12 Φεβρουαρίου 2012

Είμαι ένας από τους ελάχιστους που εκείνη την βραδιά πίστεψα πως πολλά πράγματα μπορούσαν να αλλάξουν. Ήταν η μεγάλη ευκαιρία άλλωστε. Μια μοναδική στιγμή που πολλά θα μπορούσαν να συγχωρεθούν και ακόμα περισσότερα να ξεχαστούν. Μια ακόμα σελίδα στη νεότερη ιστορία που θα μπορούσες μετά από χρόνια να διδάξεις στα παιδιά σου, χωρίς ντροπή, χωρίς υπεκφυγές.

Κατέληξα τελικά, ένας από τους πολλούς που για μια ακόμη φορά, γελάστηκαν…

Το πρόβλημα είχε ξεκινήσει από νωρίς, πριν καν ακόμα συναντηθώ με τους υπόλοιπους και πάρουμε τον δρόμο για την πλατεία συντάγματος. Διάφορα blogs και web radios μετέδιδαν ήχους και εικόνες, που δεν γινόταν να είναι αληθινές. Δεν ήταν δυνατό να συμβαίνει αυτό. Παρακολουθούσαμε τα ματ να πετούνε χημικά στους διαδηλωτές χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, αρκετή ώρα πριν μαζευτεί ο κύριος όγκος των διαδηλωτών που μόλις ξεκινούσαν από τα σπίτια τους. Δεν μιλώ για φασαρίες στα γύρω στενά, αλλά για τον κόσμο που είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται στο Σύνταγμα. Στο μυαλό μας ήδη εμφανίστηκε το σχέδιο, αλλά δεν θέλαμε να το πιστέψουμε. Η αστυνομία θα φρόντιζε με κάθε τρόπο να κρατήσει τον κόσμο μακριά από την βουλή. Η αστυνομία θα έπαιζε για μια ακόμη φορά τον ρόλο του «μπράβου» των πολιτικών. Και το πανηγύρι είχε ξεκινήσει ήδη…

Η ώρα είναι 18:30. Φθάνουμε στα προπύλαια και μέχρι εκεί. Με λίγο κόπο κατάφερνες να φθάσεις στην είσοδο του Ζάππειου αλλά μέχρι εκεί. Το ΠΑΜΕ στην μέση του δρόμου να επαναλαμβάνει αδύναμα κάποια συνθήματα και γύρω χιλιάδες κόσμος να κοιτά ανήσυχα προς το μέρος της βουλής. Χιλιάδες κόσμου, στον δρόμο, στα πεζοδρόμια, στα στενά και όλοι να κοιτούν προς την βουλή ανήσυχα. Όποιοι δεν κοιτούσαν, κουβέντιαζαν σε μεγάλες ομάδες τις προθέσεις τους και τους λόγους για τους όποιους βγήκαν απόψε στους δρόμους. Πίσω μας, στην συμβολή των δρόμων Συγγρού & Βουλιαγμένης, μια μεγάλη διμοιρία των ΜΑΤ στέκεται απειλητικά, προκλητικά, σα να φράζει τον δρόμο, σα να φράζει την έξοδο διαφυγής. Γιατί άραγε;

Είναι εφτά παρά και η ατμόσφαιρά αρχίζει να γίνεται βαριά. Οσμές από χημικά και θόρυβος, αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει πως και που συμβαίνουν όλα αυτά. Κάθε απόπειρα να πλησιάσουμε προς την βουλή σταματά σε μπλόκα της αστυνομίας. Γιατί; Κάποιοι υποστηρίζουν πως αυτό συμβαίνει για να μην ακούνε οι πολιτικοί τις διαμαρτυρίες του κόσμου την ώρα που συνεδριάζουν. Μου φαίνεται γελοίο. Αποκλείεται να μη μας ακούν. Θα μας άκουγαν ακόμα κι αν συγκεντρωνόμασταν στο Παναθηναϊκό στάδιο και ήδη γνωρίζουν πως ο κόσμος σε όλη την Ελλάδα έχει ξεχυθεί στους δρόμους σαν ορμητικό ποτάμι. Μια ηλίθια δικαιολογία, από αυτούς που πιστεύουν πως απευθύνονται σε ηλιθίους. Και μετά σκάει η είδηση βόμβα:

Πολλοί ανάμεσα μας κρατούν μικρά ραδιόφωνα και παρακολουθούν τις εξελίξεις. Κάποιοι προσπαθούν να πληροφορηθούν μέσω κινητών τηλεφώνων (τα οποία είναι μπλοκαρισμένα) τι ακριβώς δείχνουν τα κανάλια. Με το στόμα ανοιχτό από την έκπληξη, αδύναμοι να πιστέψουμε αυτό που ακούμε, πληροφορούμαστε ότι οι κάμερες έχουν μπει στο καφενείο της βουλής, όπου οι πολιτικοί παρακολουθούν ανέμελοι τον αγώνα μπάσκετ! Ο κόσμος είναι συγκεντρωμένος στους δρόμους, τρέμοντας για το μέλλον του, αναπνέοντας χημικές αηδίες, με σκοπό να ασκήσει το δημοκρατικό του δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί, και οι πολιτικοί λίγες ώρες πριν ψηφίσουν κάτι τόσο σημαντικό, παρακολουθούν αμέριμνοι αγώνα μπάσκετ! Σιγά – σιγά, φανερώνεται η κατάληξη της αποψινής απόπειρας εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων σε όλη την χώρα: πλήρης αποτυχία!

Υπάρχει όμως μια αισιοδοξία. Κόσμος εξακολουθεί να έρχεται, γινόμαστε περισσότεροι, το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: «Δεν θέλουμε να μας σώσετε! Δεν συμφωνούμε με την συγκεκριμένη σωτηρία! Δεν μας εκπροσωπείτε!». Παντού, σε όλη την Ελλάδα, ο κόσμος διαμαρτύρεται και οι μόνοι που δεν το καταλαβαίνουν είναι αυτοί μέσα στην βουλή. Η μήπως το καταλαβαίνουν αλλά το σχέδιο δεν αλλάζει; Νομίζω ότι αυτό το ερώτημα δεν θα απαντηθεί ποτέ. Όσο δεν αναλαμβάνει η δικαιοσύνη τον ρόλο της, πολλά πράγματα θα μείνουν αναπάντητα.

Πάντως εδώ και λίγα λεπτά επικρατεί μια ηρεμία. Δεν μπορούμε βέβαια να πλησιάσουμε στην βουλή, αλλά επικρατεί ηρεμία. Αναθαρρούμε και προσπαθούμε να πλησιάσουμε πιο κοντά στην βουλή, όσο το επιτρέπουν τα μπλόκα της αστυνομίας. Όμως επικρατεί ηρεμία. Όλα αυτά μέχρι το ρολόι να δείξει 20:00…

Δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Δεν υπάρχουν συμπτώσεις, ειδικά σε περιπτώσεις που κάτι επαναλαμβάνεται. Έτσι λοιπόν, 20:00 ακριβώς, την ώρα που ξεκινούν τα δελτία ειδήσεων, ξεκινά και ο «πόλεμος». Χειροβομβίδες κρότου λάμψης, χημικά, επιθέσεις, ένας σωστός πανικός χωρίς λόγο και αιτία, εναντίον ανθρώπων κάθε ηλικίας που απλά διαμαρτύρεται συγκεντρωμένος σε ένα σημείο. Όλοι οπισθοχωρούν. Απομακρύνονται όλο και περισσότερο από τον, κάποτε, ναό της δημοκρατίας, καλύπτουν με ότι βρουν τα πρόσωπα τους και διασκορπίζονται. Από την δικής μας πλευρά, έχουμε οπισθοχωρήσει μέχρι τα προπύλαια και ακόμα παρακάτω. Από την άλλη μεριά τρέχουν στην Ερμού και εγκλωβίζονται στο Μοναστηράκι. Έτσι ξαφνικά και τόσο απλά. Έπειτα, τα δελτία ειδήσεων συνδέονται με το Σύνταγμα για να ανακοινώσουν ότι ο κόσμος έχει φύγει, πως παραμένουν κάποιοι ελάχιστοι μακριά όμως από την βουλή, για να επικεντρωθούν τελικά στα επεισόδια, στις φωτιές και τις καταστροφές. Ο αγώνας χιλιάδων ανθρώπων είναι σα να μην υπήρξε ποτέ…

Δεν το βάζουμε κάτω όμως. Παραμένουμε στις θέσεις μας, μακριά βέβαια από την βουλή (όπου είναι αδύνατο πλέον να πλησιάσεις), διασκορπισμένοι, αλλά συγκεντρωμένοι. Λίγοι επέστρεψαν στα σπίτια τους. Μια εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ (ήθελα να τραβήξω φωτογραφία άλλα σεβάστηκα τους ανθρώπους), είναι αυτή τριών γερόντων καθισμένοι σε ένα παγκάκι. Κάθονται εκεί ήσυχα, με την απορία ζωγραφισμένοι στα δακρυσμένα από τα χημικά μάτια τους. Φορούν και οι τρεις απλές χειρουργικές μάσκες, φοράνε σκουφάκια και ο ένας στηρίζει το ταλαιπωρημένο κορμί του σε ένα μπαστούνι. Τρεις γέροντες που έχουν περάσει άπειρες δυσκολίες στην ζωή τους, που ίσως να βοήθησαν όλους εμάς με τους δικούς τους τότε αγώνες, που εδώ και τόσα χρόνια πλήρωναν τεράστια ποσά στο κράτος, για να μην έχουν ποτέ σωστή ιατρική περίθαλψη και με εξαφανισμένη την σύνταξη τους. Τρεις γέροντες που από την συνομιλία τους φαίνεται και η αθωότητα τους. Δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί αυτοί εκεί με τις ασπίδες συμπεριφέρονται τόσο βάναυσα και τόσο εχθρικά στους συμπολίτες τους. Τι να τους απαντήσεις;

Περιμένουμε να κοπάσει η καταιγίδα και σιγά – σιγά μαζευόμαστε και πάλι. Μακριά από την βουλή πάντα. Το ΠΑΜΕ παραμένει στην θέση του, κατά μήκος της βασιλίσσης Αμαλίας, πολύ κοντά πλέον στην υπερβολικά μεγάλη δύναμη των ΜΑΤ στις αρχές της Συγγρού. Κάνει κρύο. Οι φωνές έχουν σπάσει, οι άνθρωποι τρέμουν. Τα συνθήματα αραιώνουν. Όμως παραμένουμε εκεί. Ξαφνικά από την βασιλίσσης Όλγας, σκάει μια νέα διμοιρία των ΜΑΤ. Ο κόσμος πανικοβάλλεται. Κάνουν στην άκρη και κοιτούν την στρατιωτική αυτή παρέλαση. Ξεκινάμε τα ειρωνικά χειροκροτήματα. Μα τι στο καλό; Αυτοί δεν έχουν οικογένειες; Δεν έχουν παιδιά; Είναι ευχαριστημένοι με τον «βιασμό» της χώρας; Είναι ικανοποιημένοι από τον μισθό τους; Για το τελευταίο κρατάμε μια επιφύλαξη, Βλέπεις μόλις πληροφορήθηκα για την αύξηση στον μισθό τους και για τα επιδόματα τους για παρόμοιες καταστάσεις. Είναι προκλητικοί. Γιατί; Δεν σας πειράξαμε. Αντίθετα αναζητούμε στα καλυμμένα (όπως πάντα) πρόσωπα σας, συμπαράσταση. Για την πατρίδα μας πρόκειται ρε γαμώτο. Για το μέλλον μας. Για τα παιδιά μας…

Η συγκεκριμένη διμοιρία πάει να ενωθεί με την ήδη μεγάλη δύναμη που βρίσκεται μεταξύ τον οδών Συγγρού και Βουλιαγμένης. Δεν μου αρέσει αυτή η κίνηση. Με προβληματίζει. Εκεί πίσω δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα. Αλλά πριν προλάβουμε να κουβεντιάσουμε τους λόγους που μπορεί να συγκεντρώνεται τόσο μεγάλη δύναμη στα νώτα μας, ακούγονται σειρήνες. Από την Όλγας και πάλι εμφανίζονται γύρω στις 20 μηχανές της ομάδας ΔΙΑΣ. Κάνουν θόρυβο πολύ. Εμφανίζονται ανάμεσα μας χωρίς λόγο, από το πουθενά. Ο κόσμος αντιδρά. Ειρωνικά χειροκροτήματα, οργή και φωνές που ρωτούν: «Γιατί ΚΑΙ εσείς;». Φεύγουν και κάποια μπουκάλια με νερό εναντίον τους και ξαφνικά, η ομάδα ΔΙΑΣ οπισθοχωρεί. Κάνουν μεταβολή και απομακρύνονται. Όλοι αναρωτιόμαστε αν αυτό θα σημάνει νέα επίθεση…

Για αρκετή ώρα επικρατεί και πάλι ηρεμία. Ο περισσότερος κόσμος αρχίζει να φεύγει. Είναι τρομαγμένοι και δεν μπορούν να αναπνεύσουν. Ακούμε για τα επεισόδια και τις φωτιές άλλα είναι πολύ μακριά από εμάς. Πάρα πολύ μακριά από εμάς. Δεν θα μιλήσω για παρακράτος, ούτε για αναφορές και μαρτυρίες (που είναι και πάλι αρκετές για να ενεργοποιήσουν την δικαιοσύνη) όπου μιλούν για «κλούβες» της αστυνομίας που ξεφορτώνουν κουκουλοφόρους, καθώς θέλω να επικεντρωθώ στους αθώους πολίτες. Το άλλο μέρος της συγκέντρωσης έχει πια εγκλωβιστεί για τα καλά στο Μοναστηράκι και δεν μπορεί να πλησιάσει περισσότερο. Κάνει κρύο και η ψηφοφορία στη βουλή όπου να ‘ναι ξεκινά. Σκεφτόμαστε πως ήρθε η ώρα να φύγουμε, αλλά κάτι σαν πείσμα (η το γαμώτο) μας κρατά ακόμα εκεί. Από την μεριά της βουλής φθάνουν ήχοι που θυμίζουν δυο πράγματα: είτε πόλεμο είτε Ανάσταση. Καπνοί, κρότοι, λάμψεις… Γιατί όμως τόσο κοντά μας; Εκεί δεν υπάρχουν επεισόδια. Και οι κρότοι, οι καπνοί και οι λάμψεις, πλησιάζουν…

Μια τελευταία απόπειρα να πλησιάσουμε όσο γίνεται πιο κοντά, μήπως δούμε τι συμβαίνει. Από την Φιλελλήνων καταφθάνει μια μικρή πορεία του Συνασπισμού. Ο ελάχιστος διασκορπισμένος κόσμος αρχίζει και πάλι να συγκεντρώνεται. Αυτό δεν τους αρέσει. Έκαναν τα πάντα και εμείς επιμένουμε αλλά και υπομένουμε. Θέλουμε να κάνουμε ξεκάθαρο πως δεν συμφωνούμε με αυτή την πολιτική και αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος. Όμως η ψηφοφορία όπου να ‘ναι ξεκινά και οι «σωτήρες» θέλουν την ησυχία τους. Τελείωσε και ο αγώνας, επέστρεψαν επιτέλους στα έδρανα τους. Έρχεται λοιπόν το τελειωτικό χτύπημα. Μια μεγάλη ομάδα ΜΑΤ καταφθάνει από την βουλή και μας σπρώχνει όλο και πιο πίσω, προς την  λεωφόρο Συγγρού. Όσοι αντιλαμβάνονται τι πάει να συμβεί απομακρύνονται προς την βασιλίσσης Όλγας. Οι υπόλοιποι, απορούν και οπισθοχωρούν.

Οι δυνάμεις των ΜΑΤ μας στριμώχνουν. Μπροστά από την μεριά της βουλής η μεγάλη δύναμη που μόλις κατέφθασε, πίσω μας η τεράστια δύναμη που έχει συγκεντρωθεί εδώ και ώρα. Ανάμεσα τους απλοί πολίτες. Άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας, που δεν καταλαβαίνουν αυτό που συμβαίνει. Χειροκροτούν ειρωνικά και ρωτούν να μάθουν τι συμβαίνει. Από τα όπλα αυτών με τα κράνη και τις ασπίδες, εκσφενδονίζονται χημικά. Ο ήχος είναι τρομαχτικός. Τα χημικά πέφτουν ανάμεσα στον κόσμο! Αυτοί με τις στολές «Robocop» επιτίθενται σε αυτούς με τα σκουφιά και τα κασκόλ, τους παγωμένους από το κρύο, με τα πρησμένα μάτια από τα δακρυγόνα που εισπνέουν εδώ και ώρες. Αυτό ήταν. Η παράσταση έλαβε τέλος. Τρέχουμε όλοι να κρυφτούμε και σκορπίζουμε στις δυο μοναδικές εξόδους: Όλγας και Βουλιαγμένης. Η Αθήνα καίγεται αλλά εμείς δεχόμαστε επίθεση. Φεύγουμε. Απομακρυνόμαστε. Δεν συγκεντρωθήκαμε ποτέ ξανά…

Έτσι συνέβη κύριε Παπουτσή. Ότι και να λέτε, εκεί ήμασταν και έτσι τα διηγηθήκαμε στους δικούς μας. Ότι κι αν έδειξε η τηλεόραση, δυο – τρεις είναι αυτοί που θα το πιστέψουν. Αυτό εύχομαι. Αυτό ελπίζω. Λυπάμαι που σας διαψεύδω αλλά ήμασταν εκεί και αυτά ζήσαμε…

Είμαι ένας από τους ελάχιστους που εκείνη την βραδιά πίστεψα πως πολλά πράγματα μπορούσαν να αλλάξουν. Ήταν η μεγάλη ευκαιρία άλλωστε. Πες με ρομαντικό, ακόμα και ηλίθιο, αλλά το πίστεψα. Ήθελα να δω αστυνομικούς δίπλα μου να φωνάζουν τα ίδια συνθήματα, ΜΑΤ να πετούνε τις ασπίδες τους και να ενώνονται με τον λαό, στον κοινό αγώνα, όχι αυτόν τον συνδικάτων, αλλά τον αγώνα των πολιτών σε όλη την χώρα. Πίστεψα πως θα δω πολιτικούς να τιμούν την ψήφο του λαού, να τιμούν και να σέβονται τον λαό και την θέση τους, ανθρώπους που επιτέλους θα λειτουργούσαν για την πατρίδα. Γελάστηκα. Είδα χημικά σε αθώους πολίτες και πολιτικούς να πίνουν ουίσκι παρακολουθώντας ποδόσφαιρο, την ώρα που οι Έλληνες ανησυχούσαν για το μέλλον τους!

Και η παραπληροφόρηση συνεχίζεται. Μου ζητούν να οργιστώ για τα καμένα νεοκλασικά και για την καταστροφή του ιστορικού (όπως λένε) «Αττικόν». Ναι, εσείς που αναφέρεστε στο ιστορικό Αττικόν ίσως έχετε δίκιο. Συχνά ξεχνώ πως υπάρχουν ακόμα γύρω μου άνθρωποι που μπορούν να πηγαίνουν στο Αττικόν…

Την χάσατε την ευκαιρία κύριοι. Τα καμώματα σας γράφτηκαν στην ιστορία. Και το λάθος δεν ήταν που πήρατε την συγκεκριμένη απόφαση. Το λάθος σας είναι ότι δεν μας σεβαστήκατε. Ότι αποφασίσατε εσείς για εμάς, χωρίς να έχετε το δικαίωμα, χωρίς να μας ρωτήσετε τι θέλουμε. Και εξακολουθείτε να μας επιτίθεστε κάθε φορά που προσπαθούμε να ζητήσουμε να μας πάρετε στα σοβαρά, γιατί οι πραγματικοί πολίτες αυτής της χώρας είμαστε εμείς και όχι εσείς.

Μπορεί να αργήσει η στιγμή, αλλά δεν θα μείνετε ατιμώρητοι…