Μη μιλάς μη γελάς κινδυνεύει η Ελλάς...

Υπάρχουν στιγμές που δεν μπορώ να ξεφύγω από την σκέψη πως κάτι παράξενο συμβαίνει. Υπάρχουν στιγμές που χαζεύω έκπληκτος την επικαιρότητα (η ότι κάποιοι παρουσιάζουν ως επικαιρότητα) και μένω άναυδος απ’ όσα εξελίσσονται ραγδαία δίπλα μου. Τέλος, αναρωτιέμαι καθημερινά: Άραγε πόσοι πραγματικά συνειδητοποιούμε τι συμβαίνει;

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Δεν συμφωνώ καθόλου με τις δηλώσεις του Γιώργου Νταλάρα, θεωρώ πως οι τελευταίες συναυλιακές του κινήσεις ίσως και να αποτελούν «ψηφοθηρία», αλλά δεν μπορώ να μην αποδεχθώ την μεγάλη του καλλιτεχνική αξία (το αν σου αρέσει η όχι είναι καθαρά θέμα γούστου και προτιμήσεων) και να μην κατηγορήσω οποιαδήποτε πράξη βίας που σαφώς και δεν φέρνει κάποιο κοινωφελές αποτέλεσμα. Έχοντας ξεκαθαρίσει τα παραπάνω, θα προσπαθήσω να αναπτύξω και να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου.

Ας μιλήσουμε μια ακόμη φορά για Δημοκρατία, μια ιδέα που έχει αυτοαναιρηθεί και μια έννοια που τείνει να ξεχαστεί. Σε μια Δημοκρατία ο καθένας έχει το ελεύθερο των απόψεων του και μπορεί να τις υπερασπίζεται δημόσια. Μια Δημοκρατία δεν προϋποθέτει πως όλοι πρέπει να συμφωνούμε, αντιθέτως επιβάλλει να έχουμε όλοι άποψη. Μέσα από διάλογο, λογικές αντιπαραθέσεις, γνώμες και επιχειρήματα, επικρατεί τελικά το «πιστεύω» της πλειοψηφίας. Καλώς η κακώς, με πολύ απλά λόγια, έτσι περιγράφεται μια Δημοκρατία. Μια φράση που πιθανολογείται πως είπε ο Βολτέρος, νομίζω πως συνοψίζει τέλεια όσα προσπαθώ να πω: «Διαφωνώ με αυτό που λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμα σου να το λες…»

Πολλές φορές έχω δηλώσει πως περιμένω (και επιβάλλεται) από δημόσια πρόσωπα, να εκφράζουν τις απόψεις τους και να υπηρετούν με αυτό τον τρόπο (και λόγω της θέσης τους στην κοινωνία), τον περισσότερο κόσμο που δύσκολα βρίσκει βήμα για να εκφραστεί. Θεωρώ πως οι λεγόμενοι «διάσημοι» πρέπει να παίρνουν συχνότερα θέση και να υπερασπίζονται τον κόσμο, καθώς η δική τους γνώμη ζητείται και αναμεταδίδεται πολύ εύκολα από τα ΜΜΕ. Τώρα αν κάποιο δημόσιο πρόσωπο, έστω και για τα μάτια του κόσμου, δεν μας εξυπηρετήσει αλλά εκφράσει απόψεις εντελώς αντίθετες από τις δικές μας, κακό δικό του θα κάνει. Αν τώρα πιστεύεις πως τα δημόσια πρόσωπα διαμορφώνουν συνειδήσεις και επηρεάζουν με τα λεγόμενα τους ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου, τότε έχεις έναν ακόμα λόγο να παραδεχθείς πως ζεις σε μια κοινωνία ηλιθίων και πως αυτή η χώρα δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ, άρα συμπλήρωσες τον κατάλογο με τις αιτίες που θα σε κάνουν να αναζητήσεις την τύχη σου κάπου αλλού. Αν όμως είσαι έστω και ελάχιστα αισιόδοξος και αρνείσαι να παραδεχθείς πως σε περικυκλώνουν ηλίθιοι, πως και εσύ ο ίδιος δεν είσαι τελικά ηλίθιος, τότε θα έχεις και την πίστη πως κάθε ανοησία που εκφράζει δημόσια ο «διάσημος» του καταστρέφει την εικόνα και πως σύντομα θα κριθεί μέσω της δουλειάς του για ότι είπε η έκανε.

Στην περίπτωση του Γιώργου Νταλάρα (και χωρίς να εξετάζω το ποιόν του ως άνθρωπο) γεννιούνται ερωτήματα που δεν μπορώ να μην τα εκφράσω: Πρέπει να σεβαστούμε τους ανθρώπους που πήγαν να τον παρακολουθήσουν ή όχι; Έχουμε δικαίωμα να καταστρέψουμε μια στιγμή χαλάρωσης κάποιων ανθρώπων (που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι προβλήματα αντιμετωπίζουν) που απλά θέλουν να διασκεδάσουν; Μήπως αντί για τον Νταλάρα πρέπει να καταδικάσουμε όσους πήγαν να τον δουν; Οι δικές μας απόψεις (που γιουχάρουμε και πετάμε γιαούρτια) είναι πιο σωστές από αυτές του Νταλάρα; Έχουμε το δικαίωμα με παρόμοιους τρόπους να επιβάλλουμε τις απόψεις μας και στον Νταλάρα και στον κόσμο που πήγε να τον δει; Αν ο κάθε Νταλάρας διαφωνεί με τα πιστεύω μας, τότε πρέπει και αυτός με την σειρά του να μας γιαουρτώσει;

Ας επεκταθώ λίγο ακόμα με ακραία και ελαφρώς χιουμοριστικά ερωτήματα:

Μήπως πρέπει οι εκπρόσωποι της εκκλησίας να μαζευτούν το καλοκαίρι στο Terra vibe και να πετάξουν νεράντζια στον Ozzy και τους φίλους του, γιατί είναι «σατανιστές» και παρασύρουν τη νεολαία στην καταστροφή; Μήπως πρέπει να «στολίσουμε» με γιαούρτια κάθε τύπο η τύπισσα που διασκεδάζει στα μπουζούκια αντί να ακούει «ποιοτική» μουσική; Μήπως πρέπει να συγκεντρωθούμε έξω από κάθε ηλεκτρονικό κατάστημα και να πετάξουμε καρέκλες σε όποιον θελήσει να αγοράσει το νέο i-pad; Γιατί δεν κυνηγήσαμε όσους έπιναν καφέ η διασκέδαζαν σε νυχτερινά μαγαζιά, την ώρα που εμείς προσπαθούσαμε να καλέσουμε τους συμπολίτες μας στην πλατεία Συντάγματος, ενώ παράλληλα δηλητηριαζόμασταν από χιλιάδες χημικά που μας πετούσαν οι «μπράβοι» των πολιτικών;

Δεν υπερασπίζομαι τον Νταλάρα, απορώ με αυτά που τολμά να ξεστομίσει και γελάω με την ψυχή μου κάθε φορά που ο Πανούσης τον κάνει «ρόμπα», Ο Γιώργος Νταλάρας παραθέτει μια σειρά συναυλιών «αλληλεγγύης» με ελεύθερη είσοδο, αλλά πιστεύω πως τους μουσικούς και τους τραγουδιστές που τον πλαισιώνουν, δεν τους πληρώνει από την τσέπη του (δεν το γνωρίζω απλώς υποθέτω). Έχει χορηγούς, έχει σπόνσορες, ψηφοθηρεί υπέρ της γυναίκας του, φανερώνει μια εριστική ματαιοδοξία, αλλά σαφώς δεν μου επιβάλλει να πάω να τον ακούσω. Αυτό που κάνει τώρα ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης (πλην των δηλώσεων του) κάνουν εδώ και χρόνια οι δισκογραφικές και για όλα αυτά όλοι εμείς οι άνθρωποι του ραδιοφώνου φωνάζουμε και αγωνιζόμαστε χρόνια τώρα, χωρίς καμία ανταπόκριση από τους αδιάφορους πριν λίγους μήνες για τα κοινά, συμπολίτες μας. Τόσο επιλεκτικά αποφασίζουμε πότε που και γιατί θα διαμαρτυρηθούμε;

Πριν πολλά χρόνια ήμουν υποστηρικτής της καλλιτεχνικής αξίας του Γιώργου Νταλάρα. Συνεργάστηκε με «τεράστιους» μουσικούς, ερμήνευσε εξίσου «τεράστια» τραγούδια. Κάποια στιγμή έπιασε την καλή. «Παραπονεμένα λόγια» έχουν ακόμη τα τραγούδια του αλλά πλέον δεν «ζει το άδικο μέσα από την κούνια του». Έτσι κι αλλιώς, άλλοι έγραψαν αυτά τα τραγούδια, δικά τους βιώματα περιγράφουν και ο Νταλάρας απλώς τα ερμηνεύει. Όμως… Πόσοι ακόμα μεγάλοι καλλιτέχνες είναι σαν και αυτόν; Μην με βάλεις τώρα να μιλήσω με ονόματα. Ψάξε τους αγωνιστές του ’70 και θα βρεις αρκετούς. Η διαφορά των άλλων σε σχέση με τον Νταλάρα, είναι πως προσέχουν αρκετά τις δηλώσεις τους. Αλλά αυτό εμένα δεν μου λέει κάτι. Δεν τους πετάω όμως γιαούρτια. Έχω επιλέξει όλους αυτούς να μην τους παρακολουθώ, να μην ακούω τα τραγούδια τους, να μην πηγαίνω στις συναυλίες τους, να αδιαφορώ γενικότερα για την  ύπαρξη τους. Το μόνο που ζητάω συχνά από την άσημη και μικροσκοπική θέση μου, είναι να τους αναζητήσει το ΣΔΟΕ, να μας βεβαιώσει ότι δεν φοροδιαφεύγουν και πως όλοι αυτοί οι διάσημοι που έπιασαν την καλή, δεν την έπιασαν εις βάρος μου. Σε αυτή την κατηγορία όμως βρίσκονται χιλιάδες, που δεν είναι καλλιτέχνες. Χιλιάδες που χρωστούν εκατομμύρια αλλά το υπουργείο οικονομικών την «πέφτει» σε εμένα και λογικά και σε εσένα. Αυτούς όμως κανείς δεν τους γιαουρτώνει!

Να υπενθυμίσω κάτι και στον κύριο Νταλάρα: «Μην μιλάς μην γελάς, κινδυνεύει η Ελλάς…» δεν έλεγες; Όπως και αν το δεις, τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια!

Το πρόβλημα μου, οι σκέψεις που μοιράζομαι μαζί σου, δεν έχουν να κάνουν με τον ίδιο τον καλλιτέχνη, αλλά με το συγκεκριμένο φαινόμενο. Πρώτα απ’ όλα με όλη αυτή την ιστορία ο ίδιος κερδίζει μεγάλη προβολή. Μια προβολή που τον τελευταίο καιρό την είχε χάσει. Πότε τον είδες τελευταία φορά στην τηλεόραση; Θεωρώ πως από αυτή την ιστορία μόνο αυτός βγαίνει κερδισμένος. Δεν θα ιδρώσει το αφτί των πολιτικών με τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας εναντίον του, αντίθετα εκτονώνοντας την οργή μας επάνω του (αν όντως πρόκειται για οργή και όχι «μπάχαλο») οι πολιτικοί βγαίνουν αλώβητοι για μια ακόμη φορά. Στο κάτω – κάτω ο Νταλάρας δεν έκανε δηλώσεις, απλώς συμφώνησε με δηλώσεις. Δηλώσεις πολιτικών. Δηλώσεις αυτών που βρίσκονται αιώνες στην εξουσία, δηλώσεις αυτών που μας έχουν οδηγήσει στον εξευτελισμό και την απόγνωση. Αν δεν υπήρχαν αυτοί να κάνουν τέτοιες δηλώσεις, δεν θα είχε με τι να συμφωνήσει ο Νταλάρας και ίσως κοιτούσε απλώς την δουλειά του. Αυτή όμως είναι η άποψη του και είναι σεβαστή είτε με ενοχλεί είτε όχι.

Παράλληλα, ο γνωστός τραγουδιστής, συνεχίζει τις δηλώσεις στα κανάλια, που και που ρίχνει λάδι στην φωτιά, περνάει το μήνυμα του «αδικημένου» καλλιτέχνη που προσπαθεί να κάνει καλό, έτσι εξακολουθεί να κερδίζει προβολή ενώ παράλληλα ο αγώνας κάποιων (αν όντως πρόκειται για αγώνα) υπονομεύεται και καταδικάζεται. Δεν υπάρχει λογική σε όλα αυτά και σαφέστατα δεν βγαίνει κανένα απολύτως κέρδος για τον απλό και εξαθλιωμένο πολίτη. Και δεν μπορώ να μην απορώ και να μην αναρωτιέμαι γιατί για ακόμα μια φορά, ο αγώνας δεν στρέφεται στην σωστή κατεύθυνση…

Κάθε μέρα στα καταστήματα της ΔΕΗ υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που πραγματικά χαροπαλεύουν και προσπαθούν να σώσουν τα ελάχιστα που τους έχουν απομείνει, με την ανοχή της ΔΕΗ και τις θρασύτητες των υπαλλήλων της. Μια ιδιωτική επιχείρηση δημοσίου αγαθού εισπράττει με τις ευλογίες του υπουργείου, χρήματα από αυτούς που δεν έχουν, αφήνοντας στις «ζωάρες» τους όσους της χρωστούν υπέρογκα ποσά, αλλά κανείς δεν πάει εκεί να τους γιαουρτώσει και να πετάξει νεράντζια. Κάθε μέρα στις εφορίες γίνεται χαμός, κόσμος κλαίει πετώντας στο πάτωμα τα τελευταία ψήγματα αξιοπρέπειας που του έχουν απομείνει, αλλά κανείς δεν πάει εκεί να διαμαρτυρηθεί. Κανείς δεν γνωρίζει τι συμβαίνει εκεί! Οι «αγωνιστές» γνωρίζουν πολύ καλά που θα είναι η επόμενη συναυλία του κάθε Νταλάρα, αλλά ούτε που έχουν περάσει ποτέ έξω από μια εφορία η ένα κατάστημα της ΔΕΗ…

Δημόσιοι υπάλληλοι δήθεν απωλύονται από οργανισμούς και υπηρεσίες που τάχα καταργούνται, για να απορροφηθούν αργότερα σε άλλους οργανισμούς και υπηρεσίες με 25% αύξηση του μισθού τους (!), αλλά οι «αγωνιστές» τις καρέκλες τις φυλάνε για τον Νταλάρα. Δημόσιοι υπάλληλοι βρίσκονται με βίλλες και καταθέσεις 30 εκατομμυρίων αλλά η κυβέρνηση – βαμπίρ πίνει το αίμα αυτών που προσπαθούσαν χρόνια να είναι νόμιμοι, αυτών που πλέον τους κλέβουν τις ιδιοκτησίες, και τα γιαούρτια είναι μόνο για τον Νταλάρα. Οι τράπεζες έρχονται σε διακανονισμούς με τα κόμματα που χρωστάνε υπέρογκα ποσά, αλλά κυνηγούν ανελέητα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και ανθρώπους που στις πλάτες τους χρόνια τώρα πλούτιζαν, αλλά τα νεράντζια τα έχουμε μόνο για τον Νταλάρα και τον κάθε Νταλάρα. Αν η κυβέρνηση εισέπραττε χρήματα απ’ όσους χρωστούν τεράστια ποσά, από όσους φοροδιαφεύγουν, από τα κόμματα και τους πραγματικούς κλέφτες, τότε δεν θα υπήρχε ανάγκη για κανένα χαράτσι. Τόσο απλά!

Υπήρξαν πολλές αλλαγές, δεκάδες νόμοι που ψηφιστήκαν νύχτα, συνταγματικές αναθεωρήσεις και άνθρωποι που με μια τους απόφαση διαμόρφωσαν μια συγκεκριμένη πραγματικότητα που βαδίζει πάντα με τα συμφέροντα τους. Κανείς όμως δεν ενδιαφέρθηκε γι’ αυτά, κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε. Υπουργοί πολιτισμού, πρώην μαχητές της ελευθερίας, δημιούργησαν ανεξάρτητους οργανισμούς όπως την ΑΕΠΙ (Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Πνευματικής Ιδιοκτησίας) με σκοπό να κερδίζουν τελικά μονάχα αυτοί και όχι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, αλλά κανείς δεν ασχολήθηκε με το θέμα, κανείς δεν ξόδεψε 100 δραχμές (δεν είχαμε τότε το ευρώ) να αγοράσει ένα γιαούρτι. Το γεγονός πως οι πολιτικοί δεν τιμωρούνται, οφείλεται σε νόμο του κυρίου Βενιζέλου που πέρασε ξαφνικά, χωρίς την έγκριση μας, αλλά τότε κανείς δεν φώναξε. Δεν χρειάζονται νομίζω άλλα παραδείγματα, πιστεύω πως το έπιασες το νόημα. Πάντα λοιπόν, εδώ και δεκαετίες, οι διαμαρτυρίες και οι αγώνες είναι επιλεκτικοί και με περιεχόμενο που ποτέ δεν αφορούσε την πλειοψηφία και αυτό, συγνώμη, με βάζει σε σκέψεις…

Δεν θα αλλάξει η Ελλάδα η το πολιτικό της σύστημα αν την «πέφτουμε» σε όσους εκφράζουν τις απόψεις τους ελεύθερα, γιατί απλούστατα δεν συμβαδίζουν με τις δικές μας. Δεν αποτελούν κίνδυνο οι απόψεις αλλά οι πράξεις! Αυτός που έχει την δύναμη να κάνει πράξη τις απόψεις του, αυτός αποτελεί τον πραγματικό κίνδυνο. Με την ίδια λογική θα πρέπει να καταδικάσουμε κάθε blog, κάθε έντυπο η ηλεκτρονικό τύπο, κάθε τραγούδι με πολιτικό στίχο, κάθε βιβλίο και οτιδήποτε δεν συμφωνεί με τα πιστεύω μας.

Προκαλούμε εν αγνοία μας, την «χούντα» που δεν θέλουμε. Διαμαρτυρόμαστε, σκοπεύοντας συνέχεια τον λάθος στόχο. Άνθρωποι δίπλα μας υποφέρουν (και δεν βγάζω το εαυτό μου έξω) αλλά το πρόβλημα είναι ο Νταλάρας. Είτε λοιπόν φοβόμαστε απίστευτα την δήθεν εξουσία, είτε την πέφτουμε όπου μας παίρνει, δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά. Πως το έλεγε στο V for Vendetta; «Δεν είναι ο λαός που πρέπει να φοβάται τους πολιτικούς, αλλά οι πολιτικοί τον λαό».

 Οι βασανισμένοι, ίσως δεν γνωρίζεις που βρίσκονται, οπότε θα στο αποκαλύψω: Είναι δίπλα μας και χαροπαλεύουν έξω από εφορίες και καταστήματα της ΔΕΗ. Οι βασανιστές όμως, ξέρεις πολύ καλά που βρίσκονται και που να τους γυρέψεις!

Τέλος, κάτι που έγραψε ο μεγάλος Μάνος Ελευθερίου και που ο Γιώργος Νταλάρας αρκετές φορές έχει ερμηνεύσει. Να του προτείνω παράλληλα, πως αν δεν καταλαβαίνει κάτι, καλύτερα να σταματήσει να το επαναλαμβάνει. Για να σε πιστέψει κάποιος, πρέπει πρώτα εσύ να πιστεύεις όσα λες…

Στης ανάγκης τα θρανία

και στης φτώχιας το σχολειό

Μάθαμε την κοινωνία

και τον πόνο τον παλιό…

Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας

Γιατί τ’ άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας…