Η «εκ του ασφαλούς» αισιοδοξία

Τις δύσκολες αυτές ημέρες που αρκετοί (όχι όλοι) βιώνουμε, το ανεπίσημο κίνημα που έχει εμφανιστεί είτε από το πουθενά, είτε ως υπόλειμμα αλλοτινών εποχών και καταστάσεων, είναι αυτό των «αισιόδοξων». Απαρτίζεται κυρίως από ανθρώπους που δεν έχουν χάσει ακόμη αρκετά, δεν έχουν χάσει τίποτα, από οπαδούς ανατολίτικων φιλοσοφιών και από ορισμένους που πεισματικά είτε από αφέλεια είτε από συνειδητή επιλογή, αρνούνται την τωρινή πραγματικότητα.

Η κύρια ανησυχία μου σχετικά με αυτό το νέο κίνημα, έχει να κάνει με την 6^η Μαΐου, ημέρα εκλογών και παράλληλα παγκόσμια ημέρα του γέλιου (!), καθώς και τα μέλη του κινήματος αυτού, καλούνται να ψηφίσουν! Οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες και δυστυχώς αρκετοί σκεφτόμαστε και πράττουμε όχι και τόσο δημοκρατικά, καθώς απ’ ότι αποδεικνύεται πάρα πολλοί συμπολίτες μας υπολογίζουν ακόμα το μέλλον εγωιστικά, μια παράλογη αλήθεια ειδικά μετά απ’ όσα βιώνουμε και πληροφορούμαστε. Δεν έχω ακόμα παιδιά (και μου απαγορεύουν να αποκτήσω), έχω όμως φίλους, γονείς, συγγενείς, σχέση, ένα βαφτιστήρι και την φίλη του που πραγματικά λατρεύω και αν οι επιλογές κάποιων βάζουν «ταφόπλακα» στο μέλλον τους, δεν μπορώ να σκεφτώ δημοκρατικά.

Νομίζω πως κάποια στιγμή δέχθηκες και εσύ ένα mail που σε παρότρυνε να απαγορεύσεις σε κάθε ηλικιωμένο της οικογένειας σου να πάει να ψηφίσει ή να του κρύψεις την ταυτότητα. Ένα mail που φαίνεται αστείο, όμως σαφώς και δεν είναι. Τα σημεία των καιρών επιβάλλουν ακραίες αποφάσεις και αυτό καταδεικνύει την δυσκολία των ημερών και τον παραλογισμό που βιώνουμε. Τέτοιες κινήσεις είναι «φασιστικές» και δυσκολεύομαι να τις δεχθώ, όμως ομολογώ πως τις συλλογιέμαι. Η φωνή της λογικής επιβάλλει να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε πρώτα ορισμένα πράγματα, να επιχειρηματολογήσουμε σωστά και να επιχειρήσουμε να κάνουμε κατανοητό σε κάποιους πως το μόνο συμφέρον είναι το κοινό συμφέρον. Αν δεν τα καταφέρουμε, νομίζω πως πολύ σύντομα αυτή η χώρα θα πάψει να υπάρχει.

Θεωρώ πως το κίνημα των αισιόδοξων, μπορεί να αποτελέσει απειλή. Σαν πρώτη εικόνα μπορείς να θεωρήσεις ως αισιόδοξο κάποιον «βολεμένο». Βολεμένος είτε γιατί παραμένει οικονομικά ευκατάστατος (αν όχι πλούσιος), είτε γιατί το βόλεμα του είναι επίτευγμα των κομματικών του επιλογών εδώ και χρόνια. Από την άλλη, κάποιος που έχει ακόμα την δουλειά του ασφαλή, δεν πληρώνει χαράτσια, δεν έχει ιδιοκτησία που πάνε να του κλέψουν, δεν έχει φίλους η γνωστούς που καταρρέουν ή έχουν ήδη καταρρεύσει, δεν τον απασχολεί αν οι φίλοι η γνωστοί του καταρρέουν, δεν υπήρξε ποτέ πολιτικοποιημένος, η παιδεία του είναι περιορισμένη ή προσεχτικά εστιασμένη σε συγκεκριμένους στόχους, δεν έχει παιδιά, ανίψια ή βαφτιστήρια, αμείβεται εξαιρετικά, ενημερώνεται μόνο από συγκεκριμένα τηλεοπτικά κανάλια, δεν διαβάζει ή διαβάζει μόνο ότι τον συμφέρει, ακούει μουσική μονάχα για διασκέδαση, δεν γνωρίζει ιστορία, δεν είχε ακούσει ποτέ τραγούδι του Μανώλη Ρασούλη, δεν διάβασε ποτέ Ρίτσο, Ελύτη ή Καρυωτάκη, δεν…. (νομίζω το έπιασες το νόημα), μπορεί να προσποιηθεί τον αισιόδοξο.

Η αδιαφορία σε κάνει αισιόδοξο. Η αποφυγή της πραγματικότητας σε κάνει αισιόδοξο. Το να γυρίζεις την πλάτη σου στην αλήθεια, σε κάποιον γνωστό ή φίλο σου, το να σε κουράζουν τα προβλήματα των γύρω σου (αυτών που αποτελούν το κοινωνικό σύνολο στο οποίο και εσύ υπάγεσαι, διαφορετικά θα ήσουν μόνος σου) σε κάνει αισιόδοξο. Γίνεσαι επίσης αισιόδοξος για να κρυφτείς από τις ενοχές σου, ενοχές που καλλιεργούνται από την άρρωστη επιλογή της απόρριψης των απαισιόδοξων και της σύμπραξης του κινήματος των αισιόδοξων! Με πιο απλά λόγια, όντας υπέρμετρα αισιόδοξος, η επιλογή της παρέας ή των φίλων σου, των κοινωνικών σου σχέσεων γενικότερα, γίνεται με κριτήρια διαφορετικά από αυτά που έχουμε συνηθίσει. Αναζητούμε τους ομοίους μας, αυτούς που μας αντιπροσωπεύουν όχι ως προσωπικότητες αλλά ως υποστηρικτές της επιλογής μας, περιθωριοποιώντας η απορρίπτοντας όλους αυτούς, φίλους η όχι, που αδυνατούμε να συμπάσχουμε η να βοηθήσουμε. Απέχουμε δηλαδή, χιλιόμετρα από την αλήθεια.

Δεν είμαι οπαδός της μιζέριας αλλά τα λεγόμενα μου δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση μεμψιμοιρία. Δεν είναι ασήμαντα αυτά που ζούμε. Δεν είναι ασήμαντες τόσες χιλιάδες αυτοκτονίες, δεν είναι ασήμαντοι αυτοί που παρακαλούν στα super markets για απομεινάρια τροφίμων η που ψάχνουν στα σκουπίδια για κάτι φαγώσιμο, δεν είναι ασήμαντο το γεγονός πως οι ξένοι βάζουν χέρι στις περιουσίες μας, δεν είναι ασήμαντο το ότι δεν σεβόμαστε τους ηλικιωμένους και τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής. Έχω χάσει παππού και γιαγιά, αλλά σαν άνθρωποι έφυγαν με αξιοπρέπεια και ήθελαν να πιστεύουν πως όλα αυτά που υπέφεραν για τα παιδιά τους, δεν πήγαν χαμένα. Δεν είναι ασήμαντο το ξεπούλημα της χώρας μου, δεν είναι ασήμαντη η ατιμωρησία, δεν είναι ασήμαντο το ότι προσπαθώ να επιβιώσω μέσα στο πιο αφιλόξενο και εγωιστικό σύνολο. Το να ψάχνεις μέσα σε όλα αυτά «θετική σκέψη» είναι απλά υποκρισία!

Ζήσαμε κάποτε όλοι στιγμές χαράς, αισιοδοξίας και γέλιου. Έτσι είναι η ζωή. Έρχεται όμως και η στιγμή που πρέπει να κλάψουμε, να οργιστούμε, να γίνουμε απαισιόδοξοι και όλα αυτά γιατί οφείλουμε να ενδιαφερθούμε. Συνειδητά πρέπει να ψηφίσουμε, συνειδητά πρέπει να αποφασίσουμε. Δεν ζούμε μόνοι μας σε αυτή την χώρα, υπάρχουν και άλλοι λιγότερο τυχεροί η περισσότερο άτυχοι. Κάποτε ήταν και αυτοί αισιόδοξοι, πλέον όμως δεν μπορούν. Με θετική σκέψη δεν αποτρέπεις εκβιασμούς, ξεπουλήματα, καταστροφές και υποκρισία. Με θετική σκέψη δεν παίρνεις πίσω την περιουσία σου, δεν τρέφεσαι, δεν αλλάζεις την πραγματικότητα, δεν καταφέρνεις να επιβιώσεις.  Όσο αποστρέφουμε το βλέμμα μας από την πραγματικότητα, όσο στρέφουμε την πλάτη στην αλήθεια, επιφέρουμε ένα τελικό χτύπημα: την μοναξιά. Γιατί μοναχικός δεν είναι αυτός που συνειδητά αυτοκτονεί αλλά αυτός που επέβαλε αυτή την αυτοκτονία.

Το να είσαι λοιπόν αισιόδοξος αυτή την εποχή και το να προσπαθείς να πείσεις όσους υποφέρουν να σκέφτονται θετικά, είναι αδιανόητο. Στην πραγματικότητα αισιόδοξος φαίνεται να είναι αυτός που φοβάται. Αν εξαιρέσουμε τους «βολεμένους» και όσους εκ του ασφαλούς το «παίζουν» υπέρμαχοι της θετικής σκέψης, αυτοί που απομένουν είναι όσοι συνειδητά επέλεξαν να σκέφτονται θετικά και αυτό γιατί φοβούνται. Τρέμουν στην ιδέα πως η αλήθεια θα χτυπήσει κάποια στιγμή και την δική τους πόρτα, και καταφεύγοντας σε τεχνάσματα «στρουθοκαμηλισμού» πιστεύουν πως θα επιτύχουν τον εξορκισμό του κακού. Με αυτή όμως την κατηγορία του κινήματος δεν θέλω να ασχοληθώ γιατί τους θεωρώ δειλούς και υποθέτω πως είναι ελάχιστοι. 

Το γεγονός ότι καταλήξαμε η άγνοια να αποτελεί την κύρια πηγή αισιοδοξίας, είναι ανησυχητικό. Άγνοια και αμάθεια, αδιαφορία και φόβος. Σε στιγμές «διαύγειας» οι αισιόδοξοι συμπάσχουν για παράδειγμα με διαδηλωτές αλλά καταδικάζουν διάφορες μορφές βίας, ενώ δεν βρέθηκαν ποτέ σε διαδήλωση. Αποφεύγουν και κατηγορούν όσους τους μαυρίζουν την καρδιά, αλλά καταλαβαίνουν τα προβλήματα και τις δυσκολίες, χωρίς όμως να τις αντιμετωπίζουν. Προσποιούνται τους πολιτικοποιημένους δηλώνοντας με στόμφο πως για να μην πάει χαμένη η ψήφος τους, θα τη ρίξουν σε κάποιο μικρό η ανύπαρκτο κόμμα, χωρίς να συνειδητοποιούν πως έτσι εξυπηρετούν μονάχα τον πρώτο. Παρακολουθούν στις ειδήσεις πόνο και εξαθλίωση ενώ παράλληλα παραγγέλνουν σουβλάκια, αποφασίζοντας στη συνέχεια να παρακολουθήσουν κάποιο χαρούμενο τηλεοπτικό πρόγραμμα γιατί φτάνει για σήμερα η «μαυρίλα». Τρέχουν δουλικά (γιατί σαφώς μπορούν) να υπηρετήσουν κάθε παράλογο κυβερνητικό νόμο, να πληρώσουν κάθε εξωφρενικό χαράτσι, χωρίς να καταλαβαίνουν πως έτσι νομιμοποιούν το παράνομο. Δηλώνουν πανηγυρική συμμετοχή στην «Ώρα Της Γης» από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προωθούν μάλιστα το γεγονός και στους εικονικούς τους φίλους, αλλά δεν πρόκειται να σβήσουν τα φώτα ούτε για 5 λεπτά. Βλέπουν ειδήσεις σε συγκεκριμένα κανάλια γιατί στα άλλα υπάρχει κίνδυνος να τους δείξουν την αλήθεια (άσε που εκεί δεν πρόκειται ποτέ να μάθουν ποιο είναι το νέο «αμόρε» του κάθε Χατζηγιάννη). Θυμούνται τον Νικόλα Παπάζογλου ή τον Μάνο Ξυδούς μονάχα όταν εκείνοι μας αποχαιρετήσουν, κάνουν το περιβόητο “like” σε τραγούδια του Νίκου Ξυλούρη χωρίς ποτέ να τα ακούσουν και την ημέρα που όλος ο κόσμος σε ολόκληρο τον πλανήτη ζητήσει την συμμετοχή τους σε μια ιδιαίτερη παγκόσμια διαμαρτυρία, εκείνη ακριβώς την συγκεκριμένη ημέρα επιλέγουν να «λούσουν» με γαρδένιες τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη, συντροφιά με παρέα που δεν «μιζεριάζει».

Ξέρεις γιατί όλοι αυτοί είναι αισιόδοξοι; Γιατί μπορούν!

Οι δικές τους όμως αποφάσεις και επιλογές έχουν αντίκτυπο και στο δικό μου μέλλον. Θα κλείσω με δυο ερωτήματα στα οποία φυσικά δεν περιμένω απάντηση:

1). Πως μπορείς να θεωρείσαι αισιόδοξος όταν με τις πράξεις σου δεν κάνεις τίποτε απολύτως για να προσπαθήσεις να αλλάξεις τον κόσμο γύρω σου;

2). Εγώ που πιστεύω πως ενωμένοι, με μαύρες έστω ψυχές ,συνειδητοποιημένοι, αλληλέγγυοι και όχι αδιάφοροι, μπορούμε να αλλάξουμε την πραγματικότητα και τους εαυτούς μας, είμαι απαισιόδοξος η αισιόδοξος;

Είναι πλέον ώρα να βρεθούμε αντιμέτωποι με την αλήθεια, να υποστηρίξουμε, να ενδιαφερθούμε, να μελετήσουμε και να πολεμήσουμε, έστω και αν όλα αυτά μας απομακρύνουν από το ανεπίσημο κίνημα των αισιόδοξων, έστω κι αν πρέπει να μελαγχολήσουμε ή να δακρύσουμε. Γιατί το κύριο γνώρισμα του αισιόδοξου, το μεγαλύτερο προσόν της θετικής σκέψης, είναι το χαμόγελο. Και όταν δεν θα έχουμε πια με τι η σε ποιον να χαμογελάσουμε, θα έχουμε καταδικαστεί στην ανυπαρξία (και αυτή είναι μια άκρως απαισιόδοξη διαπίστωση)…