Get A Life!

Άπειρες φορές έχουμε ακούσει αλλά και διαπιστώσει πως το ποδόσφαιρο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Το ίδιο πάνω κάτω μπορείς να πεις και για το πολιτικό σύστημα η πιο σωστά για αυτούς που συντηρούν και συμμετέχουν σε αυτό το πολιτικό σύστημα. Να όμως που ποδόσφαιρο και πολιτική είναι στην ουσία το ίδιο πράγμα.

 Εύκολα θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις ως φανατισμό, έλλειψη προσωπικότητας, ακόμα και βλακεία. Όμως, ποιος ο λόγος να δώσεις άλλοθι σε πράξεις και κινήσεις που είναι κοινώς αποδεκτό πια, πως είναι αδικαιολόγητες; Δεν μπορεί κάτι που επαναλαμβάνεται τόσα χρόνια τώρα, να είναι τυχαίο. Οι σκοπιμότητες ακραίων γεγονότων και η τυφλή πίστη σε ιδέες που έχουν πάψει πια να ισχύουν, φτιάχνουν σενάρια συνομωσίας, ξυπνώντας το ντέντεκτιβ μέσα μας που προσπαθεί να αναλύσει στοιχεία και μαρτυρίες που θα τον οδηγήσουν σε παράξενα συμπεράσματα.

Μερικές φορές η αλήθεια μπορεί να είναι πιο απλή απ’ όσο φανταζόμαστε και αυτό είναι που την κάνει δυσνόητη ή παράλογη. Έτσι ανακαλύπτουμε παντού εχθρούς, βλέπουμε σε όλα μια διαρκή απειλή και σκεφτόμαστε λύσεις που αν μη τι άλλο, προβληματίζουν. Ο φανατισμός για παράδειγμα στον δικομματισμό, δεν έχει να κάνει πλέον με ιδέες και κινήματα αλλά με την ηλικία και φυσικά την προβοκάτσια. Οι εκδηλώσεις λατρείας σε αποτυχημένους πολιτικούς, είναι φαινόμενο που σαφώς σοκάρει όσους σκέφτονται με βάση την λογική, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν πρόκειται για ένα ακόμη κοινωνικό φαινόμενο, ακραίο αλλά κοινωνικό. Τις περισσότερες φορές αποτελεί προβοκάτσια, υπάλληλοι του συγκεκριμένου πολιτικού που πληρώνονται για να συμμαζέψουν την εικόνα του. Όμως υπάρχουν φορές που αυτές οι εκδηλώσεις είναι αληθινές, αποτέλεσμα χρόνων εκπαίδευσης και συκοφαντίας.

Άνθρωποι μιας προχωρημένης ηλικίας, έχουν «μπολιαστεί» με την πεποίθηση πως η πολιτική σκηνή ανέκαθεν απαρτιζόταν από δυο μονάχα κόμματα και πως όλοι οι υπόλοιποι είτε εξυπηρετούν τους σκοπούς των δυο «μεγάλων», είτε είναι οι «κακοί», οι μη σοβαροί, αυτοί που δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης. Έμαθαν να μισούν την αριστερά και να κατατάσσουν οποιονδήποτε πολιτικό δεν συμμετέχει στον δικομματισμό, στην ίδια κατηγορία με τον Δημοσθένη Βεργή! Αλλά ως δια μαγείας, οι απόψεις τους για έναν άνθρωπο (ακόμα και για τον Βεργή) αλλάζουν μέσα σε λίγα λεπτά, αν αυτός ο άνθρωπος πάρει μεταγραφή στο αγαπημένο τους κόμμα. Έτσι παρατηρείται το απίστευτο φαινόμενο, η βουλή να απαρτίζεται από δεκάδες ηθοποιούς, τραγουδιστές, αθλητές ή «φασίστες», που μέχρι την στιγμή που τους έπεισαν να πολιτευθούν, ήταν άσημοι, μισητοί, γραφικοί ή δεν τους έπαιρνε κανείς στα σοβαρά.

Στο ποδόσφαιρο από την άλλη, παρατηρούμε το φαινόμενο απίστευτου φανατισμού και μάλιστα σε μια ομάδα που εκτός από διασκέδαση, δεν έχει τίποτε άλλο να σου προσφέρει. Ο  αθλητικός χώρος (το γήπεδο) είναι μια σκηνή, οι κερκίδες είναι οι θέσεις των θεατών και οι σύλλογοι, επιχειρήσεις. Αν επρόκειτο για ιδέα μόνο, δεν θα πληρώναμε εισιτήρια για να την παρακολουθήσουμε. Αντίθετα πρόκειται για συχνά ιδιαίτερα κερδοφόρες επιχειρήσεις και ο κάθε ποδοσφαιριστής είναι ένας απλός υπάλληλος. Μάλιστα, όπως συμβαίνει και στην ζωή εκτός γηπέδου, όσο μεγάλη είναι μια επιχείρηση, όσο πιο κερδοφόρα και δυνατή, τόσο πιο καλοπληρωμένοι είναι οι υπάλληλοι της. Και το χειρότερο είναι πως αυτές οι επιχειρήσεις σε αντιμετωπίζουν ως πελάτη, χωρίς να τους απασχολεί αν είσαι ιδεολόγος.

Έτσι λοιπόν και στο ποδόσφαιρο, μεγαλώσαμε με την πεποίθηση πως υπάρχουν 2-3 μεγάλες ομάδες και όλες οι υπόλοιπες είναι μικρές, που υπάρχουν μόνο και μόνο για να εξυπηρετούν τους σκοπούς των μεγάλων. Οι μικρές ομάδες συντηρούν τις μεγάλες, αναδεικνύουν νέα ταλέντα και τους δίνουν τους απαραίτητους βαθμούς που χρειάζονται για να φθάσουν στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Απρόοπτα συμβαίνουν πάντα (όπως και στην ζωή), έτσι για να εξασφαλιστεί η ευημερία των μεγάλων ομάδων, επιστρατεύονται ακραίες λύσεις που διαρκώς «λερώνουν» το άθλημα. Αυτός όμως είναι και ένας από τους νόμους του εμπορίου (γιατί για εμπόριο πρόκειται): Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!

Παρακινούμενοι από την πίεση μιας ανύπαρκτης ζωής, από ανυπαρξία σκοπών και φιλοδοξιών, χιλιάδες ανεγκέφαλοι βγάζουν όλη αυτή την συγκεντρωμένη ενέργεια, στα γήπεδα και στις κάλπες. Έλλειψη φίλων, σχέσεων, σεξ, εργασίας και ελπίδας, συσσωρεύονται μέσα τους, προκαλώντας έντονη καταπίεση και συναισθήματα που ψάχνουν να εκτονωθούν. Σε συνδυασμό μάλιστα με τις προβοκάτσιες των επιχειρήσεων (κομμάτων & ποδοσφαιρικών συλλόγων) δημιουργείται ένα πραγματικό ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί.

Πολλοί «συμπολίτες» μας δεν έχουν πρόσβαση στο ίντερνετ και σε άλλες πηγές πληροφόρησης. Παρακολουθούν τις ειδήσεις μόνο στα δήθεν μεγάλα κανάλια (γιατί αυτά τους έμαθαν πως είναι μεγάλα) και διαβάζουν εφημερίδες βαμμένες στα χρώματα που υποστηρίζουν, καθώς οτιδήποτε άλλο (έντυπος τύπος η τηλεοπτικό κανάλι) είναι είτε γραφικό και αναξιόπιστο, είτε βαμμένο με τα χρώματα των αντιπάλων. Οι λύσεις λοιπόν είναι ανύπαρκτες και η πληροφόρηση που δέχονται αποδεικνύει τον μονόδρομο των επιλογών τους, βεβαιώνοντας μάλιστα τις απόψεις τους. Έτσι, οι κάλπες είναι μια ευχάριστη Κυριακάτικη βόλτα για την κυρία που ντυμένη στα «καλά» της, πάει να υποστηρίξει αυτό που νομίζει πως πιστεύει και αυτό που της δίνει την ψευδαίσθηση νοήματος στην μονότονη ζωή της. Με τον ίδιο τρόπο, το γήπεδο γίνεται ναός εκτόνωσης του καταπιεσμένου οικογενειάρχη η του αμόρφωτου (λόγω έλλειψης ουσιαστικής εκπαιδεύσεως) πιτσιρικά, που εξαπολύει χείμαρρους συσσωρεμένων προβλημάτων, έχοντας την ψευδαίσθηση πως υπηρετεί ιδανικά και ιδέες.

Φυσικά αυτό εξυπηρετεί όσους τρέφονται μέσα από αυτές τις καταστάσεις. Στην πολιτική, η διαρκής εξαπάτηση και προπαγάνδα μέσω των ΜΜΕ, περιορίζει τις επιλογές των ψηφοφόρων, που ανέκαθεν είχαν την αίσθηση πως με την ψήφο τους διαμορφώνουν την κοινωνία. Γι’ αυτό και παρατηρούμε το παράδοξο φαινόμενο οι κυβερνήσεις να απαρτίζονται συνεχώς από τους ίδιους ανθρώπους και αυτοί οι ίδιοι, να κοιτούν χωρίς ντροπή τον κόσμο στα μάτια ζητιανεύοντας διαρκώς την ψήφο τους. Από την άλλη, αν δεν υπήρχε το εργοστάσιο εκτόνωσης (το γήπεδο), όλη αυτή η καταπίεση θα έπρεπε να βρει κάπου αλλού διέξοδο. Μήπως στους ίδιους που μετέτρεψαν το ποδόσφαιρο σε κακόγουστη φάρσα η ακόμα χειρότερα, στους ίδιους τους πολιτικούς; Συντηρώντας αυτή την «ανωμαλία» οι ιθύνοντες διατηρούνται στις θέσεις τους και τα ορυχεία τους (κόμματα & ομάδες) συνεχίζουν να θησαυρίζουν. Έτσι κατασκευάζεται ένα σύστημα που παράγει προπαγανδιστές δημοσιογράφους και θυμωμένους οπαδούς.

Από την άλλη υπάρχει πάντα η προβοκάτσια των «κρυφών» υπαλλήλων που διαμορφώνουν καταστάσεις και φτιάχνουν η χαλούν εικόνες. Δήθεν χούλιγκανς που τα σπάνε εξυπηρετώντας συγκεκριμένους σκοπούς, πολίτες που αγκαλιάζουν με δέος πολιτικούς και πάει λέγοντας. Όλα αυτά εις βάρος σωστά σκεπτόμενων φιλάθλων (και όχι οπαδών) και ανθρώπων με πολιτική άποψη και παιδεία, με στόχο τον φόβο και με αποτέλεσμα την αποχή είτε από την πολιτική είτε από τα γήπεδα. Αν οι πολιτικοί είχαν πραγματική ανάγκη υγιείς ψηφοφόρους και οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι πραγματικούς φιλάθλους να γεμίζουν τα γήπεδα, δεν θα φρόντιζαν, και συμπεριφορά να αλλάξουν και τα μαγαζιά τους να ανανεώσουν; Μας πουλάνε παραμύθι πως φοβούνται την αποχή από τις εκλογές και πως πονούν που τα γήπεδα αδειάζουν, ενώ στην πραγματικότητα δεν κάνουν απολύτως τίποτα ώστε να μην συμβούν όλα αυτά. Γιατί; Μα γιατί αυτό ακριβώς επιδιώκουν. Αποχή από τα γήπεδα και τις εκλογές, σημαίνει φοβισμένους πολίτες, άβουλους πολίτες, πολίτες χωρίς παιδεία και καθαρή σκέψη.

Αν λοιπόν πάρουμε ως δεδομένα όλα αυτά καταλήγουμε σε ένα φριχτό συμπέρασμα. Η νέα γενιά, απαίδευτη και αμόρφωτη, χωρίς σχολεία, βιβλία και σωστούς εκπαιδευτικούς, γαλουχημένη στην μετριότητα και την υποκουλτούρα, εξαρτημένη από τους γονείς της και χωρίς ίχνος ανεξαρτησίας (καθώς αυτό ορίζει το σύστημα), καλείται να ψηφίσει, καλείται να εκλέξει κυβέρνηση. Από την άλλη οι ηλικιωμένοι, ενημερωμένοι μόνο από τον «κίτρινο» τύπο και τους προπαγανδιστές δημοσιογράφους, μαθημένοι να φοβούνται η να αποστρέφονται οποιαδήποτε άλλη πολιτική επιλογή, καλούνται επίσης να ψηφίσουν και να εκλέξουν κυβέρνηση. Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Να απαγορέψουμε σε όλους αυτούς το δικαίωμα της ψήφου;

Αυτή είναι η «παγίδα» ενός δημοκρατικού πολιτεύματος. Πρέπει να σεβαστείς την γνώμη και την άποψη του άλλου, πρέπει να ακολουθήσεις αυτό που επιβάλει η πλειοψηφία. Και αυτό ακριβώς προσπαθούν να συντηρήσουν όλοι αυτοί που τόσα χρόνια καταστρέφουν την χώρα μας. Μια άρρωστη δημοκρατία, που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα τους. Αν όμως εσύ, υγιής μέχρι τώρα, προσπαθήσεις να επιβάλεις την άποψη σου και να πείσεις για την ορθότητα των απόψεων σου, αρρωσταίνεις και εσύ, καθώς μετατρέπεσαι σε καθεστωτικό, με αποτέλεσμα να ισορροπείς επικίνδυνα μεταξύ δημοκρατίας και φασισμού!

Σαν λύση, προτείνω σε όλους αυτούς τους υπαλλήλους ή αυτούς που παρασύρονται από την όλη κατάσταση, στους «πορωμένους» με ιδέες που υφίστανται μονάχα στο μυαλό τους, στους «ντοπαρισμένους» με ουσίες η προπαγάνδα, στους άβουλους ακολούθους πολιτικών και παραγόντων, σε όσους θεωρούν τους εαυτούς τους καταπιεσμένους, στους επαναστάτες χωρίς αιτία και στους οργισμένους οπαδούς, σε όσους βρίσκουν νόημα μονάχα σε κατηγορίες και υποδείξεις, σε όσους παρακολουθούν τα «κατασκευασμένα» επιτεύγματα της αγαπημένης τους ομάδας χωρίς να γνωρίζουν τα στοιχειώδη από ποδόσφαιρο, σε όσους ξαναψηφίζουν χωρίς δεύτερη σκέψη ξεδιάντροπους ψεύτες, να βρουν ζωή!

Αποκτήστε ενδιαφέροντα, κάντε φίλους, κλείστε την τηλεόραση, διαβάστε, ακούστε μουσική, πηγαίνετε μια βόλτα, κάντε σεξ, αγαπήστε τον εαυτό σας, σεβαστείτε τον συνάνθρωπο σας, μορφωθείτε, βρείτε νόημα σε μικρές χαρές και απολαύσεις, δείτε champions league, δώστε ευκαιρίες σε νέους πολιτικούς και «απολύστε» τους αν σας προδώσουν, ερωτευθείτε κι ας πληγωθείτε, υιοθετήστε ένα κατοικίδιο, κάντε κάτι επιτέλους να αλλάξετε.

Get A Life!