Βρε δεν αλλάζουμε με τίποτα…

Πολλές φορές αναπόφευκτα, αναρωτιέμαι πόσοι τελικά είναι «βολεμένοι» στην Ελλάδα. Στις αρχές απλά θεωρούσα πως πρόκειται για φόβο, όμως πλέον και υπό την συνεχόμενη απειλή αυτού του φόβου το θέμα έπρεπε να είχε ξεπεραστεί. Φοβάσαι αυτό που θα συμβεί και σπάνια αυτό που ήδη συνέβη. Όταν λοιπόν δεν αντιλαμβάνεσαι τις συνέπειες του φόβου σου, όταν υποχωρείς στις προσταγές των υπαλλήλων σου, όταν εθελοτυφλείς μπροστά στον κίνδυνο, δεν μπορεί παρά να είσαι βολεμένος.

Ας πάρουμε παράδειγμα για μια ακόμη φορά το «Χαράτσι» της ΔΕΗ. Η κίνηση του μεγαλύτερου μέρους των συμπολιτών μας να τρέξουν να το πληρώσουν, είναι η καταδίκη αυτών που δεν μπορούν η δεν θέλουν να το πληρώσουν. Η απορία του τι θα συνέβαινε άραγε αν δεν πλήρωνε κανείς, με λογικό αποτέλεσμα να μην έκοβαν το ρεύμα σε κανέναν (πώς να το κόψεις σε τόσα εκατομμύρια;), δεν θα απαντηθεί ποτέ. Όπως ένα σωρό ακόμα ιδέες που η πραγματοποίηση τους απαιτούσε την ένωση όλων των Ελλήνων, και αυτό πέρασε στο χρονοντούλαπο μιας ακόμα αποτυχημένης κίνησης που τελικά αποδεικνύει πως αυτά που μας χωρίζουν είναι πολλά περισσότερα από αυτά που μας ενώνουν. Ποιος άραγε αφιέρωσε λίγο χρόνο να σκεφτεί πως η υπακοή σε κάθε παράλογη απόφαση μιας κυβέρνησης, είναι απλά η νομιμοποίηση αυτών των αποφάσεων;

Είναι εμφανές ότι αποδοχή πληρωμής του χαρατσιού είναι επίσης αποδοχή ότι ουσιαστικά οι περιουσίες μας και το Δικαίωμα μας σε στέγη δεν μας ανήκουν. Κατάμουτρα, χωρίς κανένα ενδοιασμό, μας λένε πως η περιουσία μας, όσα αποκτήσαμε με κόπο και ιδρώτα η όσα μας κληροδότησαν συγγενείς που στερήθηκαν τα πάντα για να είμαστε εμείς σε καλύτερη μοίρα, απλά δεν μας ανήκουν. Μπορεί η απόφαση μας να υπακούσουμε στις εντολές τους γιατί απλά μπορούμε, να καταδικάζει τους συνανθρώπους μας που είτε δεν μπορούν είτε διαμαρτύρονται (για κάτι που αποτελεί κοινό κακό), αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν θα φτάσει η ώρα που πλέον ούτε εμείς θα μπορούμε. Και τότε; Ποιος θα έχει απομείνει για να αντισταθεί;

Και μην θεωρείς πως η ΔΕΗ ως επιχείρηση δεν θα προβεί τελικά σε αποφάσεις που είναι σαφέστατα παράνομες. Εφόσον έχει κέρδος και μάλιστα πολλών εκατομμυρίων από αυτή την ιστορία, δεν υπάρχει περίπτωση να κάτσει να το χάσει. Και ούτε μπορούμε πλέον να κατηγορούμε τους πολιτικούς πίνοντας το καφεδάκι μας με την παρέα μας και παράλληλα να υπακούμε στις παράνομες εντολές τους, ελπίζοντας πως κάποιος θα βρεθεί να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Όλο το σύστημα είναι σαν μια πυραμίδα: Η βάση είναι απαραίτητη για να παραμένει στην θέση της η κορυφή. Όσο όμως καταρρέει η βάση, στο τέλος η κορυφή θα καταλήξει η ίδια να είναι η βάση!

Η ανικανότητα των πολιτικών δεν σηκώνει πια καμία αντίρρηση. Την ώρα που τα πάντα διαλύονται, αυτοί εξακολουθούν να ορέγονται την εξουσία. Η αποτυχία τους να βρουν κάποια λύση είναι αποτέλεσμα μιας απλής όσο και φριχτής αλήθειας: Δεν ξέρουν που τους παν τα τέσσερα. Δεν έχουν ιδέα από εμπόριο, από ανάγκες, δεν ψώνισαν ποτέ ούτε ένα πακέτο τσιγάρα, δεν ανησύχησαν ποτέ, δεν δούλεψαν ποτέ. Δεν ξέρουν τι τους γίνεται! Αν είχες μια επιχείρηση και πλήρωνες καθημερινά έναν τέτοιο υπάλληλο, πόσο καιρό θα τον ανεχόσουν μέχρι να τον ξαποστείλεις; Κι αν η επιχείρηση σου τελικά βουλιάξει (με τέτοιο υπάλληλο είναι αναπόφευκτο) θα εξακολουθήσεις να τον πληρώνεις ενώ παράλληλα θα του παραχωρήσεις και το δικαίωμα να σου ζητά επιπλέον χρήματα για να σε σώσει;

Στα καφενεία της επαρχίας (και όχι μόνο εκεί) ο κόσμος ακόμα λογομαχεί πολιτικά, σχετικά με ποιο από τα 2 μεγάλα κόμματα είναι το καλύτερο. Στον τοίχο του ενός καφενείου υπάρχει μεγαλόπρεπη η φωτογραφία ενός πολιτικού αρχηγού και στον τοίχο του άλλου καφενείου, η φωτογραφία του άλλου πολιτικού αρχηγού. Στο ένα καφενείο είναι οι πράσινοι και στο άλλο η μπλε. Τσακώνονται, φωνάζουν, πίνουν και κανα τσιπουράκι και περιμένουν ανυπόμονα την ημέρα των εκλογών, το μόνο πράγμα που δίνει νόημα στην ζωή τους. Να πεινάσουν είναι δύσκολο. Ο ένας έχει ζώα, ο άλλος χωράφια. Εδώ και πολλά χρόνια έχουν μάθει να ζουν και να επιβιώνουν με αυτό τον τρόπο (πλην κάποιων εξαιρέσεων – αλλά μη με κουράζεις, πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις) και έτσι θα συνεχίσουν. Και κάποιοι άλλοι πάνε στις πορείες, τρώνε ξύλο, χημικά, χάνουν την ακοή τους ή πεθαίνουν. Κάποιοι πληρώνουν κατευθείαν με εντολή από τράπεζα τα τέλη κυκλοφορίας (όσο παράλογο και ληστρικό κι αν είναι το ποσό) και κάποιοι καταθέτουν τις πινακίδες. Κάποιοι πληρώνουν αμέσως η έστω με λίγη γκρίνια κάθε χαράτσι και κάποιοι τρέμουν στην ιδέα που θα τους κατασχεθεί η περιουσία.

Αυτά στην χώρα των 2 ταχυτήτων, στην χώρα της «λαμογιάς», της ηλίθιας ανέχειας και του κομματικού φανατισμού. Στην Ελλάδα που οι πολίτες της δεν σέβονται την ιστορία της, γιατί απλά δεν την γνωρίζουν και που πάντα αυτά που μας χωρίζουν είναι περισσότερα απ’ όσα μας ενώνουν. 

Αν δεν μπορούμε ούτε τώρα, τότε δεν θα αλλάξουμε ποτέ…