20/3 - somewhere over the rainbow…

Όμορφη βραδιά, και η βροχή αβέβαιη – όπως εγώ – να μην μπορεί να αποφασίσει αν θα στείλει το μήνυμα της… Παρέες να περπατούν «απολαμβάνοντας» τις 2 επιπλέον ώρες «ελευθερίας» που τους δόθηκαν. Εαρινή ισημερία… Χρόνια τώρα την ονειρεύομαι την Άνοιξη: χαμογελάει με κείνα τα υπέροχα μπλε μάτια, κουρνιάζει σα μικρό παιδάκι στην αγκαλιά μου, παλεύει με τις ανασφάλειες της και, σαν αποκοιμηθεί, ταξιδεύει ψηλά πάνω από το ουράνιο τόξο… Την ονειρεύομαι συνέχεια, την προσκαλώ συνέχεια, δεν τολμά να έρθει. Όμως η ζωή χωρίς την Άνοιξη, είναι πολύ μοναχική, πολύ σκληρή, πολύ άδικη…

Ο Ροκ Περιπλανητής

Ψηλός, λεπτός, με εκείνο το μακρύ (συνήθως) μαλλί που αντιστεκόταν σθεναρά στον χρόνο, με την ζεστή, βραχνή φωνή στο μικρόφωνο – ο ήχος που νιώθεις πως έχει η καλή συντροφιά- ο Γιώργος, ο γερόλυκος της ροκ και αιώνια ρομαντικός μουσικός περιπλανητής, ο φωτογράφος με την ευαίσθητη ματιά, ο γλυκός άνθρωπος, ο αθεράπευτος εραστής του φλερτ, με την κακή αγγλική προφορά και την αστείρευτη αγάπη του για τη μουσική και το ραδιόφωνο, ο παραγωγός που πήγαινε άυπνος για δουλειά μετά από ατέλειωτες ώρες πίσω από το μικρόφωνο, το «φιλαράκι», έφυγε χωρίς να μου το πει, γράφοντας απλά πριν λίγες μέρες ένα ειρωνικά ανορθόγραφο «διάλυμα»… Από τι έκανες διάλειμμα ρε Γιώργο; Γιατί να το κάνεις;

Μάρτιος 2021 (!)

Ξύπνησα κουρασμένος ένα ακόμα πρωί, άνοιξα δειλά το παράθυρο, είδα τον ήλιο να λάμπει αγνοώντας επιδεικτικά την πραγματικότητα και συνειδητοποίησα – έκπληκτος - πως ήρθε ο Μάρτιος. Ένας ακόμα Μάρτιος… Πέρασε στ’ αλήθεια άλλος ένας χρόνος; Ήρθε άλλος ένας Μάρτιος; Ο μήνας που φέρνει την Άνοιξη, ο μήνας της πιο όμορφης στιγμής στην ζωή μου, ήρθε ξανά… Πότε έφυγε; Γιατί έφυγε; Βλέπω να έχουν περάσει τέσσερεις μα είναι σα να πέρασε μονάχα…μια ανάσα…