Φοβάμαι όλα αυτά που γίνονται για εμένα χωρίς εμένα…

Το 1982 ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου κυκλοφόρησε το album «Φοβάμαι». Το ομώνυμο τραγούδι, σε μουσική Γιάννη Ζουγανέλη και σε στίχους Ανδρέα Πανταζή, παραμένει πάντα επίκαιρο, πάντα ανατριχιαστικό, εξακολουθώντας να φωνάζει το σύνθημα που δεν συνειδητοποιούμε αλλά μας αρέσει να το λέμε: «Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα…»

1982… 31 χρόνια πριν, στην τσακισμένη Ελλάδα της μεταπολίτευσης που υποτίθεται πως βίωνε το νέο της ξεκίνημα, την ελπίδα που έφερνε η «αλλαγή», κι όμως οι ανησυχίες των σωστά σκεπτόμενων πολιτών φούντωναν. Τα τραγούδια μας αποτελούν την άτυπη ιστορία της χώρας και όσα εξιστορούν είναι τρανταχτή απόδειξη του σκοτεινού παρελθόντος της, αλλά και η αναμενόμενη κατάληξη που επιφέρουν οι συνέπειες αυτού του παρελθόντος. Η ιστορία όμως έχει την κακή συνήθεια να επαναλαμβάνεται και τα τραγούδια που την περιγράφουν είναι καταδικασμένα να ακούγονται φρέσκα και επίκαιρα.

Ο Ανδρέας Πανταζής, βιώνοντας την κατάσταση που επικρατούσε εκείνη την περίοδο στην χώρα, μη γνωρίζοντας που θα οδηγούσαν όλα αυτά, έγραψε το «Φοβάμαι» σε μέλλοντα χρόνο, εκφράζοντας την ανησυχία του, αναλύοντας τις σκέψεις του. Φοβάμαι όλα αυτά που ΘΑ γίνουν... Όλα αυτά όμως, έγιναν, και εξακολουθούν να γίνονται. Το μόνο που ίσως έχει αλλάξει (γιατί φτάνουν πια τα ηλίθια άλλοθι μας), είναι το «χωρίς εμένα…». Δεν γίνονται πλέον όλα χωρίς την συγκατάθεση μας…

Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι «Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία» (η εξαιρετική ειρωνεία του Συντάγματος), κάτι που σημαίνει πως αρχηγός είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έστω κι αν η εξουσία του είναι περιορισμένη (άλλη μια πονηριά του νομοθέτη). Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκπροσωπεί την χώρα στο εξωτερικό, δίνει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, διορίζει τον πρωθυπουργό, ακολουθεί τις «τάσεις» του λάου και δεν περιορίζεται σε ανούσια ταξιδάκια, ούτε επαναπαύεται στον διακοσμητικό του ρόλο! Η μεγάλη όμως απάτη του πολιτεύματος κρύβεται στο «Κοινοβουλευτική». Βουλευτής είναι ο εκλεγμένος αντιπρόσωπος του λαού στο κοινοβούλιο. Η ιδιότητα του προέρχεται από το αρχαιοελληνικό βουλεύομαι που σημαίνει αποφασίζω και εκλέγεται από τον λαό για να τον εκπροσωπήσει στο Κοινοβούλιο. Με λίγα λόγια, όταν εγώ ψηφίζω έναν βουλευτή, υποτίθεται πως επιλέγω αυτόν που δείχνει να κατανοεί περισσότερο τα προβλήματα και τις ανάγκες μου, αυτόν που θεωρώ πως μπορεί να με εκπροσωπήσει επάξια. Αυτά πρέπει να είναι τα κριτήρια της επιλογής μου και όχι η κομματική του ταυτότητα. Όλα αυτά, απλώς για το «υποτίθεται»…

Βουλή στα «Ελληνικά» σημαίνει θέληση (δεν είναι αστείο;). Με το στερητικό «α» έχουμε την α-βουλή, την αβουλία, την αδυναμία της θέλησης για ενέργεια και πράξη με συνειδητή προσπάθεια! Δεν καταλαβαίνεις που το πάω; Για να καταλάβουμε ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος του Βουλευτή και ποιος πραγματικά είναι.

Συνεχίζω… Σύμφωνα με την ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ: «Ο άβουλος στερείται ισχυρής βούλησης, έχει αδύνατο χαρακτήρα, είναι αναποφάσιστος, δειλός, χωρίς πρωτοβουλία και αυτοπεποίθηση. Βρίσκεται σε κατάσταση αδράνειας, και απραξίας, δεν μπορεί να προσδιορίσει με σαφήνεια τους σκοπούς του και ταλαντεύεται ανάμεσα σε πολλές επιδιώξεις, την πραγματοποίηση των οποίων συνέχεια αναβάλλει. Ο άβουλος δεν έχει αυτοκυριαρχία, δεν μπορεί να αποκτήσει ελεύθερη και ολοκληρωμένη προσωπικότητα ούτε να διαμορφώσει ηθικό χαρακτήρα, γιατί του λείπει η θέληση, η οποία καλλιεργεί τις πνευματικές και σωματικές δυνάμεις του ανθρώπου. Δεν είναι δημιουργικός, γιατί δεν έχει τη δύναμη να αγωνιστεί και να αλλάξει τη ζωή του. Γίνεται έρμαιο των αδυναμιών και των παθών του ή των επιθυμιών και της θέλησης των άλλων…»

Σου θυμίζει κάτι;

Ο Βουλευτής βρίσκεται σε εκείνη την καρέκλα, για να με εκπροσωπεί. Να με ακούει και να αναζητά χωρίς ανάσα λύσεις στα προβλήματα μου. Βρίσκεται εκεί για να μεταφέρει τις ανησυχίες μου, τις αντιρρήσεις μου, τα πιστεύω μου, γιατί όλων αυτών είναι αντιπρόσωπος. Δεν βρίσκεται εκεί για να υπηρετεί άβουλα τον αρχηγό του, για να υπογράφει και να ψηφίζει ότι του πουν, για να κλείνει τα αφτιά και τα μάτια του μπροστά στα προβλήματα των πολιτών, φιλώντας απλώς κατουρημένες ποδιές και κάνοντας τα πάντα για να παραμείνει ο κώλος του καρφωμένος σε εκείνη την καρέκλα. Δεν βρίσκεται εκεί για να γίνεται έρμαιο των επιθυμιών και της θέλησης των άλλων. Οι αρχηγοί κομμάτων επιλέγουν το μεγαλύτερο μέρος των βουλευτών τους, βάσει της δημοτικότητας και των δημοσίων σχέσεων τους, βάσει της φωτογένειας και της προβολής που λαμβάνουν από τα ΜΜΕ, με αποτέλεσμα να γεμίζει η βουλή με ένα σωρό άσχετα και άβουλα ανθρωπάκια, στρατιωτάκια χωρίς προσωπικότητα και ηθικές αρχές που κάνουν πάντα ότι τους πει ο αρχηγός. Άρα, έτσι κι αλλιώς, υπάρχει τεράστιο θέμα Δημοκρατίας, από την αρχή της θέσπισης του πολιτεύματος μας.

Όλα τα παραπάνω για όλους αυτούς που τον τελευταίο καιρό κάνουν εκνευριστική κατάχρηση της λέξης «Δημοκρατία». Με προσβάλλετε. Δεν υπάρχει δημοκρατία στην Ελλάδα και σίγουρα εσείς που αποδεδειγμένα δεν είστε δημοκράτες, δεν μπορείτε να επιβάλλετε την Δημοκρατία, γιατί η Δημοκρατία δεν επιβάλλεται!

Όσο για την Χρυσή Αυγή… Καλώς η κακώς ισχύουν τα παραπάνω. Καλώς η κακώς, κάποιοι την ψήφισαν (αν και δεν μπορώ να φανταστώ ούτε έναν που ψήφισε συνειδητά η γνωρίζοντας, για παράδειγμα, τον Καραϊσκάκη!!!). Θα προτιμούσα να έδειχνα την απέχθεια και την οργή μου, με νόμιμες εκλογές. Να αποφάσιζα εγώ δημοκρατικά την πτώση τους, και όχι αυτοί που επιβάλλουν την δημοκρατία. Επειδή σταμάτησε πια η Χρυσή Αυγή να εξυπηρετεί τα σχέδια της Κυβέρνησης, θυμήθηκαν «αναδρομικά» οι δημοσιογράφοι, τα εγκλήματα αυτής της οργάνωσης; (ποτέ δεν την θεώρησα κόμμα). Και εσείς κύριοι της δικαιοσύνης, τι θα γίνει με όλα τα υπόλοιπα πολιτικά (και όχι μόνο) πρόσωπα που εις βάρος τους εκκρεμούν εξίσου βαρύτατες κατηγορίες; Υπάρχει μεγαλύτερος φασισμός από την επιλεκτική δικαιοσύνη;

Όσο για τους οργισμένους, παραπλανημένους η «αστειευόμενους» ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, που φαντάζομαι πως είστε νέοι στην ηλικία, το μεγαλύτερο γιατρικό για την αμφιβολία, είναι η ιστορία! Η γνώση, συχνά, κάνει θαύματα. Τα πάντα λέγονται εδώ, σε ένα ραδιοφωνικό απόσπασμα από την «Ελληνοφρένεια» (http://www.youtube.com/watch?v=rRSWQUfb57g) αλλά θα τα γράψω και εγώ, για όποιον βαριέται να βλέπει. Η αλήθεια είναι πως και εγώ τους θεωρούσα γραφικούς και δεν πίστευα ότι μπορεί να πάνε ψηλά. Όμως να θυμάσαι πως Ναζισμός είναι συνεχής θυμός και καταπάτηση δικαιωμάτων. Είναι μίσος και δολοφονίες…

Η Γερμανία του μεσοπολέμου, της ανασφάλειας και της οικονομικής κρίσης…

1924, βουλευτικές εκλογές: Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα, ποσοστό 3%

1928, βουλευτικές εκλογές: Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα, ποσοστό 2,6%

1930, βουλευτικές εκλογές: Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα, ποσοστό 18.3%

1932, βουλευτικές εκλογές: Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα, ποσοστό 37.4% (πρώτο κόμμα)

1933, βουλευτικές εκλογές: Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα, ποσοστό 43,9% (πρώτο κόμμα)

1945, ποσοστό 11% του πληθυσμού, νεκρό! 7,5 εκατομμύρια Γερμανοί στρατιώτες και πολίτες, σκοτωμένοι από τον φασισμό. Κανένας Γερμανός όταν ψήφιζε τους Ναζί, δεν φανταζόταν ότι θα σκοτωθεί. Δεν φανταζόταν ότι θα ήταν συνένοχος στην μεγαλύτερη παγκόσμια τραγωδία του 20^ου αιώνα, που κατέστρεψε την Γερμανία, ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη και τις θεμελιώδεις αξίες του ανθρωπισμού. Οι Γερμανοί του μεσοπολέμου ψήφιζαν τους Ναζί ως κάτι καινούριο, που μιλούσε για δεσμούς αίματος, καθαρή φυλή και υπερήφανη Γερμανία που θα άνηκε στους Γερμανούς. Εκείνοι δεν φανταζόντουσαν, δεν σκέφτηκαν και δεν ήξεραν… Εσύ;

Πολλές σκέψεις σε ένα μικρό κείμενο, που προσπαθώ να το κρατήσω μικρό και δεν γίνεται. Θα επανέλθω. Φτάνει όμως ρε παιδιά με την κοροϊδία. Πως το ανεχόμαστε; Όπως ποτέ κάποιος δεν υπέθεσε ότι οι πραγματικοί αυτουργοί της καταστροφής της Ελλάδας θα γίνουν τώρα οι σωτήρες της, έτσι και δεν πιστεύει πως οι αντι-δημοκράτες έγιναν από τη μια στιγμή στην άλλη, δημοκράτες. Η δημοκρατία δεν επιβάλλεται. Επιβάλλει αλλά δεν επιβάλλεται. Που το πάνε λοιπόν; Ποιος θα είναι ο επόμενος που θα του «επιβληθεί» η δημοκρατία; Ποια θα είναι η επόμενη «εγκληματική οργάνωση»;

Και κάτι τελευταίο στα «γατάκια» της κυβέρνησης, που δεν σταματούν να αναπαράγουν το ίδιο άτοπο επιχείρημα: Δεν είστε πλειοψηφία. Δεν σας ψήφισε το μεγαλύτερο ποσοστό του λαού. Θυμάστε το ποσοστό σας; Θυμάστε το ποσοστό της αποχής; Ακόμα και σαν συγκυβέρνηση, πάλι δεν είχατε πλειοψηφία. Έλεος δηλαδή…

Φοβάμαι λοιπόν για όλα αυτά που γίνονται για εμένα, χωρίς εμένα, ίσως φοβούνται και άλλοι, μα φαίνεται πως τελικά είμαστε λίγοι οι φοβισμένοι. Βαρέθηκα να με σώζουν, χόρτασα κοροϊδία, μου επιβάλλεται η δημοκρατία και χάνομαι σε έναν κόσμο χωρίς προοπτική όπου ο καθένας κοιτάζει να σώσει τον κώλο του και οι υπόλοιποι να πάνε να… κάνουν σεξ. Όλοι κοιτάζουν τον εαυτό τους, πολιτικοί και πολίτες. Για τους πολίτες, τα έχουμε πει. Θα το καταλάβουν μα θα είναι αργά. Αρχική συνέπεια για τους μη υποψιασμένους, η μοναξιά!

Όσο για τους πολιτικούς… Αν πραγματικά ήθελαν να μας σώσουν, αν δεν μπορούσαν να κοιμηθούν από την αγωνία τους για την κατάντια της χώρας, θα μας είχαν σώσει. Θα μαζεύονταν όλοι μαζί γύρω από ένα τραπέζι, θα πετούσαν στα σκουπίδια τις κομματικές, ανούσιες, καταβολές τους, θα ξεχνούσαν τα κατευθυντήρια πιστεύω τους, και θα έκοβαν τον κώλο τους για να βρούνε μια λύση, αποδεκτή από τους περισσότερους και με σεβασμό στην αξιοπρέπεια αυτών που υπηρετούν. Δεν θέλουν μας σώσουν.

Και όπως λέει ο Βασίλης:

«… Μέτρα ασφαλείας πήρανε για την αναπνοή μου

Και σε πολυεθνικό μονόδρομο, το μέλλον μου δώσανε αντιπαροχή…

Φοβάμαι!»