Έρημα, σιωπηλά, προοίμια ενός μοναχικού χειμώνα μ’ ακόμα αρωματισμένα με φθινοπωρινές παραπλανήσεις, μονοπάτια του Νοέμβρη, που έφθασε για μια ακόμα χρονιά στο τέλος του γιορτινός μ’ απόμακρος. Θυμάμαι μονάχα τα πόδια σου, όμορφα σαν μίσχοι λουλουδιών, το μόνο που μπόρεσα να κοιτάξω…
Οι νύχτες είναι άχρωμες, οι μέρες αδειανές. Ο χρόνος περνά σαν παραλήρημα. Τα παιδιά μεγάλωσαν - το γέλιο τους ηχεί σα μακρινή φαντασίωση, οι μεγάλοι - οικεία πρόσωπα, γνώριμες φωνές - στρέφουν βιαστικά το βλέμμα αλλού. Τίποτα δεν πλησιάζει, τα πάντα απομακρύνονται (βήματα, σχέδια, άνθρωποι…). Τα απογεύματα ο άνεμος μεταφέρει το άρωμα της προσμονής, μα σα νυχτώνει στον ουρανό λάμπει ασημένια η απουσία. Όλα σταματημένα μα, συνεχίζουν, όλα αποτυπωμένα κι όμως, ξεθωριάζουν. Ιστορίες που δεν έχουν που να ειπωθούν, αστεία που δεν θυμούνται πώς να προκαλούν χαμόγελα, χέρια που αναζητούν χέρια να κρατήσουν, χείλη που δεν ανταμώνουν, κορμιά διψασμένα. Σε έναν κόσμο γεμάτο θόρυβο, επικρατεί μονάχα σιωπή…
Είναι κάποια όνειρα τόσο έντονα που σαν ξυπνάω ηχεί ακόμη στ’ αφτιά μου η ανάμνηση μιας φωνής. Ήχος που φέρνει, τις περισσότερες φορές, δάκρυα. Αυτό που λείπει περισσότερο από τους ανθρώπους που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, χάσαμε, είναι ο ήχος της φωνής τους....
%E2%80%A6.jpg)
Γράφω μέρες τώρα αυτό το κείμενο (γράμμα) σκοπεύοντας να του προσδώσω μια πιο λογοτεχνική χροιά (όπως σου αρμόζει), μα οι στιγμές που προσπαθώ να μετατρέψω σε λέξεις, οι στιγμές που πάγωσε η μοίρα, δεν έχουν ροή, γίνονται δάκρυα, σιωπηλές αναμνήσεις, έτσι, ότι απομένει, θυμίζει περισσότερο παραλήρημα μοναχικού ή, όπως προτιμούσες να δικαιολογείς παρόμοια «πονήματα», κατάθεση ψυχής…
