Άνθρωποι του βούρκου

Πολλές φορές ξεκινώ να γράψω κάτι αλλά σταματώ μόλις πληκτρολογήσω τον τίτλο. Θέλω να μιλήσω για μουσική, για κινηματογράφο, για στιγμές ξεχωριστές ή φανταστικές, μα ξαφνικά δεν μπορώ.
Στο μυαλό μου επιστρέφουν συζητήσεις με παρέες και φίλους που δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, που ζουν με τον φόβο πιθανής απόλυσης η εξευτελιστικής μείωσης του μισθού τους, που πρέπει να συντηρήσουν οικογένεια και να μεγαλώσουν παιδιά, που παραμένουν χρόνια άνεργοι, που βλέπουν τον χρόνο να περνά και βυθίζονται στην κατάθλιψη. Κάποιοι επιθυμούν όσο τίποτε άλλο να φτιάξουν «σπιτικό» να αποκτήσουν την δική τους οικογένεια, μα τους το απαγορεύουν. Πως επιτρέψαμε τόσα χρόνια σε κάποιους να βάλουν φρένο στα όνειρα μας;

Θέλουν να μας αφανίσουν
Δεν ξέρω αν είναι οι Γερμανοί, η Ευρωπαϊκή ένωση γενικότερα ή οι Αμερικάνοι, αλλά πλέον θεωρώ πως είναι ολοφάνερο: θέλουν να μας αφανίσουν!
Η αδυναμία των πολιτικών να κρατήσουν ψηλά το κεφάλι, να χτυπήσουν δυνατά το χέρι στο γραφείο η να συνεννοηθούν επιτέλους και να πάρουν αποφάσεις που αφορούν την επιβίωση της χώρας, είναι η απόδειξη είτε για την ανικανότητα τους είτε για την προδοσία τους. Όσο ο λαός και η δικαιοσύνη δεν αποφασίζουν να τους τιμωρήσουν, θεωρώ πως τελικά δεν θα τιμωρηθούν ούτε από την ιστορία. Πως άλλωστε να τιμωρηθούν από την ιστορία, κάτι που δεν γνωρίζουν και δεν σέβονται;

Παραδέχομαι πως εδώ και πάρα πολλά χρόνια πολλοί από εμάς ζήσαμε σαν βασιλιάδες. Αγοράσαμε ακριβά αυτοκίνητα, ξοδέψαμε απρόσκοπτα ολόκληρες περιουσίες σε πανέρια με γαρδένιες, ντυθήκαμε με υφάσματα που κόστιζαν ένα μηνιάτικο και συχνά αντί να παλέψουμε για να σώσουμε μια επιχείρηση προτιμήσαμε να δανειστούμε. Και ψηφίζαμε αυτούς που μας προσέφεραν αυτό το βασίλειο.  Κάποιοι τα κάναμε όλα αυτά. Μα κάποιοι άλλοι ποτέ δεν αγοράσαμε ακριβό αυτοκίνητο γιατί ξέραμε πως δεν το χρειαζόμαστε. Η νυχτερινή μας διασκέδαση δεν περιλάμβανε πανέρια με λουλούδια, ψωνίζαμε πάντα στις εκπτώσεις, δεν δανειστήκαμε ποτέ και προσπαθούσαμε να ψηφίζουμε με ιδεολογικά κριτήρια. Και να που όλοι βουλιάζουμε τελικά στον ίδιο βούρκο…

Βουλιάζουμε στον ίδιο βούρκο και κάποιοι μας σπρώχνουν ακόμα πιο βαθιά. Έχουν αρπάξει τα κεφάλια μας και πιέζουν μέχρι να φτάσουμε στο πάτο. Παρακολουθούμε αδιάφορα τον διπλανό μας να βυθίζεται ευκολότερα γιατί στάθηκε πιο άτυχος, πιο αδύναμος, αλλά δεν απλώνουμε το χέρι να τον βοηθήσουμε. Και γνωρίζουμε πολύ καλά πως τελικά κι εμείς θα έχουμε την ίδια κατάληξη. Άραγε υπάρχει και άλλού λαός παρόμοιος με εμάς; Δυσκολεύομαι να φανταστώ ανθρώπους που τους σπρώχνουν στα σκατά και δεν αντιστέκονται. Υποθέτω πως και εσύ αν σχηματίσεις αυτή την εικόνα στο μυαλό σου, θα απορήσεις. Νομίζω πως πλέον είμαστε αρκετοί όσοι έχουμε σχηματίσει αυτή την εικόνα, αλλά παραμένουμε με την απορία. Με την απορία και την ηλίθια εντύπωση πως η αισιοδοξία και η θετική σκέψη, θα είναι ο από μηχανής θεός που θα επιφέρει την λύτρωση σε αυτή την θεατρική τραγωδία μας. Συγνώμη άλλα εγώ δεν μπορώ να βρω κάτι θετικό στην αναγκαστική βύθιση μου εκεί που χρόνια αφοδεύουν όσοι με κυβερνούν και όσοι έζησαν εις βάρος μου.

Να είσαι σίγουρος πως στο τέλος θα μας αφανίσουν. Σίγουρα κάποιοι θα επιβιώσουν και κάποιοι άλλοι κουτσά στραβά θα καταφέρουν τελικά να βγουν από τον βούρκο, με τα ίχνη όμως από την βύθιση τους, αιώνια ορατά επάνω τους. Αυτή η δυσωδία θα τους ακολουθεί σε κάθε βήμα, θα την κληροδοτήσουν στα παιδιά και στα εγγόνια τους και θα είναι αυτό το χαρακτηριστικό που θα τους ξεχωρίζει από τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτή είναι η μοίρα που μας επιφυλάσσουν και αυτή είναι η μοίρα που εμείς με σκυφτό κεφάλι αποδεχόμαστε. Μπράβο τους και μπράβο μας. Όντως έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν…