Οι νύχτες είναι άχρωμες, οι μέρες αδειανές. Ο χρόνος περνά σαν παραλήρημα. Τα παιδιά μεγάλωσαν - το γέλιο τους ηχεί σα μακρινή φαντασίωση, οι μεγάλοι - οικεία πρόσωπα, γνώριμες φωνές - στρέφουν βιαστικά το βλέμμα αλλού. Τίποτα δεν πλησιάζει, τα πάντα απομακρύνονται (βήματα, σχέδια, άνθρωποι…). Τα απογεύματα ο άνεμος μεταφέρει το άρωμα της προσμονής, μα σα νυχτώνει στον ουρανό λάμπει ασημένια η απουσία. Όλα σταματημένα μα, συνεχίζουν, όλα αποτυπωμένα κι όμως, ξεθωριάζουν. Ιστορίες που δεν έχουν που να ειπωθούν, αστεία που δεν θυμούνται πώς να προκαλούν χαμόγελα, χέρια που αναζητούν χέρια να κρατήσουν, χείλη που δεν ανταμώνουν, κορμιά διψασμένα. Σε έναν κόσμο γεμάτο θόρυβο, επικρατεί μονάχα σιωπή…
