που γουστάρεις, σκέψου την ώρα την στιγμή που την ρεβάνς θα πάρεις… Σκέψου κορίτσια και γιορτές και πράμα που σαλεύει και ένα παιδί που μοναχό τον δρόμο του γυρεύει…»
Μεγαλώνοντας, αν και οι εποχές άλλαζαν, η ελληνική μουσική της δεκαετίας του ’80 εξακολουθούσε να με συναρπάζει και προσπαθούσα να μάθω περισσότερα. Στην κρατική τηλεόραση ξεκινούν τα «Κουφώματα» (1988) του «τρελάρα» Νίκου Ζερβού και γνωρίζω όλη την «παλιοπαρέα» Γιάννη Ζουγανέλη, Σάκη Μπουλά, Γιάννη Γιοκαρίνη, Λάκη Παπαδόπουλο, Τζόνι Βαβούρα, Βασίλη Παπακωνσταντίνου κ.α. Πολύ αργότερα και λόγω της «ψαγμένης» παρέας στο σχολείο, θα αναζητήσω σε βιντεοκασέτα μια ταινία που μου πρότειναν και που με άφησε άφωνο. Η ταινία ήταν «Ο Δράκουλας των Εξαρχείων» (1983) πάλι σε σκηνοθεσία Νίκου Ζερβού και εκεί θα συμπληρωθεί η παρέα με τους Κωνσταντίνο Τζούμα, Ισαβέλλα Μαυράκη, Αντώνη Καφετζόπουλο, Τζίμη Πανούση και Δημήτρη Πουλικάκο. Ανάμεσα τους οι Τζόνι Βαβούρας, Νικόλας Άσιμος, και ο Σάκης Μπουλάς. Ψάχνοντας στα ράφια του video club ανακαλύπτω άλλη μια ταινία του Νίκου Ζερβού, οι «Τηλεκανίβαλοι» (1986), σε σενάριο των Νίκου Ζερβού , Άρη Φωτιάδη , Κωνσταντίνου Τζούμα και Σάκη Μπουλά και μουσική Δημήτρη Πουλικάκου, όπου η παρέα θα ολοκληρωθεί με τον Βλάσση Μπονάτσο! Μια απίστευτη παρέα μουσικών – ηθοποιών που πρωταγωνιστούν σε cult ταινίες και τραγουδούν εκπληκτικά τραγούδια. Μια ολόκληρη εποχή.
Στην τηλεόραση ξεκινά το «Graffiti» και για μια ακόμη φορά οι Γιάννης Ζουγανέλης και Σάκης Μπουλάς ενώνουν τις δυνάμεις τους. Γνωρίστηκαν σε μια audition του Μάνου Χατζιδάκι και από τότε, για 40 ολόκληρα χρόνια ήταν αχώριστοι. Οι ατάκες σκοτώνουν για μια ακόμη φορά: «Graffiti στο Graffiti και άμα μας Graffiti εμένα να μου Graffiti» και μια ολόκληρη γενιά τις συζητά και τις σχολιάζει. Παράλληλα πέφτει στα χέρια μου (ούτε θυμάμαι πως) σε βινύλιο το album «Μπουλάς – Ελλάς» (1986) και τότε θα κάνω την μεγάλη ανακάλυψη: Ο δίσκος ξεκίνησε με το «Μπανάκι – Μανάκι» (…της δικαιοσύνης ήλιος νοητός, δεν μπαίνει από το παράθυρο άναψε το φως…), συνέχισε με το «Ρέγγαι Και Λακέρδαι» (όταν βρίσκομαι μπροστά σε jukebox, παίζει ο Marley με τον Τσιτσάνη μποξ…) και φτάνει στο Α3 όπου θα ανακαλύψω πως το υπεραγαπημένο μου «Μελαγχόλησες» ονομάζεται «Το Φλασάκι»! Η μουσική ανήκει στον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και τους Τερμίτες και οι στίχοι είναι του Μπουλά. Γι’ αυτό το τραγούδι, ο ίδιος θα δηλώσει κάποια στιγμή: «Το έγραψα ένα βράδυ, σε φάση που ήμουν πολύ μελαγχολικός αλλά ταυτόχρονα ιδιαίτερα αισιόδοξος. Εκφράζει ψυχική κατάσταση. Απλό και σημαντικό μαζί. Και μου βγήκε με τη μία, το έγραψα μέσα σε μία ώρα…».
Το τραγούδι ξεκινά και μαζί του τραγουδώ και εγώ: «Μελαγχόλησες… νιώθεις πεταμένος, μες στην πόλη σου σαν ξένος, βρε παιδί μου αμάν… Στην καρδιά βάλε πατίνια και δυο ρουλεμάν…»
Αρχίζω να ψάχνω περισσότερο. Αρχικά παραμένω προσκείμενος στο έργο του Γιάννη Ζουγανέλη, όμως τις περισσότερες φορές, μαζί του βρίσκεται και ο Σάκης. Αποκτώ ηχητικά και videos από το ιστορικό «Αχ Μαρία» του 1980 – 1982 με τους Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Ισιδώρα Σιδέρη, Σοφία Βόσσου, Σάκη Μπουλά, Σαβίνα Γιαννάτου, Β. Γραμμάτικ. Ακόμα πιο σπάνια αυτά που αφορούν στο «Σούσουρο» (1975) με τους Νικόλα Άσιμο, Περικλή Χαρβά, Ισιδώρα Σιδέρη, Αθανασία Φλ. Νταντωνάκη, Σάκη Μπουλά και τους Σπυριδούλα. Κάποιοι από την παλιοπαρέα θα βρεθούν ξανά το 1992 στο «Αχουρ Παλλάς» και ο «Ζούγα» με τον Μπουλά θα δώσουν ρέστα! Το 1995 θα βρεθώ στην «Σφεντόνα» για να δω τον Βασίλη στην παράσταση «Τρικάβαλο» και μαζί του θα είναι ο Σάκης Μπουλάς. Το 2006 ξέρω πια πολύ καλά τι θέλω και θα βρεθώ στον «Ζυγό» για την παράσταση «Τα Μπουμπούκια», με τους Β. Παπακωνσταντίνου, Λαυρέντη. Μαχαιρίτσα, Δημήτρη Σταρόβα, και φυσικά, τον Σάκη Μπουλά. Αν και έκανε πολλά από εκεί και έπειτα, η τελευταία φορά που θα δω live τον Σάκη, θα είναι το 2010 στο «Παρθεναγωγείο Αρρένων» στην Ακτή Πειραιώς. Μαζί του, οι Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Γιάννης Ζουγαννέλης, Λάκης Παπαδόπουλος και η Ραλλία Χρηστίδου. Αν και «στράβωσα» πολύ με την «πολιτική» του καταστήματος που παρέπεμπε σε μπουζούκια, γέλασα με την ψυχή μου.
Σημαντική στιγμή ήταν όταν μου έκαναν δώρο το album «Ας Πρόσεχες» (1988), την εξαιρετική συνεργασία του Σάκη Μπουλά με τον Μιχάλη Ρακιντζή. Τα τραγούδια τα είχα ήδη σε κασέτα, αλλά τώρα είχα το βινύλιο και η συγκίνηση ήταν μεγάλη. «Κάτσε Στο Παπί Μου» (…Κι αν φωνάζει η μαμά σου είναι επειδή ζηλεύει, γιατί κάποτε καθόταν στο παπάκι του μπαμπά σου…), «Αχ Αλή Μπαμπά» (…Κλείνω ραντεβού στη Τζεμιλέ στη Βαγδάτη μέσω του Αλαντίν, και την ονειρεύομαι στ’ άσπρο παλάτι με φερετζέ blue jean…), «Τι Ειν΄ Η Πατρίδα Μας» (Θέλω να μένω πάντα στην Ελλάδα ν' ανοίγω τρύπες για να βρω μετρό, και τα ταξί να καίνε φασολάδα και κάρβουνο...), το αυτοβιογραφικό «Από Μικρός Φαινόμουνα» (…τι σόι μαλαπέρδας θα γινόμουνα…), «Κόκκινο Μπαλόνι» (…πολλές φορές μας τα ‘πανε οι κύριοι σοφοί, οι δράκοι των παραμυθιών με ανθρώπινη φωνή…), «Η Μαμά Του Μήτσου» (…Έχει και χόμπι αλλιώτικα εκτός από τη σκάφη, γι’ αυτό ζητάει Άρλεκιν που να `χει και Καβάφη…). Απίστευτο χιούμορ και πονηρές «μπηχτές». Μια άλλη εποχή…
Το 1992 θα κυκλοφορήσει το «Ζαμανφού» και το ομώνυμο τραγούδι θα γίνει μεγάλη επιτυχία. Κορυφαίες στιγμές του album η ερμηνεία του Σάκη στο «Carouso» του Lucio Dalia, το «Τρελλός Απ' Την Πανσέληνο» του Γιάννη Καραλή, το «Δεν είναι απλά» του Σταμάτη Σπανουδάκη. Οι εποχές όμως έχουν αλλάξει. Όσο κι αν προσπάθησαν να βάλουν στο album ένα αέρα από τα 80’s, δεν τα κατάφεραν. Το 1998 μαζί με τον Ζουγανέλη θα κυκλοφορήσουν το «Έκθεση Ιδεών» αλλά οι εποχές έχουν αλλάξει. Ο Σάκης Μπουλάς ασχολείται περισσότερο με τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Οι δουλείες του είναι πολλές, κάποιες εξαιρετικές κάποιες όχι, αλλά είναι πάντα εδώ να προσφέρει πάνω απ’ όλα, γέλιο. Θα ασχοληθώ όμως με το βιογραφικό του (όπως επίσης και του Ζούγα), και θα ανακαλύψω απίστευτα πράγματα. Πράγματα που για κάποιους αποτελούν απόδειξη του μεγάλου του ταλέντου, και για κάποιους απόδειξη της προδοσίας του μεγάλου του ταλέντου. Έτσι κι αλλιώς, μας αρέσει να γκρινιάζουμε.
Συμμετείχε σε πολλούς ιδιαίτερους δίσκους, όπως στους «Ανεπίδοτα Γράμματα» του Μιχάλη Γρηγορίου με την Αφροδίτη Μάνου, σε ποιηση Άρη Αλεξάνδρου, «Καντάτα για την Μακρόνησο» του Θάνου Μικρούτσικου (με τον οποίο θα συνεργαστεί για πολλά χρόνια) και την Μαρία Δημητριάδη, «Λουκιανού διάλογοι» του Μ. Πλέσσα, τους αγαπημένους «Αχαρνής» του Διονύση Σαββόπουλου κ.α . Έγραψε πολλούς στίχους, ερμήνευσε πολλά τραγούδια και ήταν ένας από τους ιδρυτές του πρώτου Μουσικού καφενείου με το όνομα "Σούσουρο" μαζί με τους Γιάννη Ζουγανέλη, Νικόλα Άσιμο, Θάνο Αδριανό και Περικλή Χαρβά, όπου για πρώτη φορά συνδυάστηκε μουσική με θέατρο και διάφορα χάπενιγκς, κάτι που μετέπειτα θα καθιερώσει μαζί με τον φίλο του Γιάννη Ζουγανέλη. Αποτέλεσε μέρος της ξεχωριστής παρέας των «νέων κανταδόρων» μαζί με τον Νίκο Παπάζογλου, τον Μανώλη Ρασούλη, τον Νίκο Ζιώγαλα, την Μελίνα Τανάγρη κ.α.. Ήταν όμως την δεκαετία του ’80 που ο Σάκης Μπουλάς άρχισε πραγματικά να ξεχωρίζει, ξεκινώντας με την απολαυστική παρέα του «Αχ Μαρία», στα Εξάρχεια τότε. Στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, οι δουλειές του είναι πολλές και φαντάζομαι, γνωστές.
.jpg)
Συνειδητοποιώ μετά από τόσα χρόνια, πως ο Σάκης Μπουλάς βρισκόταν, με το έναν η τον άλλο τρόπο, διαρκώς στην ζωή μου. Κάποτε μάλιστα διεκδικήσαμε και την ίδια γυναίκα, αλλά κέρδισε αυτός! Συνειδητοποιώ επίσης, πως με τα τραγούδια του κυρίως, εξέφραζε μια ολόκληρη γενιά, και με την παρουσία του εκπροσωπούσε μια ολόκληρη εποχή. Όλοι τον γνωρίζουν, πολλές γενιές τον παρακολουθούν, αλλά όλα αυτά τα χρόνια κανείς δεν ασχολήθηκε με το εξαιρετικά πλούσιο καλλιτεχνικό βιογραφικό του. Ο Σάκης Μπουλάς όμως, με την ηθοποιία του και το αιώνια εφηβικό χαμόγελο του μπαίνει στα σπίτια των νέων παιδιών, ενώ με τα τραγούδια και την επαναστατική ανεξαρτησία του, θα αγγίζει πάντα τις καρδιές όσων έζησαν η «τόλμησαν» να ανακαλύψουν την μαγική δεκαετία του ’80, και με αυτόν τον τρόπο θα ενώνει πάντα δυο διαφορετικές γενιές, αψηφώντας με σατυρική πάντα διάθεση κάθε είδους χάσμα! Το αντίο του Σάκη Μπουλά δεν είναι το αντίο ενός ανθρώπου, αλλά μιας ολόκληρης εποχής. Μιας πραγματικά, υπέροχης εποχής.
Ο χαρακτήρας του ελάχιστα διέφερε από τους ρόλους που υποδύθηκε, έτσι οι ερμηνείες του πάντα απέπνεαν ένα 80’s άρωμα που δεν γίνεται αντιληπτό σε όσους δεν έζησαν εκείνη την δεκαετία. Είναι ανεμελιά, είναι επανάσταση, είναι ανεξαρτησία, είναι δυσκολίες, είναι πολιτική, είναι φιλία, είναι μουσική. Ιδιαίτερα εκείνη η απίστευτη μουσική (και όχι μόνο) παρέα, με το αιώνιο rock n’ roll ύφος και τον καυστικό χιούμορ της, σηματοδότησε ένα ξεχωριστό μουσικό είδος που οι τωρινοί μιμητές του, όσο ταλέντο κι αν διαθέτουν, δεν μπορούν να επαναλάβουν χωρίς να γίνονται προκλητικοί, πρόστυχοι ή κουραστικοί. Δεν μπορείς να γράψεις σήμερα «Είσαι μανάρι μου αλειμμένη με μπριγιόλ κι από ρεμπέτισσα το παίζεις ροκ εν’ ρολ, και νινανάι, ώπα, γιάβρουμ και αμάν, ακούς Βιτάλη, Σούκα και Duran Duran…» και να είσαι αυθεντικός. Και ακόμα χειρότερα, δεν μπορείς να γράψεις «Κάναμε όνειρα για σπίτι με πισίνα, για ταξίδια σε Μαρόκο και Αφγάν, καταλήξαμε σκηνή στη Σαλαμίνα και με τάραξες στα "ωχ" και στα "αμάν…» χωρίς κάποιος από τους σημερινούς σοβαροφανείς «κουλτουριάρηδες» να σε χαρακτηρίσει γραφικό και γελοίο. Όμως, όσο αστείοι κι αν ακούγονται αυτοί οι στίχοι, δεν είναι φανταστικοί αλλά η πραγματικότητα. Η εξωφρενική πραγματικότητα εκείνης της εποχής, το πέρασμα της Ελλάδας από την μεταπολίτευση στον ξενόφερτο «πολιτισμό». Ότι περιγράφεται στα τραγούδια του Σάκη Μπουλά, του Γιάννη Γιοκαρίνη, του Λάκη Παπαδόπουλου και άλλων, είναι η πραγματικότητα εκείνης της εποχής όπως την βίωνε και την αντιμετώπιζε εκείνη η γενιά. Για μένα, είναι σαφώς ιστορία!
Στάθηκα περισσότερο στην μουσική «κληρονομιά» του Σάκη Μπουλά και όχι τόσο στην τηλεοπτική ή κινηματογραφική, γιατί έτσι τον έμαθα, έτσι τον γνώρισα και αυτό είναι που με εκφράζει περισσότερο. Νιώθω απίστευτα τυχερός και είναι τιμή μου που από τόσο μικρός βρέθηκα να κρατώ στα χέρια μου εκείνη την 90αρα TDK και τα αριστουργήματα που φιλοξενούσε, γιατί με το πέρασμα του χρόνου μπόρεσα να ανακαλύψω και να κατανοήσω μια εποχή που λατρεύω καλλιτεχνικά. Έχω δηλώσει άπειρες φορές πως αυτό που περίτρανα απουσιάζει στην τέχνη του σήμερα σε σχέση με το «ένδοξο» παρελθόν, είναι η αυθεντικότητα. Καλλιτέχνες σαν τον Σάκη Μπουλά υπήρξαν αυθεντικοί (κάποιοι παραμένουν ακόμα) και γι’ αυτό θα παραμείνουν αξέχαστοι. Με πολλά πράγματα της μετέπειτα καριέρας του διαφωνώ και με ενοχλούν (κυρίως σε ότι αφορά οικονομικές πολιτικές στις σκηνές που εμφανιζόταν), αλλά αυτό δεν μειώνει σε τίποτα το τεράστιο ταλέντο του και τις υπέροχες στιγμές που μου προσέφερε. Οι ανησυχίες μου, οι φιλίες μου, το «ανύπαρκτο» πέρασμα μου από την εφηβεία στην ωρίμανση (;), είχαν άπειρες φορές την συντροφιά του Σάκη και γι’ αυτό νιώθω πως όσα και να γράψω είναι λίγα. Και για όλους εμάς που παρακολουθήσαμε τον Μπουλά πολλές φορές live, η κραυγή «Σαααακηηηη…» θα του ανήκει αποκλειστικά!
Και όσα χρόνια κι αν περάσουν, το «Φλασάκι» θα είναι πάντα το «Μελαγχόλησες». Σάκη, άπειρες φορές μας έκανες να γελάσουμε. Σου αξίζει να μας κάνεις και να μελαγχολήσουμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πες την γνώμη σου....