Η αβάσταχτη βαρύτητα της ουτοπίας

Ξύπνησα πολύ ευδιάθετος σήμερα. Εδώ και 2 εβδομάδες ξυπνάω έτσι και νιώθω τόσο ξεκούραστος και γεμάτος ενέργεια όσο ποτέ. Από την στιγμή που σταμάτησαν οι ψεκασμοί, νομίζω πως όλος ο κόσμος ξυπνάει ξεκούραστος και ευδιάθετος και αυτό σαφώς και έχει συντελέσει σε όλη αυτή την έκρηξη παραγωγικότητας, πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα.

Έφτιαξα βιαστικά ένα παγωμένο καφέ, μπήκα στο ολοκαίνουργιο αυτοκινητάκι μου (πόσο το λατρεύω αυτό το αυτοκίνητο… 0-100 σε 6 δευτερόλεπτα παρακαλώ!) και ξεκίνησα για την δουλειά μου. Δεν ήταν πια μυστικό. Ο διευθυντής θα μας ανακοίνωνε σήμερα νέα αύξηση μισθών, η 3^η κατά σειρά σε διάστημα ενός έτους και αυτό μας έκανε όλους πολύ χαρούμενος…

Όπως είναι λογικό, κίνηση στους δρόμους δεν υπήρχε. Πολλές φορές έτυχε να μιλάω σε νεότερους για τα μποτιλιαρίσματα που υπήρχαν κάποτε σε βασικές οδικές αρτηρίες, για τις απίστευτες καθυστερήσεις των μέσω μαζικής μεταφοράς, ακόμα και για την εξωφρενική τιμή της βενζίνης και με κοιτούσαν σα να αντίκριζαν τον Παραμυθά. Ειλικρινά, νομίζουν πως τους κάνω πλάκα! Κι όμως, κάποτε τα ζήσαμε όλα αυτά, έστω κι αν πλέον φαντάζουν σαν κακό όνειρο. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε.

Άνοιξα το ραδιόφωνο. Εδώ και δυο χρόνια, οι σταθμοί επέστρεψαν στους πραγματικούς ιδιοκτήτες τους, σε αληθινούς παραγωγούς, σε πραγματικούς «ραδιοφωνάδες» και το αποτέλεσμα είναι και πάλι μαγικό, όπως πριν από πολλά χρόνια. Η μουσική διακόπηκε για ένα έκτακτο δελτίο ειδήσεων. Δεν ανησύχησα. Έχω πολύ καιρό να ανησυχήσω από έκτακτο δελτίο ειδήσεων, ιδιαίτερα από την στιγμή που οι ειδήσεις έπαψαν να παραπλανούν και οι δημοσιογράφοι επέστρεψαν στο λειτούργημα τους. Τελικά, δεν είχα άδικο που δεν ανησύχησα. Η δημοσιογράφος ανήγγειλε μια ακόμα επιτυχημένη συνεργασία της Ελλάδας με χώρα του εξωτερικού, μια συμφωνία σχετικά με παραγωγή εναλλακτικών πηγών ενέργειας που θα εξασφάλιζε σε όλους ένα καλύτερο περιβάλλον, μια συμφωνία που εδώ και μήνες κυνηγούσε ο πρωθυπουργός (ξέρεις φυσικά ποιος…) και όπως ήταν λογικό, τα κατάφερε! Η Ελλάδα είχε πολλά χρόνια να γνωρίσει μια τόσο αποτελεσματική κυβέρνηση (αν γνώρισε ποτέ) και αυτό φυσικά το όφειλε στους πολίτες της που τότε, εκείνο τον Ιούνιο του μακρινού 2012, είχε ανατρέψει ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό και είχε επιβάλει μια κυβέρνηση συνεργασίας διαφόρων νέων κομμάτων,αποτελούμενη κυρίως απο νέα πρόσωπα. Μπορώ να πω πως νιώθω υπερήφανος που συνέβαλα κι εγώ τότε σε αυτή την απίστευτη αλλαγή, με την ψήφο και τους αγώνες μου. Είναι κάτι για το οποίο θα καμαρώνω στα παιδιά μου και ας αδυνατούν να κατανοήσουν το νόημα του.

Πάρκαρα το αυτοκίνητο μου, στο τεράστιο πάρκινγκ στο παλιό εργοστάσιο του «Φιξ» γιατί πλέον μέχρι εκεί μπορούσες να ανέβεις την λεωφόρο Συγγρού. Από την ημέρα που το κέντρο της Αθήνας πεζοδρομήθηκε η πρόσβαση επιτρεπόταν είτε με το τραμ είτε με ποδήλατο, στους υπέροχους και καταπράσινους ποδηλατοδρόμους που είχε κατασκευάσει το υπουργείο περιβάλλοντος με την συμβολή φυσικά (και μάλιστα χωρίς ανταλλάγματα) της ευρωπαϊκής ένωσης, και φυσικά, για όποιον γούσταρε, με τα πόδια. Θεωρώ πολύ όμορφη αυτή την βόλτα γι’ αυτό σπάνια πηγαίνω με το ποδήλατο μου, εκτός κι αν βιάζομαι. Είναι τόσο ευχάριστος ο περίπατος ανάμεσα στα δέντρα και τα τεχνητά ποταμάκια, που πραγματικά δεν τον χορταίνω. Δεν συμφωνείς;

Υπήρχε κίνηση στην είσοδο του παλιού εργοστασίου «Φιξ» (που τώρα έχει διαμορφωθεί σε φυλακές υψίστης ασφαλείας και «φιλοξενεί» κάποτε σημαντικά πρόσωπα, κυρίως από τον χώρο της πολιτικής), μάλλον γιατί σήμερα εκδικαζόταν η ποινή 3 παλιών αρχηγών κομμάτων (ξέρεις φυσικά ποιών) που κατηγορούνταν για προδοσία. Δεν υπήρχε βέβαια περίπτωση να την γλυτώσουν (ο υπουργός δικαιοσύνης ήταν αμείλικτος και ήδη από το 2012 είχε ξεκινήσει τις αγωγές και τις μηνήσεις όπως ακριβώς είχε υποσχεθεί προεκλογικά)  αλλά η δίκη όφειλε να γίνει, για να θυμηθεί και ο κόσμος τα όσα αισχρά είχαν διαπράξει. Τα παιδιά μου ευτυχώς, δεν θα είχαν ποτέ την ατυχία να γνωρίσουν αυτούς τους ανθρώπους, αλλά σίγουρα θα διάβαζαν για αυτούς στο σχολείο, καθώς η ιστορία πρέπει να διδάσκει και τα νέα σχολικά βιβλία αυτό ακριβώς υπηρετούν. Δεν χρειαζόταν όπως καταλαβαίνεις, να σταθώ περισσότερη ώρα εκεί. Όλοι έχουμε πια μεγάλη εμπιστοσύνη στην δικαιοσύνη και είμαι βέβαιος πως θα κάνει για μια ακόμη φορά σωστά το έργο της.

Λίγο πιο κάτω συνάντησα τον γνωστό Πακιστανό (όλοι τον γνωρίζουν) που δουλεύει στην μικρή καντίνα στην αρχή του δρόμου όπου ξεκινάς τον περίπατο για το κέντρο. Δουλεύει εδώ και 2 χρόνια εκεί, φτιάχνοντας καφέ και σάντουιτς. Αρχικά, όταν οι συμπατριώτες του άφησαν την χώρα μας για να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη (θεωρώ πως αυτή ήταν η πραγματική κίνηση Ματ της Ευρωπαϊκής Ένωσης) η να επιστρέψουν πίσω στις πατρίδες τους, εκείνος μου είπε πως ήταν δισταχτικός και αναποφάσιστος. Όμως ήταν πολλά χρόνια στην Ελλάδα με αρκετά ένσημα και πίσω δεν τον περίμενε κανένας, οπότε αποφάσισε να μείνει μαζί με τους λιγοστούς μετανάστες που παρέμειναν εδώ και να εργαστεί νόμιμα χωρίς φόβο. Η Ευρώπη είχε προ πολλού λύσει το μεταναστευτικό και είχε αρκετές επιλογές αν ήθελε να φύγει, αλλά εφόσον είχε κερδίσει με το σπαθί του την παραμονή του στην Ελλάδα, δεν είχε λόγο να το διακινδυνεύσει. Χαιρετηθήκαμε, μου έφτιαξε τον καφέ, ανταλλάξαμε καλημέρες (έχεις παρατηρήσει πόσο όμορφο είναι που όλοι πια γνωστοί και άγνωστοι ανταλλάσουμε μια καλημέρα;) και κίνησα για την δουλειά μου.

Λίγο πιο κάτω, στην στάση του Τραμ, συνάντησα έναν παλιό μου συμμαθητή που είχα καιρό να τον δω. Παλιότερα συναντιόμασταν αρκετά συχνά, γιατί αυτός εργάζεται στον ΟΑΕΔ και εγώ πήγαινα συνέχεια εκεί για να ανανεώσω την κάρτα ανεργίας, αλλά πλέον είχα δουλειά (όπως οι περισσότεροι φυσικά) και οι μοναδικές μας συναντήσεις γίνονταν μόνο στο γήπεδο, στο ολοκαίνουργιο στάδιο της Νέας Σμύρνης. Μου έσφιξε το χέρι όλο χαρά (αλήθεια θυμάσαι που κάποτε όλοι μας ήμασταν κατσούφηδες και σκυθρωποί;) και με ρώτησε αν θα πήγαινα απόψε στο γήπεδο. Τετάρτη σήμερα, ημέρα champions league! Παίζαμε με την Μπαρτσελόνα για μια θέση στην τετράδα και μετά το 2-2 που φέραμε στην Ισπανία, υπήρχαν βάσιμες ελπίδες να τα καταφέρουμε. 

Όταν ο Πανιώνιος κέρδισε το 2014 το πρώτο του πρωτάθλημα, πολλά άλλαξαν στην Α’ εθνική κατηγορία (χα… θυμάσαι που την λέγαμε super league;) και σε συνδυασμό με την εκρηκτική ανάπτυξη που σημείωσε η χώρα μας, εμφανίστηκαν πολλοί επενδυτές έτοιμοι να επενδύσουν στο εγχώριο πρωτάθλημα. Εννοείται πως σε όλα αυτά βοήθησε και η «σκούπα» που έγινε στον χώρο του αθλητισμού, εξαφανίζοντας μια και καλή κάθε παράσιτο. Κάθε κατεργάρης λοιπόν έκατσε στον πάγκο του. Γι’ αυτό βλέπεις πια και τόσες ομάδες από την επαρχία να αγωνίζονται στην Α’ εθνική.

Συνεχίζω… Κερδίσαμε λοιπόν τον πρώτο μας πρωτάθλημα το 2014 και ακολούθησε και άλλο την επόμενη χρονιά. Αν δεν γνωρίζεις, τότε ήταν που ήρθε στον Πανιώνιο προπονητής ο Μουρίνιο και αυτός ήταν που έπεισε και τον Μέσσι να έρθει στην ομάδα. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι πια δύσκολο, όπως παλιά, να έρθει ξένος παίχτης στην Ελλάδα για να στελεχώσει μια από τις 4 μόνο θέσεις που μπορεί μια ομάδα να δώσει σε ξένο, καθώς όλες οι άλλες πρέπει βάσει νόμου να δίνονται μόνο σε Έλληνες. Μη σε κουράζω όμως με τα ποδοσφαιρικά.

Ρώτησα τον φίλο μου πως πάει η δουλειά και αυτός μου απάντησε ακριβώς με αυτά τα λόγια: «Βαράμε μύγες»! Βλέπεις, με την ανεργία να βρίσκεται μόλις στο 1% η μοναδική εργασία που έχουν οι υπάλληλοι στον ΟΑΕΔ είναι να πληρώνουν τα λιγοστά επιδόματα ανεργίας και σχεδόν τίποτε άλλο. Όταν ξεκίνησε η ανάπτυξη στην Ελλάδα, με τόσα κορυφαία έργα (πεζόδρομους, πλατείες, εργοστάσια, αγροτικά, εκθέσεις κτλπ) δημιουργήθηκαν άπειρες θέσεις εργασίας και μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα το ρευστό άρχισε και πάλι να ρέει στην αγορά. Το μόνο που χρειάζεται ο άνθρωπος για να ξοδέψει (αν και πλέον είμαστε πραγματικά φειδωλοί στις αγορές μας και ξοδεύουμε με μέτρο) είναι η ασφάλεια. Και ασφαλής είναι αυτός που ξέρει σίγουρα πως θα έχει δουλειά.

Ευχήθηκα στον φίλο μου να συνεχίσει να βαράει μύγες, ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το βράδυ στις 21:45 και συνέχισα τον δρόμο μου…

Περπατούσα ανάμεσα στα δέντρα και στο μυαλό μου γύριζαν εικόνες από ένα παρελθόν που όσο μακρινό και αν μοιάζει δεν μπορείς να πεις πως δεν υπήρξε. Σε αυτόν εδώ τον δρόμο συναντούσες κάποτε ανθρώπους εξαθλιωμένους, άστεγους και ναρκομανείς. Τα πράγματα άλλαξαν πραγματικά από την μια στιγμή στην άλλη και αν σκεφτείς ότι το μόνο που χρειαζόταν ήταν σχέδιο και θέληση, είναι να τρελαίνεσαι. Γιατί ρε γαμώτο όλα αυτά δεν είχαν γίνει νωρίτερα; Πόσο δύσκολο ήταν να υπάρξουν άνθρωποι που να ενδιαφέρονται για την χώρα και για εμάς; Και οι σημερινοί πολιτικοί κερδίζουν αρκετά, αλλά κατάλαβαν πως μέσα από το κοινό καλό μπορούν και αυτοί να ωφεληθούν χωρίς να προδίδουν τον λαό. Τι σαπίλα αλήθεια, βιώναμε τόσα χρόνια;

Αρκετά όμως με το παρελθόν. Τα πράγματα έχουν αλλάξει και ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία και ελπίδα. Η μικρή επανάσταση που ξεκίνησε από την Ελλάδα μεταφέρθηκε σαν ιός σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και αντί να εξασθενεί, δυναμώνει και μεταλλάσσεται. Έφθασε και σε άλλες ηπείρους και κάθε κυβέρνηση αρχίζει να συνειδητοποιεί πως η δύναμη βρίσκεται στα χέρια του λαού, πως μονάχα οι ίδιοι οι πολίτες έχουν δικαίωμα να αποφασίζουν για το μέλλον τους, πως οι δικτατορίες δεν έχουν καμία θέση σε αυτόν τον πλανήτη. Και για φαντάσου, για να επιτευχθούν όλα αυτά το μόνο που χρειάστηκε ήταν πολιτικοί που να ακούνε και να συζητούν τις απαιτήσεις του λαού. Αυτό που τώρα θεωρείται αυτονόητο, κάποτε ήταν τόσο δύσκολο όσο το να περάσει μια καμήλα από την τρύπα μιας βελόνας!

Έφτασα έξω από το κτίριο όπου στεγάζονταν τα γραφεία του «Ψυχώ» του ραδιοφωνικού σταθμού που καταφέραμε τελικά μετά από κόπο και θυσίες να μεταφέρουμε από το ίντερνετ στα fm και να τον μετατρέψουμε σε μια ακόμα επιτυχημένη και υγιής ελληνική επιχείρηση. Στην πόρτα συνάντησα ξανά δυο – τρεις δημοσιογράφους από αυτούς που κάποτε αποτελούσαν το «καρτελ» της ενημέρωσης και τώρα ζητιάνευαν για λίγα λεπτά εργασίας, αλλά για μια ακόμη φορά αδιαφόρησα. Δεν υπήρχε χώρος για αυτούς πλέον πουθενά. Πολλοί συνάδελφοι τους βρίσκονταν χρόνια στην φυλακή και οι λιγοστοί που την γλίτωσαν, παρακαλούσαν για λίγη δουλειά. Ποτέ όμως δεν έκαναν σωστά το συγκεκριμένο επάγγελμα. Κάποια στιγμή θα καταλάβαιναν πως έπρεπε να ασχοληθούν με κάτι άλλο!

Άνοιξα την πόρτα και…

… και με χτύπησαν στο πρόσωπο οι πρώτες ακτίνες του ήλιου. Πάλι είχα κοιμηθεί με το παράθυρο ανοιχτό, αλλά με τόση κούραση δεν καταλαβαίνω τι κάνω κάθε βράδυ. Απλώς πέφτω στο κρεβάτι.

Κοίταξα με απορία γύρω μου. Μια βιβλιοθήκη γεμάτη βιβλία που διαβάστηκαν άπειρες φορές. Δεκάδες ράφια γεμάτα Cds που ακουστηκαν εξίσου άπειρες φορες. Ο υπολογιστής που πάλι ξέχασα να κλείσω… ήμουν στο δωμάτιο μου… στο κρεβάτι μου…

Φτου ρε πούστη. Όνειρο ήτανε…