Το
Καλοκαίρι περνά χωρίς, ξανά, να το καταλαβαίνω, με την
ίδια ταχύτητα που περνούσε όλα αυτά τα χρόνια (πάρα πολύ γρήγορα και,
ταυτόχρονα, βασανιστικά αργά), χωρίς όμορφα βράδια, χωρίς θάλασσα…Εκτός από το
περσυνό, εκείνο του ’21, που, τώρα που το αναπολώ, δεν είμαι σίγουρος αν όντως
υπήρξε. Για να νιώσω πως υπήρξε, πρέπει να το περιγράψω (κάτι που δεν έκανα
ποτέ σε κανέναν – και πόσο το ήθελα…) και να μοιραστώ επιτέλους όσα ήλπιζα κι
επιθυμούσα να μοιραστούμε…
