Είναι κάποια όνειρα τόσο έντονα που σαν ξυπνάω ηχεί ακόμη στ’ αφτιά μου η ανάμνηση μιας φωνής. Ήχος που φέρνει, τις περισσότερες φορές, δά...

Γράφω μέρες τώρα αυτό το κείμενο (γράμμα) σκοπεύοντας να του προσδώσω μια πιο λογοτεχνική χροιά (όπως σου αρμόζει), μα οι στιγμές που προσ...

      Χριστούγεννα,,, Ξανά… Πόσα έχουν περάσει; Άραγε πόσα θα έρθουν; Όταν η ζωή δεν βρίσκεται μπροστά σου και γυρνάς συχνά πίσω το κεφάλι ν...

Οι τελευταίες στιγμές του φθινοπώρου - που φεύγει χωρίς να θυμάται αν υπήρξε, είναι προσμονή, είναι ελπίδα, είναι το μαρτύριο των πιθανοτή...

Τραβήχτηκα μόνος, γιά νά βρεθ ῶ πολύ κοντά σου, πολύ μακριά σου, καί σκεφτόμουνα πώς ἐ σύ ε ἶ σαι ἡ πιό ὄ μορφή μου θάλασσα, ἡ πιό ὄ μορφ...

Ξεθωριάζει το Καλοκαίρι και εμείς επιδιδόμαστε αβοήθητοι σ’ ένα ανελέητο κυνηγητό με τις αναμνήσεις. Άραγε είμαστε εμείς που κυνηγούμε τις...

Αν μπορούσα με κάποιο τρόπο να δωρίσω ώρες από την ζωή μου σε κάποιον άλλο, θα τις δώριζα σε εκείνους που επιμένουν να πορεύονται στις ανη...

Κοιτούσα κάποτε τα πλοία και φανταζόμουν πως με έπαιρναν μαζί τους σε ταξίδια τόσο μακρινά που μόνο τα όνειρα μπορούσαν ν’ αγγίξουν. Δεν ή...

Ένας ακόμη Μάρτιος... Η φύση, ο κόσμος, τα όνειρα, οι ελπίδες, προετοιμάζονται για μία ακόμη Άνοιξη, και εκείνοι που την προσμένουν μα δεν έ...

Όλη η ζωή σε μια στάση λεωφορείου… Μια στάση άλλοτε γεμάτη κόσμο κι άλλοτε έρημη σαν να την εγκατέλειψαν. Μια στάση που θα την προσπεράσει...

2024 …   Στιγμές άσκοπης, χαμένης ζωής, σημάδια στην άμμο που κυλά πολύ βιαστικά στην κλεψύδρα του χρόνου και όνειρα… Μόνο όνειρα. Σε λίγο...

Είναι κάτι μοναδικές στιγμές, που η γλώσσα είναι φτωχή, τα λόγια άχρηστα και ίσα ίσα, τότε είναι που θέλεις να πεις τα πιο πολλά… Τότε ο άν...

    Τα όνειρα συχνά μας θυμίζουν όσα θαρρούμε πως έχουμε ξεχάσει. Ημέρες που έγιναν τραγούδια, αναμνήσεις που είναι συναισθήματα, βιβλία που...

Έχουμε την άδικη τάση να προσπερνάμε. Όχι να ξεπερνάμε, να προσπερνάμε. Έτσι, τουλάχιστον, νομίζω. Γιατί κάτι που μας στιγμάτισε, κάτι που β...

Φτιάχνω την νοσταλγική μου ατμόσφαιρα καθισμένος μεσάνυχτα στο σκοτεινό μπαλκόνι με μοναδικό φωτισμό την άχρωμη λάμψη της οθόνης του κινητο...

Γύρισα από την δουλειά και βγήκα στο μπαλκόνι να απλώσω τα βρεγμένα ρούχα της δουλειάς, τα βρεγμένα υπολείμματα καθημερινότητας. Άνθρωποι ...

Ακόμα ένας χρόνος… Ακόμη μια Άνοιξη που πρέπει ν’ αντέξεις κοιτάζοντας κρυφά την ευτυχία των άλλων στους δρόμους και τα παγκάκια, χωρίς φθόν...

Κάθε μέρα που περνά υποβαθμίζεται όλο και περισσότερο η ζωή. Κάθε λεπτό που περνά ο άνθρωπος χάνει την αξία του. Ζούμε μονάχα για να συντη...

Να προσέχεις....

Το Καλοκαίρι περνά χωρίς, ξανά, να το καταλαβαίνω, με την ίδια ταχύτητα που περνούσε όλα αυτά τα χρόνια (πάρα πολύ γρήγορα και, ταυτόχρονα,...

Δεν ξέρω αν είναι τύχη η κατάρα που δεν γεννήθηκα 30 χρόνια αργότερα…

  Άλλος ένας χρόνος… Νομίζω πως συνήθισα πια να κοιτάζω την Άνοιξη μόνο στις φωτογραφίες…

Χαμένος σε σκέψεις, με βήμα αργό, δοκιμάζοντας τα καινούργια ακουστικά σ’ ένα αγαπημένο μας τραγούδι, έπεσα απρόσμενα μπροστά της. 

Κάθε φορά που νομίζω πως κάτι αφαιρώ από την ταλαιπωρημένη βαλίτσα, κάτι, ως δια μαγείας, όλο προστίθεται. Όσο την αδειάζω, τόσο εκείνη γε...

Όταν είναι μόνοι τους, η θάλασσα με το παγκάκι, πρέπει να διηγούνται ο ένας στον άλλο τις πιο όμορφες ιστορίες…  

Όμορφη βραδιά, και η βροχή αβέβαιη – όπως εγώ – να μην μπορεί να αποφασίσει αν θα στείλει το μήνυμα της… Παρέες να περπατούν «απολαμβάνοντ...

Ψηλός, λεπτός, με εκείνο το μακρύ (συνήθως) μαλλί που αντιστεκόταν σθεναρά στον χρόνο, με την ζεστή, βραχνή φωνή στο μικρόφωνο – ο ήχος πο...

Ξύπνησα κουρασμένος ένα ακόμα πρωί, άνοιξα δειλά το παράθυρο, είδα τον ήλιο να λάμπει αγνοώντας επιδεικτικά την πραγματικότητα και συνειδη...

  “Βράδιαζε και στο βάθος του φθινοπωρινού δρόμου λιγόστευε όλο και πιο πολύ το φως, σα να τέλειωνε για πάντα ο κόσμος…” (Τ. Λειβαδίτης)