Ήταν πολλές οι φορές που θέλησα να σε φέρω λίγο στον κόσμο
μου –έστω ν’ ανοίξω ελάχιστα την πόρτα να κοιτάξεις από την χαραμάδα- μα δεν
ερχόσουν. Είτε γιατί δεν σε καλούσα με τον σωστό τρόπο, είτε γιατί δεν ήθελες η
αδιαφορούσες, δυστυχώς δεν ερχόσουν. Όμως υπήρχε (υπάρχει ακόμα) κάτι σε αυτόν
τον κόσμο που, πιστεύω, άξιζε (αξίζει) να το γνωρίσεις. Κάτι πέρα από την
εικόνα που προβάλλεται διαρκώς στα πρόσωπα μας, κάτι πέρα από τη νύχτα και τις
σκέψεις που βάφει ασημένιες το φεγγάρι, κάτι που μπορεί να αποκαλύψει όσα δεν
μάθαμε ποτέ πως να αποκαλύπτουμε…
