Είναι κάποια όνειρα τόσο έντονα που σαν ξυπνάω ηχεί ακόμη στ’ αφτιά μου η ανάμνηση μιας φωνής. Ήχος που φέρνει, τις περισσότερες φορές, δάκρυα. Αυτό που λείπει περισσότερο από τους ανθρώπους που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, χάσαμε, είναι ο ήχος της φωνής τους....
%E2%80%A6.jpg)
Γράφω μέρες τώρα αυτό το κείμενο (γράμμα) σκοπεύοντας να του προσδώσω μια πιο λογοτεχνική χροιά (όπως σου αρμόζει), μα οι στιγμές που προσπαθώ να μετατρέψω σε λέξεις, οι στιγμές που πάγωσε η μοίρα, δεν έχουν ροή, γίνονται δάκρυα, σιωπηλές αναμνήσεις, έτσι, ότι απομένει, θυμίζει περισσότερο παραλήρημα μοναχικού ή, όπως προτιμούσες να δικαιολογείς παρόμοια «πονήματα», κατάθεση ψυχής…
