Οι Υπερήφανοι Ξεπεσμένοι & η οικογένεια Κλικλίκου

Ζούμε ένα πικρό και μοναχικό καλοκαίρι, με τις πόλεις γεμάτες και τα νησιά αδειανά, με εξωφρενικά πολιτικά παραπτώματα και ψεύδη, με αθλητικές συγκινήσεις (Panem et circenses) και τρελές αλλαγές της θερμοκρασίας και από την άλλη, η οικογένεια Κλικλίκου να πραγματοποιεί τις απειλές της και η μετάβαση στην ψηφιακή τηλεόραση να αποτελεί πραγματικότητα! Είμαστε όλοι υπερήφανοι που θα μπορούμε πλέον να παρακολουθούμε τις Τούρκικες υπερπαραγωγές σε High Definition…

Μεσημεράκι στο Κολωνάκι. Κάνω ένα διάλειμμα από την δουλειά και σταματώ το αυτοκίνητο απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Διονυσίου (σε θέση ελεγχόμενης σαφώς στάθμευσης) γιατί η θερμοκρασία έχει ξεπεράσει τους 40 βαθμούς και μέσα στο αυτοκίνητο πραγματικά δεν παλεύεται. Κάθομαι σε ένα πεζούλι όπου υπάρχει λίγη σκιά με το βλέμμα μου συγκεντρωμένο στους περαστικούς και φυσικά στον δρόμο μήπως σκάσει μύτη η δημοτική αστυνομία και μου «φορέσει» ένα ακόμη χαράτσι, που δεν υπάρχει περίπτωση να αντέξω να το πληρώσω. Δίπλα μου, λίγα μέτρα πιο κάτω, ένας νεαρός με μακριά μαλλιά και μούσια, να ζητιανεύει χρήματα για να αγοράσει ψωμί (όπως επισημαίνει η αυτοσχέδια επιγραφή σε χαρτόκουτο μπροστά στα πόδια του) και να χαζεύει που και που κάποια περαστική με «αεράτη» φούστα.

Έχω ένα φετίχ: Γουστάρω να παρακολουθώ προσεχτικά τους γύρω μου και να επικεντρώνομαι σε λεπτομέρειες που πιστεύω πως κάνουν την διαφορά. Μπορείς να μάθεις η να συνειδητοποιήσεις πολλά για τον άνθρωπο που στέκεται απέναντι σου, αν γνωρίζεις που και πως ακριβώς να κοιτάξεις, ένα «ταλέντο» που κατάφερα να αναπτύξω τα τελευταία χρόνια με πολύ, ομολογώ, κόπο.

Οι περαστικοί που ανέμελα περνούν από μπροστά μου, δεν αντιλαμβάνονται πως τους παρακολουθώ και οι κινήσεις τους παραμένουν φυσικές και καθημερινές. Οι περισσότεροι μιλούν στο κινητό (πάντα με hands free) για τα θέματα που αφορούν την δική τους ξεχωριστή πραγματικότητα, που απέχει έτη φωτός από αυτή που βιώνει το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων.

«Αστα να πάνε ρε μαλάκα…» λέει μια κοπελίτσα το πολύ 22 – 25 χρονών. «Όλο το βράδυ ασχολούμουν με τα νύχια μου. Τώρα τελείωσα…»

«Ρε συ είσαι σοβαρός;» λέει ένας άλλος που φορά λινό πουκάμισο με μακριά μανίκια έστω και αν ο τόπος πραγματικά βράζει. «Τι εννοείς θα κάτσεις μέσα απόψε; Εχθές δεν έκατσες; Πάμε ρε συ να τα πιούμε…»

«Φιλενάδα, που να στα λέω…» αυτή είναι μια κοπελίτσα πολύ όμορφη που μιλά πάρα πολύ δυνατά. Παρατηρώ πως είναι έγκυος, 3-4 μηνών. «…Καλά, δεν υπάρχει! Το ξενοδοχείο είναι πεντάστερο. Εμείς κλείσαμε την junior suite. Ρε ‘συ δεν θα το πιστέψεις… Μόνο 140 ευρώ την βραδιά!!! Δεν υπάρχει σου λέω…»

Οι περισσότεροι που περνούν από μπροστά μου έχουν κάνει την μετάβαση στην ψηφιακή πλατφόρμα της οικογένειας Κλικλίκου εδώ και πολλά χρόνια. Το μυαλό τους έχει καεί εδώ και καιρό και οι ανησυχίες τους περιορίζονται σε αυτές που περιοριζόμασταν κάποτε όλοι σχεδόν οι Έλληνες, αλλά η μετάβαση στην πραγματικότητα ίσως να μην γίνει ποτέ. Ψηφοφόροι είναι όλοι τους και οι επιλογές τους καθορίζουν τις τύχες όλων. Άραγε όλοι εσείς, γνωρίζετε πως οι 4.500 περίπου αυτοκτονίες συμπολιτών μας παραμένουν ίδιες ακόμα και σε HD;

«Συγνώμη να σας ρωτήσω κάτι;»

Γυρνώ το κεφάλι μου δεξιά και βλέπω μια κυρία. Ανήκει σαφώς στους παλαιούς κατοίκους του Κολωνακίου. Αριστοκράτισσα που ακόμα και μέχρι το περίπτερο να πεταχτεί, θα φροντίσει να ντυθεί καθώς πρέπει.

«Βεβαίως…» της απαντώ.

«Δεν μου λέτε… Ο νεαρός δίπλα που επαιτεί, είναι Έλληνας;»

«Δεν ξέρω» της λέω ευγενικά. «Δεν έτυχε να μιλήσουμε»

«Γιατί φοβάμαι μην ελεήσω κανάν αλλοδαπό…» λέει η κυρία με ψιθυριστή φωνή,

Κοιτάζω απέναντι την εκκλησία. Ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης ήταν δικαστής του Αρείου Πάγου στην αρχαία Αθήνα, ο οποίος μεταστράφηκε στον Χριστιανισμό μετά το κήρυγμα του Απόστολου Παύλου στον Άρειο Πάγο και στη συνέχεια έγινε πρώτος επίσκοπος της Αθήνας. Δικαιοσύνη…

«Να σας πω κάτι…» λέω όσο πιο ευγενικά και χαμογελαστά γίνεται. «Από την στιγμή που σκεφθήκατε να βάλετε το χέρι στην τσέπη, δεν έχει νόημα. Κάνε το καλό και ρίχτο στον γιαλό…»

«Δεν είναι έτσι…» μου απαντάει με δασκαλίστικο ύφος. «Αυτή η νοοτροπία μας έφερε ως εδώ…»

«Ποια νοοτροπία;» θέλω να την ρωτήσω, αλλά το βουλώνω. Η επιλεκτική ελεημοσύνη είναι κάτι που ποτέ δεν κατάλαβα, αλλά και πάλι αν θέλεις να ελεήσεις σκέψου τι ψηφίζεις!

Γυρίζω το βλέμμα μου αλλού για να της δείξω πως έχω ενοχληθεί και της λέω:

«Τι να σας πω… Ρωτήστε τον από πού είναι…»

Με αφήνει ευτυχώς, και πλησιάζει τον ζητιάνο χωρίς όμως να σταματήσει. Τον προσπερνά αλλά τα μάτια της παραμένουν καρφωμένα επάνω του. Προσπαθεί να ανακαλύψει με ένα βλέμμα την εθνικότητα του.

Ανάβω τσιγάρο. Στο μυαλό μου έχω πάντα την εντύπωση πως το έχω ελαττώσει αλλά η συχνότητα με την οποία αγοράζω πλέον καπνό, αποδεικνύει περίτρανα το αντίθετο. Ούτε που καταλαβαίνω για πότε το στρίβω, το βάζω στο στόμα μου, το ανάβω και τελικά το καπνίζω. Ο εθισμός του καπνίσματος έγκειται στο γεγονός πως μετατρέπει σε καπνό τα προβλήματα, τις έγνοιες, έστω και πλασματικά και αυτή είναι η αιτία που αδυνατώ να το κόψω. Ποιος δεν θέλει έστω και λίγες στιγμές να δει τα προβλήματα του να μετατρέπονται σε καπνό;

«Έλληνας ήταν!»

Η κυρία έχει επιστρέψει και δείχνει να λάμπει από ευτυχία. Ένα τεράστιο χαμόγελο έχει σχηματιστεί στο όμορφο ακόμα και μετά από τόσα χρόνια πρόσωπο της, και τρέμει ειλικρινά από χαρά.

«Έλληνας ήταν…» επαναλαμβάνει και απομακρύνεται πετώντας σα να έχει πιει το γνωστό τονωτικό που δίνει φτερά. Στο μικρόκοσμο της, στην ψηφιακή πραγματικότητα της, αυτή ήταν μια καλή πράξη. Μια κίνηση που την οδηγεί ένα βήμα πιο κοντά στον Άγιο Πέτρο και στην προσωπική της εξιλέωση.

Δεν πρόλαβα να της πω κάτι, αλλά αν με άφηνε και πάλι δεν θα της έλεγα κάτι. Δεν έχει νόημα. Το μόνο που συγκρατώ είναι η χαρά της που ο ζητιάνος ήταν τελικά Έλληνας και όχι κάποιος αλλοδαπός. 

Κυρία μου συγνώμη, αλλά το όλο σκηνικό έπρεπε να σας προβληματίζει, ίσως και να σας τρομοκρατεί. Η διαπίστωση της συγκεκριμένης στιγμής δεν είναι ότι κάνατε την σωστή επιλογή και ελεήσατε τον κατάλληλο άνθρωπο. Η διαπίστωση είναι πως ένας Έλληνας, νεαρός μάλιστα, ζητιάνευε αυτή την ελεημοσύνη…

Ας κάνουμε λοιπόν όλοι ελεύθερα την μετάβαση στην ψηφιακή εποχή! Στην Ελλάδα που ο κόσμος αυτοκτονεί, που του κόβουν το ρεύμα, που βλέπει το εκκαθαριστικό του και πανικοβάλλεται, που τον φορτώνουν καθημερινά με χαράτσια, που δεν έχει να φάει, με την ανεργία να ξεπερνά το 25%, η οικογένεια Κλικλίκου μας είχε όλους προειδοποιήσει: Πρέπει να αγοράσουμε νέες τηλεοράσεις ή αποκωδικοποιητές Mpeg4 για να μπορούμε να απολαύσουμε τα αγαπημένα μας κανάλια με πεντακάθαρο ψηφιακό σήμα.

Κανείς όμως δεν μας ρωτά που θα βρούμε τα χρήματα για να τα κάνουμε όλα αυτά. Αλλά δεν πειράζει. Μας κόψατε τα όνειρα, την ελπίδα, την ζωή, κόφτε μας και την τηλεόραση. Αυτό το τελευταίο τελικά δεν θα είναι και τόσο κακό…